Η μισή (προοδευτική) Ελλάδα επιθυμεί επαναφορά της θανατικής ποινής

1250 συνεντευξιαζόμενοι, 70 ερωτήσεις, πάνω από 200 μεταβλητές, αρκετά χρήσιμα συμπεράσματα, έξι εκ των οποίων ξεχωρίζουν – ως prima inter pares.

Το φάκελο παρακαλώ.

1. Το 85,1% εμπιστεύεται πολύ ή αρκετά τις Ένοπλες Δυνάμεις. Μάλλον δουλεύει σ’ αυτές ή δεν έχει ξεκάθαρη ανάμνηση των συνθηκών και του χυμαδιού που επικρατούσαν όταν υπηρετούσε, αλλά έχει κρατήσει μόνο τις καλές στιγμές και τους φίλους που έκανε. Στον ίδιο πίνακα, το 52,8% εμπιστεύεται πολύ ή αρκετά το ίντερνετ. Φαντάζομαι ότι η μεγάλη πλειοψηφία αυτών που απάντησαν δεν έχει καν πρόσβαση σ’ αυτό και το είπε στα κουτουρού, γιατί σε αντίθετη περίπτωση τα τρολς ανοίγουν σαμπάνιες. Ελπιδοφόρο μήνυμα το ότι μόλις το 19,3% εμπιστεύεται πολύ ή αρκετά την τηλεόραση. Γινόμαστε αθρώποι (sic) σιγά-σιγά.

2. Δύο στους τρεις συμπατριώτες μας θεωρούν τους Ρώσους «καλούς», αλλά μόνο ένας στους τρεις πιστεύει το ίδιο για τους Εβραίους, τους πρόσφυγες, τους μετανάστες και τους Γερμανούς, ενώ μόλις για έναν στους πέντε οι Τούρκοι και οι Μουσουλμάνοι αντιπροσωπεύουν κάτι «καλό». Έτσι μεγάλωσε ο χωριάτης, ο κατσικοκλέφτης ο Έλληνας θα μου πείτε. Τρεφόμενος με σότο, μύθους και στερεότυπα. Ό,τι βλέπει στο «κουτί», αυτά λέει. Ό,τι ακούει, αυτά αναπαράγει. Δεν τον νοιάζει κιόλας να το ψάξει παραπάνω το θέμα, είναι γνωστό άλλωστε ότι είμαστε λαός με αμιγώς προσωποκεντρική αντίληψη για τα πράγματα και τα όσα μας περιβάλλουν. Και σε τέτοιες ερωτήσεις, αποδεικνύεται ότι είμαστε οι άρχοντες του (αχρείαστου) μανιχαϊσμού.

3. Το 57,4% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι δεν πρέπει να τελούνται γάμοι μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών, αναμφίβολα μια κάποια πρόοδος σε σχέση με τις σκοταδιστικές απόψεις του κοντινού παρελθόντος πάνω στο εν λόγω θέμα. Ωστόσο, όταν τίθεται το πιο «προχώ» ερώτημα περί υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, το εντυπωσιακό 79,6% φωνάζει ένα ηχηρό «no pasaran!» επειδή «εντάξει, στο κρεβάτι τους να κάνουν ότι θέλουν κι άς έχουν κι ένα σύμφωνο συμβίωσης, να μην πηγαίνουν σαν το σκυλί στο αμπέλι, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας τώρα ότι μπορούν να μεγαλώσουν παιδιά τώρα οι gay και οι λεσβίες!». Ατράνταχτα επιχειρήματα, φίλες και φίλοι, όχι αστεία.

4. Είναι γεγονός. Αν ρωτήσεις 10 τυχαίους ανθρώπους από τον περίγυρό σου, οι οκτώ θα σου πουν πως «φυσικά και υπάρχουν μυστικές οργανώσεις που δρουν στο παρασκήνιο και κινούν τα νήματα». Γιατι αν δε νιώσει ο Έλληνας πιόνι στην παγκόσμια σκακιέρα των συμφερόντων, ποιος θα νιώσει; Ο Γερμανός, που όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες αυτός μόλις είχε ανακαλύψει το ξινολάχανο ή ο Τούρκος, που όταν εμείς βγάζαμε Αριστοτέληδες και Επίκουρους αυτός μάζευε βρούβες στα βάθη της Ανατολίας;

5. Το 28,7% των συνελλήνων πιστεύει ότι μας ψεκάζουν, ενώ άλλο ένα 10,1% το σκέφτεται ή ντρέπεται να το ομολογήσει δημοσίως. Ένας στους τρεις δηλαδή, χοντρικά. Είναι να απορείς πως οι ΑΝ.ΕΛ. δεν έκαναν κυβέρνηση στις προηγούμενες εκλογές. Είναι να απορείς γιατί ο Δημοσθένης Λιακόπουλος δεν είναι τουλάχιστον ευρωβουλευτής και γιατί ο Κυριάκος Βελόπουλος δεν είναι τουλάχιστον ΑΓΕΕΘΑ.

6. Το σοβαρότερο όλων. Είμαστε διχασμένοι ως κοινωνία για το αν θα έπρεπε να επαναφερθεί η θανατική ποινή για ορισμένα εγκλήματα. 49,8% είναι υπέρ και 49,2% κατά. Τη στιγμή που η θανατική ποινή δεν εφαρμόζεται σε κανένα κράτος-μέλος της Ε.Ε. Όταν είναι γνωστό πως η τελευταία εκτέλεση στη χώρα μας έγινε το 1972 και η ποινή ακολούθως δεν εφαρμόστηκε ποτέ μέχρι τον Δεκέμβριο του 1993, οπότε και καταργήθηκε με νόμο. Το debate «κάθε ανθρώπινη ζωή, ακόμα και αυτή ενός εγκληματία, είναι σεβαστή και αναφαίρετη» vs «ναι, αλλά όταν μιλάμε π.χ. για παιδεραστία, η θανάτωση του δράστη είναι η μόνη πράξη που φέρνει κάποια ανακούφιση στους οικείους του θύματος» δεν θα τελειώσει ποτέ. Κι επειδή δεν θα τελειώσει ποτέ, ας προσπαθήσουμε να παραμείνουμε άνθρωποι και όχι ζώα μέχρι τότε.