Στο καλό αυτό σάιτ έχετε διαβάσει από πέρυσι αρκετά πράγματα για τους κουραμπιέδες. Για την ακρίβεια εναντίον των κουραμπιέδων. Ε, ποτέ δεν είναι αρκετά καθώς φαίνεται, γιατί μυαλό δεν βάζετε.
1. Φυσικά και υπάρχει σωστή θέση για τους κουραμπιέδες σε κάθε Χριστουγεννιάτικη κουζίνα: Στα σκουπίδια.
2. Δεν φταίνε τα μελομακάρονα, οι δίπλες, η βασιλόπιτα, η γαλοπούλα και τα υπόλοιπα χριστουγεννιάτικα εδέσματα που σνομπάρουν τον φτωχό συγγενή, όταν αυτός μάταια προσπαθεί να καμωθεί ότι δήθεν δικαιούται θέση στο τραπέζι.
3. Αν σας αρέσουν οι κουραμπιέδες, να τους πάρετε σπίτι σας. Και να τους φάτε μόνοι σας.
4. Δεν υφίσταται κανένας «γευστικός ρατσισμός» εναντίον των κουραμπιεδο-υπέρμαχων. Απλώς από τη μία είναι τα γλυκά και από την άλλη οι κουραμπιέδες.
5. Μόλις ο Τόνι Μοντάνα έμαθε ότι στην τελική σεκάνς του «Σημαδεμένου» η παραγωγή σκόπευε να ρίξει άχνη ζάχαρη στο γραφείο του για αληθοφάνεια, δήλωσε ότι θα προτιμούσε να απλώσουν καθαρή κοκαϊνη παρά κάτι που θα του θυμίζει κουραμπιέ.
6. Οι κουραμπιέδες είναι τόσο ανύπαρκτοι που στην αναζήτηση της Google δεν χάνουν μόνο από τα μελομακάρονα (546.000 αποτελέσματα), αλλά γνωρίζουν επίσης ατιμωτική ήττα μέχρι και από τις δίπλες, με 476.000 εμφανίσεις έναντι 439.000.
7. Μελομακάρονο = Μέλι + μακαρία, άρα προέλευση αρχαιοελληνική. Κουραμπιές = Kurabiye («ξηρό μπισκότο» στα τουρκικά), άρα προέλευση όχι αρχαιοελληνική. Πειστήκατε και οι τελευταίοι;
8. «Κουραμπιές» χαρακτηρίζεται στην αργκό ο μαλθακός, ο δειλός, ο βουτυρομπεμπές. Δεν έχω ακούσει κάποιον να αποκαλείται υποτιμητικά «μελομακάρονος» ή «βασιλόπιτας».
9. «Αχ, μακάρι να τρώγαμε κουραμπιέδες όλο τον χρόνο…». Κανένας. Πουθενά. Ποτέ.