Τύφος. Χολέρα. Λέπρα. Σύφιλη. Συνάχι (αλλά από αυτά τα βαριά, που σε κάνουν ν’ αδειάζεις τις προμήθειες ενός μεγάλου σούπερ μάρκετ σε χαρτιά μόνος σου). Τρομώδες παραλήρημα. Πυρετός (όχι δημιουργικός, κανονικός). Έλκος. Κίρρωση ύπατος. Τσίμπημα από μύγα τσε-τσε που αναγκάζει το κορμί σου να επαναστατήσει σαν τον Τσε.
Γελάει ο πλανήτης της αρρώστιας: η αιμορροϊδοπάθεια δεν τις βλέπει καν όλες τις παραπάνω. Παίζει μπάλα μόνη της και παίρνει για πλάκα σπίτι της το βραβείο της πιο «ύπουλης» (καθώς, ως γνωστόν, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά) πάθησης στα χρονικά της ανθρωπότητας- από την εποχή του Homo Sapiens μέχρι την σημερινή του Τραμπ (ok, ναι: δεν το λες και μεγάλη εξέλιξη, αλλά…)
Η εύκολη εξήγηση αυτού του χρυσού μεταλλίου είναι πως «απασχολεί» σχεδόν το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού- είναι, δηλαδή, δισεκατομμυριούχος κατά μίαν έννοια-, όμως υπάρχουν κι άλλα ατράνταχτα επιχειρήματα που εξηγούν γιατί ο θρόνος είναι δικός της.
Βλέπετε, αν έχεις αιμορροΐδες…
Κάθεσαι σ’ αναμμένα κάρβουνα
Πηγαίνεις στο σπίτι ενός φίλου σου και μετά από λίγη ώρα που αράζετε στον καναπέ του λες «Φιλαράκι, καλά ήταν αυτά τα 309 δευτερόλεπτα που περάσαμε μαζί- πρόλαβες και με ρώτησες κιόλας αν θέλω καφέ και αρνήθηκα ζητώντας σου σκέτο νερό- όμως ήρθε η ώρα να φύγω. Έχω πολλές δουλειές στο σπίτι, όπως, ας πούμε, οικιακά».
Είσαι ασαφής καθώς το μόνο που σε απασχολεί είναι να φύγεις από κει μέσα και να γυρίσεις σπίτι σου για να βάλεις την ειδική κρέμα που σου έδωσε ο γιατρός και σε ανακουφίζει.
«Από τώρα; Κάτσε ρε στ’ αυγά σου!», αντιπροτείνει σχεδόν θυμωμένα ο φίλος σου.
«Τι είμαι να κάτσω στ’ αυγά μου; Κότα;», πετάς ένα αστείο που το 1994 (τότε που πήγαινες τρίτη δημοτικού) θα έπιανε σίγουρα και σηκώνεσαι να φύγεις.
«Δεν παλεύεται», θ’ απαντούσες αν σε ρωτούσε κάποιος αν παλεύεται η ενόχληση εκεί κάτω.
Απαλεψιές.
Σε τρώει, κυριολεκτικά, ο κ@λος σου
Αν είναι μία από τις καλές μέρες και δε μιμείσαι τη Σούζι (την γνωστή «Τσούζει»), τότε ενδέχεται εκεί που απλά… υπάρχεις, να σε πιάσει μια φαγούρα που όμοιά της δεν συναντάς ούτε όταν σου λένε «Έβγαλε καινούριο δίσκο ο Νίνο» κι εσύ απαντάς «Είχα μια φαγούρα…».
Λόγω του σημείου που βρίσκονται οι ριμάδες οι αιμορροΐδες δεν είναι και εύκολο ν’ αρχίσεις να ξύνεσαι μπροστά σε κόσμο, οπότε αναγκάζεσαι να μείνεις μόνος σου.
Και, κάπως έτσι, ξεκινά η κοινωνική απομόνωση.
Αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας
Μόνο που, εν προκειμένω, γίνεται από την αντίστροφη: πρώτα ιδρώνεις, έπειτα δακρύζεις από την προσπάθεια και μετά ματώνεις.
Αφήστε στην άκρη τον Σάκη και πάμε για Πέγκυ Ζήνα.
«Μίλα»- «Έχω κ@λο-αχλάδι και…»
Προτιμάς να μιλήσεις για τον καιρό. Την κυβέρνηση και τον ανασχηματισμό της (πώς λέμε “extreme makeover”; Καμία σχέση). Το προσφυγικό. Το πρόβλημα της ΑΕΚ στα μετόπισθεν, καθώς η άμυνά της θυμίζει ελβετικό τυρί το οποίο, επιπρόσθετα, έχει δεχτεί τα σκάγια από μια επαναληπτική καραμπίνα κι έχει αποκτήσει ακόμα περισσότερες τρύπες. Διάολε, ακόμα και για το αν το νετρόνιο αποτελείται πράγματι από 3 κουάρκ και λογίζεται λόγω αυτού ως βαρυόνιο.
Περί ισχυρών ανέμων και στεγνών υδάτων δηλαδή, αλλά όχι γι’ αυτό. Όσο να πεις, η αδυναμία του να μιλήσεις ανοιχτά για τις αιμορροΐδες είναι εξίσου μεγάλο πρόβλημα με το να έχεις αιμορροΐδες, μιας και ένα μεγάλο βόδι σου πατάει τη γλώσσα και κάθε φορά που πας να εκμυστηρευτείς σε κάποιον τι σε βασανίζει, μεταμορφώνεσαι σε Μαρία της σιωπής.
Και σιωπάς.
Για λίγο. Μετά για λίγο ακόμα.
Μέχρι που μπαίνεις στο mute.
Φύλαγε τα ρούχα σου για να ’χεις τα μισ- έλα ρε φίλε!
Μόλις έχεις τελειώσει με το σιδέρωμα, φοράς το αφράτο σου παντελονάκι έτσι ωραία που το έκανες κολλαριστό- κολλαριστό και ετοιμάζεσαι να βγεις έξω. Όμως, οι εκδικητικές κι εντελώς άκαρδες αιμορροΐδες σου βρίσκονται σ’ έξαρση και περνούν το παντελόνι σου για καμβά.
Έτσι, λίγο αφότου το φορέσεις και κάτσεις στην καρέκλα, αρχίζουν να «ζωγραφίζουν», βουτώντας το πινέλο μονάχα στο κόκκινο. Μερικά λεπτά αργότερα, αντιλαμβάνεσαι πως η επιστροφή στο σπίτι για ν’ αλλάξεις κρίνεται επιβεβλημένη.
Ξέρετε πώς λέγεται αυτό, έτσι;
Σωστά, σωστά:
«Κ@λοκατάσταση».
