Δεν σου ’χει περάσει ποτέ από το μυαλό. Εσύ πάντα πίστευες πως όταν ήσουνα μικρός έπεσες στο καζάνι με το μαγικό ζωμό της Θεάς Τύχης κι έκτοτε είσαι το πιο τυχερό παιδί όλου του κόσμου. Άλλωστε, έχεις κι ένα ακράδαντο επιχείρημα: η μαμά σου στο λέει συνέχεια πως είσαι ξεχωριστός και καλότυχος.
Όμως, για μισό λεπτό. Μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα; Μήπως- λέμε μήπως- δεν είσαι ακριβώς η αρσενική Αθανασία Νταβαρίνου που ονειρεύεσαι; Μήπως οι φίλοι σου σε φωνάζουν χαριτολογώντας «Το γκαντεμόσκυλο» και το εννοούν;
Για δες τα 5 αλάνθαστα σημάδια που… στάζουν γκαντεμιά από μακριά και καλή σου χρονιά:
1) Δε σε φωνάζει κανείς για ποδαρικό
Συνήθης έκφραση της χριστουγεννιάτικης περιόδου: «Εσύ θέλω να μου κάνεις ποδαρικό, να πάει καλά η χρονιά!» λέμε ο ένας στον άλλον εδώ και χιλιάδες χρόνια (Πρώτη επίσημη καταγραφή του εθίμου σε μια σπηλιά στην Γεσθημανή, όταν και αρσενικός Homo Sapiens ζήτησε από θηλυκό να περάσει μέσα, αφήνοντας το ρόπαλό της στην πόρτα, κι εν συνεχεία της είπε «Χαρούμενο το 3576 προ Χριστού! Με το δεξί μπες!»).
Εσένα, όμως, τελευταία φορά που σου ζήτησαν να κάνεις ποδαρικό ήταν το 1983, όταν και ήσουν 14 μηνών, μόλις είχες αρχίσει να περπατάς και η θεία σου τσίριζε «Αφήστε το μωρό να μπει πρώτο- το μωρό!».
Έκτοτε, κάθε φορά που πηγαίνεις σ’ ένα σπίτι την 1η Γενάρη όλοι φροντίζουν να σε αφήσουν να περάσεις τελευταίος μέσα, προκειμένου να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.
Ποδαρικ-ωωωω που να πάρει ο διάολος!
2) «Καίγεσαι» από το 13 όταν παίζεις 21
Πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν σε σπίτι φίλων, έχει αλλάξει ο χρόνος και κάθεστε, επιτέλους, να παίξετε χαρτιά- το αποκορύφωμα της βραδιάς, δηλαδή, λίγο αφότου έχετε φάει σε 2 ώρες το φαγητό 2 μηνών.
Έχεις πολύ καλό feeling, είσαι έτοιμος να ποντάρεις τμηματικά (πρώτα την κουζίνα, μετά το σαλόνι, έπειτα την κρεβατοκάμαρα κτλ) τόσο την πρώτη κατοικία σου, όσο και το εξοχικό σου.
Σου έρχεται πρώτο φύλλο 2. Μετά 8άρι. Έπειτα 3. Σύνολο 13. «Δώσε!», λες αποφασιστικά στη «μάνα». Δίνει.
«Γ@μώ τη μάνα σου!», αναφωνείς. Ήρθε βαλές.
Το σκηνικό επαναλαμβάνεται περίπου 53 φορές ακόμα («καίγεσαι» από το 12, το 13 και το 14 συνέχεια), μέχρις ότου μένεις άστεγος.
God damn, είσαι γκαντέμης.
3) Με τον Φασούλα στο σινεμά ή το θέατρο
Όπως θα σε διαβεβαιώσει αυτοστιγμεί η Δέσποινα Βανδή, αν τη ρωτήσεις, «Χριστούγεννα ήρθαν πάλι». Γι’ αυτό, αποφασίζεις να πας να δεις σε μια ειδική προβολή το «Μόνος στο σπίτι» στον κινηματογράφο κοντά στο σπίτι σου, αυτόν με τον ευφυή τίτλο «Σινεμά».
Πολλοί πιστεύουν πως ο συγκεκριμένος κινηματογράφος είναι στοιχειωμένος, μιας και ποτέ δεν έχουν βρεθεί σε μια προβολή πάνω από 2-3 άτομα.
Έτσι και σήμερα: είσαι ολομόναχος. Βλέπεις τα «προσεχώς». Μόνος σου. Βλέπεις τις 645 διαφημίσεις. Μόνος σου. Βλέπεις την προειδοποίηση για το ότι η βιντεοσκόπηση τιμωρείται με θανατική ποινή. Μόνος σου.
Πάνω που κλείνουν τα φώτα, όμως, ο τίμιος γίγαντας Mag the Mighty από το Game of Thrones έρχεται και κάθεται ακριβώς μπροστά σου. Αλλάζεις θέσεις συνέχεια, αλλά ο Mag πηγαίνει όπου πας κι εσύ. Στο τέλος, καταλήγεις να «δεις» το “Home Alone” σα να ήταν ραδιοφωνική εκπομπή- απλά ακούς.
Το σκηνικό επαναλαμβάνεται και την επόμενη μέρα στο θέατρο, εκεί όπου το κοινό είναι πήχτρα από Τύριον Λάνιστερ, όμως στη θέση μπροστά από σένα κάθεται ένας άλλος Τίμιος Γίγαντας.
Ακριβώς: ο Αργύρης Καμπούρης.
4) Κες κε σε «φλουρί»;
Φτάνει, επιτέλους, η ώρα της βασιλόπιτας στο οικογενειακό τραπέζι. Χαρές, γέλια, αγκαλιές, φιλιά. Ο πατέρας κάθεται στην κεφαλή του τραπεζιού, έχοντας κάνει εμφανώς κεφάλι από τα τσίπουρα. Κόβει όπως- όπως 12 κομμάτια και αρχίζετε όλοι να ψάχνετε το φλουρί.
Πέφτει στη γιαγιάκα. Όλοι ενθουσιάζονται, μιας και οι γιαγιάδες είναι αξιολάτρευτες.
«Εγώ το ’χα κερδίσει πέρυσι!», λέει ο αδερφός σου.
«Εγώ το κέρδισα στο σχολείο φέτος», λέει η ξαδέρφη σου.
«Εγώ στο γραφείο το 2016!», αναφωνεί η μαμά σου.
«Εγώ… Εγώ… Εγώ… Εεγ-γωωώ», τραυλίζεις εσύ και, αίφνης, το χαμόγελό σου σβήνει. Συνειδητοποιείς ότι δε θυμάσαι να έχεις κερδίσει ποτέ το φλουρί και ότι, σαν άλλος Μπόγρης στον Ολυμπιακό, είσαι ο επίσημος χειροκροτητής σ’ αυτές τις περιστάσεις, αλλά ποτέ ο πρωταγωνιστής.
Παίρνεις το κινητό στα χέρια σου. Googlάρεις «Πώς θα στήσω την κλήρωση για το φλουρί στη βασιλόπιτα».
Κρατάς σημειώσεις.
Την ίδια ώρα, κοιτάς αινιγματικά τη γιαγιά σου.
«Έννοια σου», της ψιθυρίζεις μ’ ένα σαρδόνιο χαμόγελο στο πρόσωπο.
5) Αυτό είναι το μόνο catοικίδιο που σε πλησιάζει
Σ’ έχει πιάσει η γνωστή κατάθλιψη των Χριστουγέννων. Έξω το χιόνι πέφτει σε μεγάλες άσπρες νιφάδες κι εσύ, περίλυπος, κάθεσαι σ’ ένα παγκάκι για να τα πεις με τον εαυτό σου.
Περνάνε από μπροστά σου σκύλοι, «έγχρωμα» γατάκια, ποντίκια, αλεπούδες, μια πολική αρκούδα, δυο φίδια, ένας χαμαιλέοντας, μια σαύρα (όχι η πρώην σου…)- τίποτα, τζίφος. Κανένα ζωντανό δε σε πλησιάζει.
Μονάχα μετά από ώρα έρχεται μια μαύρη, σαν πίσσα, γάτα και νιαουρίζει μπροστά σου. Την σηκώνεις και βλέπεις ότι σε αφήνει να τη χαϊδέψεις. Στο κάτω μέρος της έχει γραμμένο έναν αριθμό.
Το τσεκάρεις.
Είναι, φυσικά, το 13.
