Ο Αλέξης Τσίπρας είναι δεδηλωμένος Παναθηναϊκός. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ωστόσο ότι το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η ομάδα που υποστηρίζει του έχει προκαλέσει αϋπνίες. Και ο λόγος δεν είναι βέβαια άλλος απ’ το ότι το αδιέξοδο αυτό φέρει φαρδιά – πλατιά την υπογραφή του Γιάννη Αλαφούζου.
Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψη του για τη σκληρή κριτική που ασκεί ο «ΣΚΑΪ» στην κυβέρνηση και προσωπικά στον πρωθυπουργό. Προσωπικά τη θεωρώ σε ένα μεγάλο ποσοστό δικαιολογημένη, αλλά το θέμα μας εδώ δεν είναι η ανακολουθία λόγων – έργων του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι οι ομοιότητες που διακρίνουν την κατάρρευση των προσδοκιών που αντιπροσώπευε ο Αλέξης Τσίπρας με την παταγώδη διάψευση της ελπίδας για ευοίωνο μέλλον, που ευαγγελιζόταν ο Γιάννης Αλαφούζος όταν ανελάμβανε τον Παναθηναϊκό.
Φυσικά δεν είναι το ίδιο να φτάνεις ένα βήμα απ’ την πτώχευση μία χώρα με το να ναυαγείς ένα σύλλογο. Έχει το ηθικό έρεισμα όμως αυτός που έκανε το δεύτερο να στηλιτεύει χωρίς δεύτερες σκέψεις τον υπεύθυνο για το πρώτο;
Ο μιντιακός όμιλος του μεγαλομετόχου του Παναθηναϊκού κατηγορεί εδώ και μια διετία τον Αλέξη Τσίπρα για μια σειρά ανεύθυνων, πρόχειρων χειρισμών. Κατ’ αρχάς ότι δεν ζύγισε καθόλου σωστά την απειρία του στη διακυβέρνηση. Ότι εμπιστεύτηκε λάθος ανθρώπους και ότι μπήκε εντελώς απροετοίμαστος σε έναν φαύλο κύκλο διαπραγμάτευσης, παίζοντας στα ζάρια την αξιοπιστία και το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας.
Ότι προέβη σε ένα επίπλαστο δημοψήφισμα, προκαλώντας ασφυξία στην αγορά με το λουκέτο στις τράπεζες και ότι αναγκάστηκε εν τέλει σαν βρεγμένη γάτα να υπογράψει τα πάντα. Και στο τέλος να εφαρμόσει αυτά που μετά βδελυγμίας πολεμούσε, καταφεύγοντας στην υπερφορολόγηση, τη δημιουργία αποπνικτικού περιβάλλοντος για τον ιδιωτικό τομέα και την περικοπή των συντάξεων.
Κατ’ αντιστοιχία, η μοναδική διαφορά όλων αυτών με τα πεπραγμένα του Γιάννη Αλαφούζου στον Παναθηναϊκό είναι ότι όταν τον Μάη του 2013 ανέλαβε το σύλλογο δεν έταξε λαγούς με πετραχήλια, αλλά ένα πλάνο εξυγίανσης, μέσω του οποίου η ομάδα θα «ψήλωνε» χρόνο με το χρόνο.
Έμεινε συνεπής σε αυτό έως το Νοέμβριο του 2014, οπότε και λήφθηκε η απόφαση απομάκρυνσης του Νίκου Νταμπίζα. Ήταν τότε που και το αφεντικό των πρασίνων ξεκίνησε να εμπιστεύεται και να ακούει ανθρώπους που ήταν ανίδεοι με το αντικείμενο.
Η πορεία από το μοναδικό ρεαλιστικό πλάνο που μπορούσε (όπως αποδείχτηκε) να αντέξει η τσέπη του – και εκπροσωπούσε ο τότε γενικός διευθυντής – έως το «χάος» της επόμενης μέρας, ήταν ταχύτατη. Άνευ σχεδίου και άνευ συγκεκριμένου ποδοσφαιρικού προσανατολισμού, ο ευάλωτος στις νουθεσίες «τρίτων» μιντιάρχης, επιδόθηκε σε μια σειρά αλόγιστων επενδύσεων, με εφήμερο ορίζοντα.
Ένα μπαράζ λάθος χειρισμών, αποκομμένων από τις ανάγκες και τις δυνατότητες του συλλόγου, που πληγώνουν έως και σήμερα το ταμείο του. Αυτό που ακολούθησε ήταν κινήσεις νεοπλουτισμού τύπου Εσιέν, ένα σύνολο 19 μεταγραφών στους εφτά μήνες θητείας του Στραματσόνι και η εκτόξευση του μπάτζετ από τα 6,1 εκατ. ευρώ (του ’14) στα 22,7 εκατ ευρώ.
Η πρόσληψη των Λυμπερόπουλου και Ουζουνίδη επανέφερε στο club τη χαμένη ποδοσφαιρική λογική, αλλά η διάρκεια της ήταν ξανά βραχύβια. Όταν ο «Λύμπε» εξαναγκάστηκε σε παραίτηση μετά το «άδειασμα» του από υψηλόβαθμα στελέχη του προϊσταμένου του για την υπόθεση Μπεργκ, έμεινε ο δεύτερος να παλεύει με τα κύματα.
Παρά ταύτα έφερε εις πέρας τον άθλο περικοπής του μπάτζετ στο μισό. Μόνο και μόνο για να εισπράξει την εγκατάλειψη των θερινών υποσχέσεων περί «νέου βιώσιμου πλάνου» από τον μεγαλομέτοχο της ΠΑΕ.
Αν υπάρχει ακόμα φως στο βάθος του τούνελ (που μάλλον δεν υπάρχει) είναι γιατί οι ίδιοι οι παίκτες δέχονται να κάνουν σκόντο στα δεδουλευμένα τους και ο διακανονισμός πάει σύννεφο. Ήταν νομοτελειακό όμως ότι τη διοικητική παρακμή θα ακολουθούσε κάποια στιγμή και η αγωνιστική.
Ο Παναθηναϊκός βουλιάζει πλέον σε όλα τα επίπεδα και αν καταστεί με κάποιο τρόπο εφικτό να βγάλει τη σεζόν και να βγει στην Ευρώπη, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα αποσπάσει από την UEFA πιστοποιητικό ευρωπαϊκής συμμετοχής.
Και δεν θα υπήρχε μάλλον μεγαλύτερη «τιμωρία» για τον Γιάννη Αλαφούζο αν στο τέλος αυτής της δοκιμασίας ο Αλέξης Τσίπρας του χρέωνε και μια άλλη ιδιότητα πέραν αυτής του «όψιμου φίλου του Βαγγέλη Μαρινάκη».
Αυτήν του μοιραίου ανθρώπου για τον Παναθηναϊκό εφόσον τον οδηγούσε στον γκρεμό και εκτός Ευρώπης. Διαμηνύοντας του δημοσίως – χωρίς αυτό βέβαια να «απενοχοποιεί» τον ίδιο στο ελάχιστο – ότι «εγώ τουλάχιστον δεν έβγαλα την Ελλάδα απ’ την Ευρώπη όπως εσύ τον Παναθηναϊκό…»