Είναι από τις πιο αδιαμφισβήτητες αποδείξεις ότι αρχίζεις να γερνάς.
Μια ενοχλητική αυτό-υποψία ότι μουχλιάζεις και βαριέσαι να ξεκολλήσεις από τον καναπέ.
Ναι, μπορείς να το πεις, το «Στην υγειά μας, ρε παιδιά» είναι το απόλυτο trademark της μετάβασης στο στάδιο του μεσήλικα.
Ανεξάρτητα όμως από το αν σου αρέσει, ανεξάρτητα από το αν περνάς καλά βλέποντας άλλους να περνάνε καλά (και καλά) η εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου είναι το μακροβιότερο τηλεοπτικό πρόγραμμα.
Πώς θα μπορούσε όμως να έχει ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία; Πώς θα μπορούσε να πιάσει τηλεθέαση που δεν έπιασε ούτε η ΕΡΤ κάποια βράδια της δεκαετίας του ’90 όταν έπεφτε θύμα πειρατών και έπαιζε κάποια ώρα σκληρό πορνό;
Θα το κατάφερνε αν καθιέρωνε μια μόνιμη σύνθεση καλεσμένων. Μια σύνθεση που (όπως συμβαίνει με την ενδεκάδα που κερδίζει) δεν θα άλλαζε.
Και θα αποτελούνταν από τους εξής:
-Ανδρέας Ευαγγελόπουλος. Συνδυάζει τραγούδι με άποψη. Καλλιτεχνική φλέβα με θετική ενέργεια. Κι εξάλλου πως θα μπορούσε από την εθνική μας εκπομπή να λείπει ο εθνικός μας σταρ; Απλώς σκέψου το πάνελ να λικνίζεται στους ρυθμούς του «Χαλάρωσε, μην το κάνεις…»
-Νίκος Αλέφαντος. Καλή η διασκέδαση, αλλά να μην πούμε και δυο κουβέντες για μπάλα; Κι όταν λέμε μπάλα από πού θα μάθεις; Από τον άρχοντα. Από τη στιγμή μάλιστα που παίζει και μεζές (άρα και κεφτέδες) η ανάλυση θα ήτανε μεγάλου παίκτου… Όχι κανενός γκαζοζέν, το ‘να, τ’ άλλο, ξέρω ‘γω…
-Λιλιάνα Χιώτη. Οι Χιώτες πάνε δυό-δυό, αλλά η Λιλιάνα πάει μόνη της. Γιατί κάνει για δυο, άμα λάχει. Λαρύγγι από τα λίγα και επιβλητική σκηνική παρουσία, θα ‘δινε ρέστα και θα άγγιζε τις ψυχές καλεσμένων και τηλεθεατών με αξέχαστες επιτυχίες όπως «Ο τύπος στη γωνία».
-Πέτρος Κωνσταντινέας. Στη φάση παίζει πάντα και ένας πολιτικός. Επειδή μιλάμε όμως για παρέα δεν ενδείκνυται κάποιος ξύλινος. Με λόγο χύμα σαν τα κρασά που θα έχει μπροστά του και λεβέντικη κορμοστασιά που εξυπηρετεί και ζεϊμπέκικο άμα λάχει, ο πρώην ρέφερι και νυν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ είναι στανταράκι.
-Ράνια Κωστάκη. Δεν χρειάζεται αιτιολόγηση. Πρέπει να είναι εκεί. Για την ακρίβεια πρέπει να είναι ΞΑΝΑ εκεί. Γι’ αυτό…
-Μπρετ Πέτγουεϊ. Θα έρθει και θα πει κι ένα τραγούδι. Όχι με το ζόρι, μετά χαράς θα το πει. Εξάλλου ο Αμερικανός μπασκετμπολίστας δεν λέει ποτέ όχι για ελληνική μουσική. Απλά θα χρειαστούν κορμιά (όχι για να τον μαρκάρουν αλλά) για τσιφτετέλια όταν θα ερμηνεύσει «φωτιά με φωτιά»…
-Ανδρέας ο άνεργος. Η δουλειά-δουλειά και η διασκέδαση-διασκέδαση. Μπορεί για τον θρυλικό Ανδρέα το πρώτο σκέλος να μην προηγείται, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αποδίδει λιγότερο στο δεύτερο. Ένας έξοχος ρήτορας και μέγιστος καλαμπουρτζής όπως αυτός θα ήταν αδιανόητο να λείπει από το στούντιο.
-Ζωή Κωνσταντοπούλου. Σύμφωνοι, δεν είναι ακριβώς η χαρά της ζωής. Και ναι, μπορεί να είναι βάσιμη η υποψία σου πως έχει να γελάσει περίπου 15 χρόνια. Πίσω όμως από το δυναμικό προφίλ και το κοφτερό βλέμμα, κρύβεται σίγουρα μια μεγάλη γλεντζού. Ένα ντουετάκι με τη Σία Κοσιώνη στο «δεν άκουσα, ΤΙ ΕΙΠΑΤΕ, ορίστε» θα έκανε θραύση…
-Γιάννης Φλωρινιώτης. Πειράζει που είναι μεγάλη φίρμα; Όχι βέβαια! Απεναντίας, αποτελεί και τον λόγο που το ρόστερ πρέπει να ξεκινάει απ’ αυτόν. Με δερματάκι-πωπουδάκι (μωρού) και πιο λαμπερός κι από τις λαμέ κουστουμιές του, θα δοκίμαζε τις αντοχές της πίστας με το ειδικό του βάρος.
-Στεργιουλίνι. Νάζι, σκέρτσο, ευφυΐα. Όση ώρα και να το σκέφτεσαι, δεν μπορείς να καταλήξεις ποιο είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημά του. Με την ευφράδεια και την παραστατικότητά του, θα εκτόξευε τη θεαματικότητα στο φεγγάρι. Και θα γινόταν σε χρόνο DT η ψυχή της παρέας, με ιστορίες όπως αυτή του γάμου του…
-Κωστής Ραπτόπουλος. Έχοντας βγάλει το πανεπιστήμιο της «Μαρμίτας», το να διδάξει τηλεοπτική ψυχαγωγία στο «Στην υγειά μας» θα ήταν τόσο απλό όσο το να λούσει το κεφάλι του. Προφέσορας του χιούμορ και πρύτανης τις ίντριγκας, θα άναβε και τα αίματα όπου χρειαζόταν. Και θα τραβούσε τις γυναίκες της παρέας σαν να είχε μέλι…