Έχω πολλά ελαττώματα ως άνθρωπος. Πραγματικά, αν με ρωτούσαν, δεν θα ήξερα από πού να ξεκινήσω.
Ξέρω όμως ποιο θα άλλαζα ΑΜΕΣΑ αν μπορούσα: Να είμαι τόσο αναβλητικός. Αλλά… δεν βαριέσαι, το αλλάζω κάποια άλλη φορά!
Δεν είναι τεμπελιά. Δεν είναι (μόνο) κακή αίσθηση του χρόνου. Η «τελευταία στιγμή» είναι… στάση ζωής. Είναι άποψη. Μια φιλοσοφία χτισμένη από δεκάδες «γ…σέ το μωρέ, έχουμε ακόμα χρόνο».
Γιατί ναι, σύμφωνοι, το ιδανικό είναι να «μην αναβάλλεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα». Ένα λεπτό όμως. Ποιος το λέει αυτό; Και γιατί να έχει δίκιο;
Δηλαδή τι; Όπως έλεγε κι ένα πετυχημένο σύνθημα σε τοίχο, «ήρθαν τα… αύρια να διώξουνε τα σήμερα»;
Όσο οργανωμένος κι αν είσαι λοιπόν, κάποιες φορές θα κάνεις το κορόιδο. Όσο πιστά κι αν ακολουθείς το πρόγραμμά σου, κάποτε θα το παραβιάσεις.
Γιατί υπάρχουν κάποια πράγματα που έστω και μια φορά τα έχεις «πιστολίσει». Και που όλοι σχεδόν μπαίνουν στον πειρασμό να τα αναβάλλουν.
Όπως τα εξής:
-Δίαιτα. «Λοιπόν, τρώμε καλά αυτές τις μέρες, τα δίνουμε όλα το Σ/Κ και τη Δευτέρα ξεκινάμε διατροφή». Πόσα στόματα δεν εκτόξευσαν αυτό ή κάτι παρόμοιο και από Δευτέρα ήταν ξανά… μπουκωμένα; Και πόσα ψυγεία δεν έχουν ανοίξει αγωνιωδώς την πρώτη νύχτα, για να παραβιαστεί βίαια η υπόσχεση;
-Αποταμίευση. Θα μου πεις σε ποιον περισσεύουν αυτή την εποχή λεφτά για να βάλει και στην άκρη; Σύμφωνοι. Ακόμη όμως και στις εποχές ΠΑΣΟΚ η αυτό-δέσμευση ότι θα μαζέψεις λεφτά για να κάνεις κάτι συγκεκριμένο σπανίως τηρούνταν. Μπορούν αμέτρητοι σπασμένοι κουμπαράδες να το επιβεβαιώσουν.
-Να πας στον γιατρό. Πονάς, λες «θα περάσει». Πέφτεις στο κρεβάτι, λες «ίωση είναι». Νιώθεις ατονία, παρηγορείσαι ότι απλώς είσαι κουρασμένος. Μπροστά στον φόβο μήπως έχεις κάτι σοβαρό, θα βρεις διάφορες δικαιολογίες για να μην πας στον γιατρό. Μέχρι να μην την παλεύεις άλλο ή να γκουγκλάρεις τα συμπτώματα και να συμπεράνεις ότι πεθαίνεις.
-Πρωινό ξύπνημα. «Έλα μωρέ, πέντε λεπτάκια ακόμη». Χωμένος στα σκεπάσματα (ειδικά τον χειμώνα) και μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, δεν υπάρχει νορμάλ άνθρωπος που δεν έχει μπει στον πειρασμό. Που δεν έχει πέσει στην παγίδα να το εφαρμόσει και την επόμενη φορά που άνοιξε τα μάτια του είχε περάσει μίνιμουμ 1-1,5 ώρα.
-Πληρωμή λογαριασμών. Σαν να μην θέλεις να το πιστέψεις. Σαν να μην θέλεις να το αποδεχθείς. Λες και υπάρχει περίπτωση να το… μετανιώσουν στο ενδιάμεσο και να σου πουν «χαλάλι σου, δεν τα θέλουμε αυτόν τον μήνα». Ακόμα και αν έχεις τα λεφτά που απαιτούνται, το θεωρείς σχεδόν ντροπή να τα δώσεις πριν ξεπεραστούν οι προθεσμίες.
-Μαστορέματα στο σπίτι. Μπορεί να μην πιάνουν τα χέρια σου, γι’ αυτό δεν το παίρνεις απόφαση. Ίσως δεν βρίσκεις τον ελεύθερο χρόνο που περίμενες. Το θέμα είναι πως -όχι μόνο δεν φτιάχνεις αυτό που πρέπει, αλλά δεν φροντίζεις καν να φωνάξεις έναν ειδικό. Η γκρίνια της συζύγου είναι η δικαιολογημένη (και αναπόφευκτη) τιμωρία σου.
-Γυμναστήριο. Δεν έχει σημασία αν μιλάμε για εγγραφή ή προπόνηση. Και στη μια περίπτωση και στην άλλη, η αναβολή είναι βέβαιη. Εκείνος που σχεδιάζει να γραφτεί θα έχει μετανιώσει εν τω μεταξύ τη δίαιτα που επίσης σχεδίαζε (βλέπε παραπάνω). Κι εκείνος που είναι γραμμένος (σε τέσσερα γυμναστήρια ταυτόχρονα) θα βαριέται θανάσιμα να κουνήσει το κωλαρίνο του από τον καναπέ.
-Να ζητήσεις αύξηση από το αφεντικό. «Τι επιχειρήματα να χρησιμοποιήσω»; «Να πάω συγκαταβατικά ή να το διεκδικήσω με τσαμπουκά»; «Μήπως δεν είναι το κατάλληλο τάιμινγκ»; Όσο διάφοροι τέτοιοι ενδοιασμοί βασανίζουν το κεφάλι σου, τόσο περνάει ο καιρός που δεν το παίρνεις απόφαση να χτυπήσεις την πόρτα του γραφείου του.
-Τηλέφωνα για ευχές σε γιορτές και γενέθλια. Αρχικά σκέφτεσαι «θα τον πάρω αργότερα που θα είμαι πιο χαλαρός». Όταν το θυμηθείς αργότερα (αν το θυμηθείς) έχεις δουλειά. Καλά, δεν συζητάμε να πρόκειται για Γιώργο ή Γιάννη, εκεί η απελπισία «σε ποιον να πρωτοστείλω» είναι βασική αιτία αναβολής. Και κάπως έτσι καταλήγεις να εύχεσαι την επόμενη με τη γελοία δικαιολογία «40 μέρες κρατάνε οι γιορτές».
-Σέρβις στο αυτοκίνητο. Τα λάστιχα είναι σχεδόν πίτα. Ο καθρέφτης είναι σπασμένος. Ο προφυλακτήρας κρέμεται από παλιό τρακάρισμα και η μηχανή χάνει λάδια. Έλα μωρέ, δεν βαριέσαι. Όσο… προχωράει τ’ αμάξι, αμολάς αετό. Και τη φορά που θα σ’ αφήσει τελικά στον δρόμο, πλακώνεσαι στα μπινελίκια για την… γκαντεμιά που σε δέρνει!
