Δεν υπάρχει πόνος που να είναι ευχάριστος.
Πέραν της περιπτώσεως να φοράς από μέσα δερμάτινο κορμάκι με τρύπες στις ρώγες και να τη βρίσκεις όταν σκληρή αφέντρα προσγειώνει μαστίγιο στα καπούλια σου, κάνεις τα πάντα για να τον αποφεύγεις.
Ό,τι και να κάνεις όμως, ο πόνος σ’ αυτή τη ζωή -είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά- είναι αναπόφευκτος.
Θα μπλέξεις με κάποιο καριολάκι, θα σε πληγώσει. Θα πας να ξεφλουδίσεις ένα μήλο και θα κοπείς. Θα κάτσεις να δεις την μπασκετική ΑΕΚ και θα σε πιάσει πονοκέφαλος.
Γενικώς ο πόνος παραμονεύει παντού. Πόνος από πόνο όμως διαφέρει. Γιατί είπαμε όλοι τους είναι δυσάρεστοι και κανένας δεν τους θέλει.
Υπάρχουν όμως κάποιοι συγκεκριμένοι, οι οποίοι -πέρα από οδυνηροί- είναι και φουλ εκνευριστικοί.
Όπως οι εξής:
-Πονόδοντος. Σιγά την πρωτοτυπία θα μου πεις. Και θα ‘χεις και δίκιο. Γίνεται όμως να μιλήσουμε για τους πιο εκνευριστικούς πόνους και να μην συμπεριλάβουμε αυτόν που σε οδηγεί στη σκέψη ότι ευχαρίστως θα ξερίζωνες το κεφάλι σου και θα το πετούσες από το μπαλκόνι για να λυτρωθείς; Δεν γίνεται.
Αν συνυπολογίσεις, δε, τον φόβο ότι θα χρειαστεί στη συνέχεια να περάσεις και μια βόλτα από τον οδοντίατρο και τα υπέροχα εργαλεία του, η απελπισία πολλαπλασιάζεται.
-Δαχτυλάκι σε γωνία τραπεζιού. Αν μπορούσαν να μετρηθούν τα μπινελίκια που διαχρονικά έχουν εκτοξευτεί για τον συγκεκριμένο τραυματισμό, εύκολα πλησίαζαν τον Στέφανο Χίο στην παγκόσμια κατάταξη. Τι κι αν είναι παροδικό; Τι κι αν ξέρεις ότι σε λίγα δευτερόλεπτα θα ‘χεις ηρεμήσει;
Αυτή η αίσθηση ότι υπέρβαρος χασάπης σου κοπάναγε το δάχτυλο με γουδοχέρι και η αυτό-επίπληξη «πώς γίνεται να μην το είδα ο μαλάκας» σε διαολίζουν όπως η Άσπα την Ελεάννα στο Fame Story.
-Χτύπημα στ’ αρχ…α. Δεν έχει σημασία αν θα προέλθει από στραβοκλωτσιά κάποιου άμπαλου που θα σημαδέψει την «οικογένειά» σου στο 5Χ5 ή κάποιου γυναικωτού που σε χτύπησε εκεί σε καυγά. Σημασία έχει ότι ο πόνος είναι ασύλληπτος.
Είναι μάλιστα και… ζωηρούλης, αφού σε λίγα δευτερόλεπτα ανεβαίνει και στο στομάχι. Αφού κάνεις λοιπόν το κλασικό κάθισμα για να τον αντιμετωπίσεις, δεν παραλείπεις ποτέ να τσεκάρεις έπειτα στο σπίτι ότι… όλα λειτουργούν ακόμα σωστά.
-Αγκώνας σε νεύρο. Άλλη μάστιγα αυτή. Άλλη συνομωσία του σύμπαντος για να γίνουν τα νεύρα σου ζαρτιέρες. Απ’ όλη την επιφάνεια του αντικειμένου που θα χτυπήσεις με το χέρι είναι απαραίτητο να πετύχεις τη γωνία. Κι απ’ όλο το μέρος του χεριού είναι απαραίτητο να χτυπήσεις τον αγκώνα και μάλιστα σε νεύρο:
Για να κατεβάσεις άφθονα καντηλάκια επί τόπου και να μην υποδεχθείς ΠΟΤΕ το μούδιασμα που ακολουθεί χωρίς το άγχος του «πότε θα περάσει» και της δοκιμής με ανοιγό-κλεισμα των δαχτύλων.
-Γκολ που τρώει η ομάδα σου στο 90’. Αυτός είναι πόνος! Πιθανότατα θα τον αντάλλαζες με όλους τους παραπάνω μαζί. Εξάλλου όλα τ’ άλλα περαστικά είναι. Σε ταλαιπωρούν λίγο και τέλος. Η… οδύνη όμως από ένα γκολ που έφαγες στις καθυστερήσεις είναι μεγάλη.
Αν μιλάμε για κρίσιμο παιχνίδι, αξέχαστη. Αν πρόκειται για ντέρμπι, εφιάλτης. Γιατί μια μελανιά ή ένα πρήξιμο, φίλε μου, θα φύγει. Το τεμάχιο όμως που εισέπραξες στα χασομέρια (και η καζούρα που θα σίγουρα θα το ακολουθήσει) μένει στο μυαλό σου για πάντα.
