Αν αγαπάω για έναν και μοναδικό λόγο τα ταξίδια με το ΚΤΕΛ είναι τα σουβλάκια στην Κόρινθο. Αυτό το αμφιβόλου ταυτότητας και προελεύσεως κρέας το οποίο κρύβει τα μυστικά του κάτω από ένα βουνό αλάτι και μισό δάσος λεμονιές. Βεβαίως τέτοιου τύπου γούστα συνήθως πληρώνονται στην επόμενη αναγκαστική στάση, αλλά έτσι είναι αυτά αν αποφασίσεις να ζήσεις τη ζωή σου στο έπακρο. Από τότε όμως που είπαμε αντίο στο κρέας, χάσαμε και τη μικρή απόλαυση της κατανάλωσης του συγκεκριμένου φαγητού, αλλά και την απείρως πιο λυτρωτική διαδικασία της απομάκρυνσής του από το σώμα. Οπότε τι άλλο έμεινε που μπορεί να κάνει λίγο πιο ευχάριστο το ταξίδι; Μα φυσικά το να διαβάσεις ένα βιβλίο. Αν, βέβαια, καταφέρεις με μαεστρία να αποφύγεις τις επίμονες ερωτήσεις της διπλανής σου. Ναι, εκείνης της τύπισσας που νομίζει πως μια διαδρομή Αθήνα-Πάτρα είναι αρκετή για να μεταβληθεί στο δικό σας οδοιπορικό τύπου «Stand By Me» που θα σας κρατήσει φίλους για πάντα. Και θα χρησιμοποιήσει κάθε πιθανή ή απίθανη ερώτηση για να πιάσει κουβέντα και να σπάσει τα νεύρα.
Τα νουμεράκια πού τα γράφει;
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Όχι στο κούτελό μου. Αλήθεια, πόσες μπορεί να είναι οι διαθέσιμες επιλογές μέσα σε ένα λεωφορείο του ΚΤΕΛ; Πίσω από τα καθίσματα, στο πλάι ή πάνω από αυτά. Νομίζω μας καλύπτει η απάντηση. Οπότε, καλή μου κυρία, μήπως να κοίταζες εκεί; Εκτός κι αν εννοείς τα νούμερα του ΚΙΝΟ, οπότε είσαι σε λάθος μέρος.
Μπορούμε να αλλάξουμε θέση επειδή θέλω να κοιτάζω έξω;
Όχι δεν μπορούμε. Βλέπεις το ίδιο ήθελα και εγώ σ’ αυτό το ταξίδι. Θέση σε παράθυρο για να μπορώ να κοιτάζω έξω και να αποφεύγω τη βλεμματική επαφή και τα πολλά πάρε-δώσε με τους συνεπιβάτες μου. Γι’ αυτό και το ζήτησα επισταμένως όταν έβγαζα εισιτήριο. Θα μπορούσες να το δοκιμάσεις κι εσύ. Δεν είναι δύσκολο. Να, επανέλαβε μετά από μένα.«Παρακαλώ θα ήθελα ένα εισιτήριο για Θεσσαλονίκη αύριο το πρωί. Αν έχετε την καλοσύνη και διαθεσιμότητα, θα προτιμούσα θέση σε παράθυρο». Βλέπεις; Δεν ξέρω αν η ευγένεια σε πάει παντού ή όχι, θέση στο παράθυρο μια φορά σου εξασφαλίζει.
Πού είμαστε τώρα;
Καλά, πλάκα μου κάνετε μαντάμ. Είναι δυνατόν να με περνάτε ολόκληρο γομάρι για GPS και Google Maps; Αν μπορώ να επιλέξω μια περίεργη ιδιότητα, αυτή είναι του προφήτη. Δεν ξέρω πού είμαστε, αλλά μπορώ να προβλέψω πού θα βρεθείτε εσείς αν συνεχίσετε τις χαζές ερωτήσεις…
Έχει πολύ ακόμα;
Α ήμουν μπλε, είχα άσπρη γενειάδα και κόκκινο σκουφάκι, θα σου απαντούσα «όχι πολύ». Αλλά αν συνέβαινε αυτό, θα ήμουν ο Μπαρμπαστρούμφ. Και όλο αυτό το μαρτύριο που τραβάω δίπλα σου, τίποτα άλλο από μια διεστραμμένη ιδέα του σκιτσογράφου.
Μπορείς να χαμηλώσεις το μαραφέτι;
Καταρχάς δεν είναι μαραφέτι. Είναι εξαιρετικό δείγμα κινεζικής state of the art τεχνολογίας στα κινητά. Το αποτέλεσμα του παντρέματος της κομμουνιστικής ιδεολογίας με τη μαζική γραμμή παραγωγής που εισήγαγε ο Φορντ στον καπιταλισμό. Δηλαδή φτηνό όφωνο που κάνει παπάδες. Και παπάδες να μην έκανε, αρκεί που παίζει mp3 και πιάνει ραδιόφωνο. Οτιδήποτε μπορεί να καλύψει τον ήχο του στόματός σου όταν καταβροχθίζεις πατατάκια και μας έχεις μουρλάνει στα χράτσα χρούτσα. Ή την άποψη που μοιράζεσαι δια τηλεφώνου με την κουμπάρα σου για το αν ο Καστίγιο θα γίνει ο επόμενος Ντάνος . Για να μην μιλήσουμε για όλους τους υπόλοιπους ήχους που βγάζεις από το σώμα σου.
Από πού βγαίνει ο αέρας;
To «από εκεί που θα σε πάρει και θα σε σηκώσει» πιάνεται ως απάντηση;
Αυτό το λεωφορείο πάει Κόρινθο;
Όχι, στο διάολο πάει. Απλά επειδή ο διάολος δουλεύει με κάλυψη-απόκρυψη, έχει κάνει μόντα. Επομένως, μπορεί στα τζάμια να γράφει ΚΤΕΛ Ν. Κορινθίας. Μπορεί η πινακίδα να γράφει διαδρομή Αθήνα-Κόρινθος, αλλά τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία. Το μόνο που έχει, είναι να ικανοποιήσεις εσύ την ανασφάλειά σου. Όχι, λοιπόν, δεν πάει Κόρινθο. Άσε που φεύγοντας από το σπίτι έχεις αφήσει αναμμένο θερμοσίφωνο και ανοιχτή την κουζίνα. Νιώθεις καλύτερα τώρα;
Πού πάει ο κόσμος;
Γενικό και ρητορικό ερώτημα. Εδώ ο στόχος δεν είναι να λάβει μια κανονική απάντηση, αλλά πρόκειται για κίνηση καλής θέλησης. Σημαίνει πως η διπλανή σου σε έκοψε, σε αξιολόγησε και θεώρησε πως είσαι ικανός και πρόθυμος για μπίρι-μπίρι το επόμενο δίωρο. Οπότε το «πού πάει ο κόσμος» στο ΚΤΕΛ θεωρείται καλή ατάκα για πέσιμο. Για να σπάσει ο πάγος σε στυλ «to know us better».
Είσαι παντρεμένος;
Γιατί; Γιατί πρέπει να ξέρεις; Σκοπεύεις να μου κάνεις πρόταση γάμου; Όχι. Απλά περιμένεις να απαντήσω όχι. Αφού έχεις δει πως δεν φοράω βέρα. Αλλά περιμένεις τη δική μου απάντηση για να πιαστείς αμπάριζα και να επαναλάβεις το παραπάνω ερώτημα (πού πάει ο κόσμος) στους υπόλοιπους, βάζοντας εμένα στο επίκεντρο της χλεύης ενός ολόκληρου αστικού. Πού πάει ο κόσμος με τη νεολαία που δεν παντρεύεται, δεν κάνει παιδιά και κάπως έτσι θα μας φάνε οι ξένοι.
Μπορώ να δω το εισιτήριο σας;
Όχι ρε φίλε δεν μπορείς να το δεις. Α, είστε ο ελεγκτής… Συγγνώμη κύριε, σας πέρασα για την ενοχλητική διπλανή που προσπαθεί να μου πιάσει κουβέντα. Α, είστε το ίδιο πρόσωπο και απλά εργάζεστε undercover. ΟΚ τα σέβη μου και μια τεράστια συγγνώμη. By the way, δεν είμαι παντρεμένος, τι μισθό παίρνετε;