Έτυχε να συλληφθώ στην Αθήνα, καρπός έρωτος Κρητικού με Ηπειρώτισσα. Στη «βαζελοφωλιά» του Γκύζη συγκεκριμένα. Ο πατέρας ΟΦΗ και φιλοπαναθηναϊκός, αλλά παππούς και θείος, εκτός από ΠΑΣ Γιάννενα, και Ολυμπιακοί. Τον πρόλαβαν προτού πάρει χαμπάρι. Και ο δεύτερος ανέλαβε να σκαρώσει το χουνέρι. Με πήρε από το χεράκι στην τρυφερή ηλικία των 5 και με πήγε Ολυμπιακός – Γιάννενα στο Καραϊσκάκη (2-0 για την ιστορία).
Αυτό ήταν.
Άνοιξη του ’82, άρτι αφιχθείς στο Ηράκλειο πια, με θυμάμαι να πανηγυρίζω για τη νίκη στο μπαράζ του Βόλου, που έδωσε το τρίτο σερί πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό (και λίγο καιρό αργότερα να σιχτιρίζω για την ήττα της Βραζιλίας από τον Πάολο Ρόσι, αλλά αυτό είναι άσχετο).
Γαυράκι αθεράπευτο λοιπόν, παρά το ξεμονάχιασμα του πατέρα στην Κρήτη και τις παρουσίες στα «αμπονέ» (έτσι λέμε τα επίσημα την Κρήτη…) του «Γεντί Κουλέ» σε πολλά ΟΦΗ – Ολυμπιακός της δεκαετίας του ’80. Μάταια προσέβλεπε να εισπνεύσω ομιλίτικη ατμόσφαιρα, να αφουγκραστώ τις ρίζες και να αλλαξοπιστήσω.
Η επίδραση της πρώτης επαφής είχε «γράψει» και ύστερα από λίγο καιρό ήξερε ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Ότι έπαιρνε μαζί του στο γήπεδο έναν «γενίτσαρο».
Στο πρωτάθλημα του ’87 ο Ολυμπιακός έκανε τρεις ήττες, στη μία ήμουν μέσα, ήταν το ιστορικό 4-1. Για κακή μου τύχη το συγκεκριμένο το είδα από τη θύρα 4! Μοχθούσα να φανώ ατάραχος από τα γκολ που έπεφταν βροχή και από τα μπινελίκια που έτρωγαν οι διεθνείς παίκτες του Ολυμπιακού (κυρίως αυτοί), τέσσερις μέρες μετά την υπέρβαση της Εθνικής στο Ρότερνταμ, το 1-1 με την Ολλανδία για τα προκριματικά του Euro.
«Καλά, τόσο αχάριστοι;» σκεφτόμουν. Δεν είχα εντρυφήσει ακόμα – 11 χρόνων γαρ – στο αγνό, ανόθευτο οπαδιλίκι του όχλου. Μόνο μια τζούρα είχα πάρει – τα… αμπονέ δεν πιάνονται τέτοια – στο 2-1 με Βαΐτση και Μητρόπουλο στο ΟΑΚΑ, επί του πολύ ανώτερου εκείνη τη σεζόν Παναθηναϊκού, που κατέκτησε περίπατο το πρωτάθλημα.
Και μετά ήρθαν τα πέτρινα χρόνια. Η «τεσσάρα» του Καζιμιέρσκι – δεύτερο οπαδικό παιδικό τραύμα μετά την «τεσσάρα» στον τελικό Κυπέλλου του ’85 – η «μαχαιριά» του Καραγκιοζόπουλου, το replay στη Ρόδο με την ΑΕΚ και ο Νταβόρ, ο Σούκερ. Η φάση ήταν όμως τότε – ωραία, ανέμελα χρόνια ΠΑΣΟΚαρας – «όσο με πληγώνεις, τόσο με πωρώνεις».
Ήμουν μέσα και στο «Καπουράνη, Καπουράνη έκανες μπουρδέλο το λιμάνι», ήμουν όμως και στο ΠΑΟ – Ολυμπιακός 0-2 του ’97 που ουσιαστικά «κλείδωσε» τον πρώτο τίτλο ύστερα από 10 χρόνια. Είχε προηγηθεί ο Παπουτσέλης και ένα σχετικό ξενέρωμα, αλλά τότε υπήρχε «αμυντικός» μηχανισμός. Άλλωστε τρία… Μινγκ είχε προσγειώσει η ομάδα στο λιμάνι και χαΐρι, με το σταυρό στο χέρι, δεν είχε δει…
Δεύτερη μέρα στη δουλειά, Απρίλης του ’99. «Τι ομάδα είσαι;», ρωτάω τον (Αγρινιώτη) αρχισυντάκτη μου και μένω παγωτό με την απάντηση. «Ήμουν Ολυμπιακός, αλλά τώρα πια μόνο Παναιτωλικάρα». Προφανώς το έψαξα λίγο παραπάνω. Πως γινόταν κάποιος που ήταν γαύρος να μην είναι πια γαύρος; «Έχω δει ήδη πολλά Μήτσο. Μέσα από τη δουλειά ενημερώνεσαι καθημερινά για το τι παίζεται. Ξενέρωσα ήδη…», εξήγησε, χωρίς να γίνει και τόσο… κατανοητός, ο Άκης.
Εννοούσε φυσικά το Θωμά και το παρεάκι του, έστω και αν από τη σύσταση του είχαν περάσει τότε μόνο τρία χρόνια. Εγώ συνέχισα να κάνω τα… στραβά μάτια, με άλλοθι τον Τζόλε, τον Στέλιο και τους παικταράδες που έφερνε ο Σωκράτης. «Οκ, υπάρχει σπρώξιμο, αλλά αν δεν είναι αποδεικτικά ανωτερότητας το 4-1 του κυπέλλου στη Λεωφόρο και το 4-3 στο ντέρμπι τίτλου με την ΑΕΚ, τότε τι;»
Ως τέτοιο εξέλαβα και τη «Ριζούπολη», μολονότι εξελίχθηκε στο πρώτο τρανταχτό ταρακούνημα. Το παραμύθι περί των λιπόψυχων παικτών του Παναθηναϊκού είχα όλη την καλή διάθεση να το χάψω. Στη δουλειά μου δεν με επηρέαζαν όλα αυτά, ασχολούμουν αποκλειστικά με το διεθνές ρεπορτάζ.
Πέρασε καιρός ώστε να ενδιαφερθώ πραγματικά και να μάθω από πρώτο χέρι και με κάθε λεπτομέρεια τι είχε συμβεί προτού ο Παναθηναϊκός πέσει αμαχητί με 3-0 εκείνο το βράδυ. Οι πρώτες αποστάσεις από την ομάδα της καρδιάς μου ήταν μοιραία αισθητές.
Μην τα πολυλογώ, η κόκκινη libido από εκεί και πέρα ξεθώριαζε ολοένα και περισσότερο, εβδομάδα με την εβδομάδα. Φυσικά έκανε και ο θρύλος μου ό,τι μπορούσε για αυτό. Τον Άκη τον θυμήθηκα ξανά και ξανά. Μέσα στη δουλειά μαθαίνεις πολλά που ίσως και να μην ήθελες να ξέρεις.
Ώσπου η χαριστική βολή δόθηκε όταν καλύπταμε όλοι μαζί τον Κατσουράνη. Τότε που και αλλοιώσαμε το αποτέλεσμα, και τους πήραμε στο κυνήγι και τους είπαμε και «Μαύρε σας γαμ…ε». Αυτό που μέσα μου είχε ραγίσει έσπασε με κρότο εκείνο το βράδυ. Το βράδυ της απόλυτης παρωδίας του ελληνικού αθλητισμού το εξέλαβα περίπου ως «κέρατο» προς όλους του σκεπτόμενους φίλους του από τον ίδιο τον Ολυμπιακό.
Δεν ξέρω αν κάποια στιγμή επιστρέψει η καψούρα μου για τον ποδοσφαιρικό θρύλο. Επί της παρούσης με αφήνει παγερά αδιάφορο. Αυτό που ξέρω είναι ότι οι παρτίδες με το κόκκινο θα παραμείνουν ανοιχτές λόγω του μπασκετικού. Αυτόν δηλαδή που στα μάτια μου παραμένει παλικάρι. Σε πλήρη αντίθεση με τον μεταλλαγμένο, αμαρτωλό και αλαζόνα της μπάλας.
Τον Ολυμπιακό του μπάσκετ τον κάνω κέφι και για ένα επιπλέον λόγο. Για την παροιμιώδη γκαντεμιά του. Η αλυσίδα των σοβαρών τραυματισμών μοιάζει ανεξάντλητη (Ματσιγιάουσκας, Βασιλόπουλος, Νεστέροβιτς, Μάντζαρης, Έι Σι Λο, Γιανγκ, Χάκετ, Λοτζέσκι), δεδομένου ότι και φέτος βιώνει τα ίδια με Τιλί και Αγραβάνη.
Και είναι μάγκας στη συνείδηση μου, που κόντρα σε τόσες αναποδιές έχει παίξει τέσσερις φορές την τελευταία εξαετία στον τελικό της Ευρωλίγκα, παίρνοντας το τρόπαιο στις δύο και χάνοντας το αμφότερες στην έδρα της γηπεδούχου.
Το ότι η ΠΑΕ Ολυμπιακός κραυγάζει φέτος για τη διαιτησία με ξεπερνάει. Ομοίως όμως κάθε φορά που κάνει το ίδιο ο μπασκετικός Παναθηναϊκός. Δεν υποστηρίζω ότι έχουμε καταστάσεις – καρμπόν, αλλά όταν ο τίτλος κρίνεται πάντα ανάμεσα σε δύο, ακόμα και το 60%-40% συνιστά σε βάθος χρόνου αλλοίωση. Στο ΟΑΚΑ δε, είναι κοινό μυστικό ότι ο Ολυμπιακός θεωρεί προνόμιο αυτό το 40%.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα απορεί για ποιον λόγο τα διαιτητικά έκτροπα που έχουν βιώσει κατά καιρούς οι ερυθρόλευκοι εκεί, δεν έχουν… παπουτσέλεια φήμη. Καλάθια να μπαίνουν και να μην μετράνε, καλάθια να μην μπαίνουν και να μετράνε, τον Μπατίστ να πατάει μισό μέτρο έξω απ’ τη γραμμή αλλά να μην τρέχει μία, τον Σάρας να σκοράρει έχοντας χορέψει καλαματιανό και φυσικά το περίφημο non call, είναι ορισμένα από αυτά που μπορώ πρόχειρα να θυμηθώ.
Στο ντέρμπι της Δευτέρας είδαμε και κάτι πρωτόγνωρο. Τα δύο πεντάρια του Ολυμπιακού να έχουν από τέσσερα φάουλ σε 21:30. Το «σημάδι» εξόφθαλμο, δεν καμουφλάρεται όσο έμπειρος και να είναι ένας διαιτητής.
Οκ. το σπορ ευνοεί από τη φύση του να σφυρίξεις με διαφορετικά μέτρα και σταθμά, ευελπιστώντας να μην σε πάρουν χαμπάρι (πόσο μάλλον όταν ο ουδέτερος Τύπος δεν παίρνει ποτέ θέση για μια διαιτησία στο μπάσκετ), αλλά το πράγμα χρειάζεται και λίγο τακτ…
Ποιος ο λόγος να παίξει η διαιτησία τόσο έδρα σε ένα αδιάφορο βαθμολογικά παιχνίδι; Ρεπόρτερ του Ολυμπιακού σε ΑΧΡΩΜΑΤΙΣΤΟ μέσο εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι στόχος ήταν μια «30αρα» ώστε να βυθιστεί η ομάδα στο χάος μετά από το βέβαιο «ντου» των οπαδών στο ΣΕΦ. Δεν ξέρω κατά πόσο ευσταθεί αυτός ο ισχυρισμός, αλλά το ότι αναφέρθηκε στη διαιτησία ακόμα και ο πάντα απρόθυμος να το κάνει Γιώργος Πρίντεζης, σημαίνει ότι το αίσθημα αδικίας των ερυθρόλευκων δεν είναι αδικαιολόγητο.
Δεν έχω θέμα με την ήττα αν ο ΠΑΟ εμφανίζεται σε μια σειρά αγώνων υπέρτερος (όπως πέρσι για παράδειγμα). Αφήστε όμως να δούμε μπασκετάκι… κυρία ΚΕΔ. Να χαρούμε την αρρώστια μας, περιμένοντας με σασπένς και ποπ-κορν (λέμε τώρα…) να μάθουμε ποιος είναι ο καλύτερος.
Τον Παναθηναϊκό τον χειροκρότησα, αυθόρμητα, στην Μπολόνια. Έστω και αν αποτέλεσε το εφαλτήριο για να εξελιχθεί στη μεγαλύτερη ομάδα της Ευρώπης την τελευταία 20ετία, κατά ένα παράδοξο τρόπο δεν θα ήθελα να μην έχει υπάρξει αυτή η στιγμή. Ήταν μια cult επική ανατροπή, με… περιγραφή Φιλέρη στο TV Magic και με μια σχετική δόση μαζοχισμού θα ομολογούσα ότι γούσταρα που την έζησα.
Αυτό που δεν γουστάρω είναι ότι με πρόσχημα αυτά τα 6 ευρωπαϊκά, πολλοί Παναθηναϊκοί θεωρούν ότι το ελληνικό πρωτάθλημα πρέπει κάθε χρόνο να είναι κτήμα τους. Όπως ακριβώς πολλοί Ολυμπιακοί για το αντίστοιχο ποδοσφαιρικό…