Τους γνωρίζουμε, κινούνται και ποστάρουν ανάμεσά μας, πολλές φορές πιο γρήγορα και από τη σκιά τους όταν τους ιντριγκάρει ένα συγκεκριμένο θέμα. Οι θάνατοι επωνύμων, κατά βάση καλλιτεχνών ευρείας αναγνωρισιμότητας και μακρόχρονης καριέρας. Όσο πιο αγαπητός ο καλλιτέχνης που αποθνήσκει, τόσο πιο γρήγορα έχει γραφτεί και ανέβει το στάτους.
Θανατικό σελέμπριτι και στάτους πάνε χέρι χέρι στη σύγχρονη μορφή του Facebook και έχουμε φτάσει σε ένα σημείο ψυχαναγκασμού να πρέπει να αποτίουμε φόρο τιμής και έναν τουλάχιστον τυπικό αποχαιρετισμό. Αλλιώς πιστεύουμε ότι θα μας δαχτυλοδείχνουν. «Να αυτός που δεν έγραψε ούτε ένα RIP, δεν έκανε ούτε ένα reaction Λυπάμαι σε δακρύβρεχτο status. Shame, shame, shame».
Tέτοιος ο φόβος είναι για τη δημόσια διαπόμπευση που ακόμα και οι φεϊσμπουκικοί επικήδειοι έχουν αρχίσει και τυποποιούνται. Γίνονται πια κλισέ και επαναλαμβανόμενοι τόσο που αρχίζουν και γίνονται αναγνωρίσιμοι και προσπεράσιμοι αφού ξέρεις τι θα δεις και τι θα διαβάσεις.
Διαλέξαμε 8 από αυτά τα κλασικά status που έχεις διαβάσει, διαβάζεις και θα διαβάζεις στο μέλλον μετά από έναν θάνατο διάσημου καλλιτέχνη.
Αν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου μέσα σ’ αυτά δεν φταίμε εμείς. Δε φταις ούτε εσύ. Όλοι θύματα και θύτες είμαστε στα social. R.I.P. στα status όλων μας. Καλό παράδεισο.
O παραδοσιακός και λιτός rip-ιστής, δεν γράφει καν όνομα
Ο κλισέ στίχος αποχαιρετισμού, κολλάει παντού
Ο «βάζω όσα ρήματα ξέρω στον αόριστο» σε ένα status
Ο διαχειριστής της πολυκατοικίας στον Παράδεισο με όλον τον κατάλογο των ενοίκων
Το status που βρίσκεται σε άρνηση μέχρι την τελευταία φράση. Ποιητικής διάθεσης
Mαύρο φόντο, αινιγματικός αποχαιρετισμός που δείχνει οικειότητα, σχεδόν συγγένεια και κοινό παρελθόν και ραντεβού για μελλοντική συνάντηση
Ο «βρήκα το πρώτο του/της τραγούδι στα αποτελέσματα του search στο youtube και κοινοποίησα»
Status ημερολόγιο καταστρώματος, 2500 λέξεις αναμνήσεις. Κανείς δεν το τελείωσε.
