Είναι στο πλαίσιο των απαραίτητων εορτασμών κάποιου μπάτσελορ;
Είναι μια αυθόρμητη μάζωξη για γνήσιο αντρικό χαβαλέ που θα συνδυάζεται με λίγο… ματάκι;
Είναι μια εναλλακτική λύση εκτόνωσης σε περιόδους ξηρασίας;
Μπορεί να είναι οποιοσδήποτε απ’ αυτούς (και δεκάδες ακόμα) ο λόγος της επίσκεψης σε ένα στριπτιτζάδικο.
Το θέμα όμως δεν είναι γιατί να πας, αλλά πώς να φερθείς. Η μάλλον πώς να φερθείς για να μην έχεις προβλήματα ή να μη βρεθείς προ εκπλήξεων.
Όπως μπορεί να επιβεβαιώσει λοιπόν κάθε τακτικός θαμώνας, υπάρχουν συγκεκριμένοι τρόποι που πρέπει να κινηθείς σε κωλάδικο.
Κάποιοι άγραφοι κανόνες που πρέπει πάντα να ‘χεις υπόψη σου μπαίνοντας σε έναν από τους ναούς του μπανιστηριού.
Όπως, για παράδειγμα, οι εξής:
Δεν τραβάς ποτέ φωτογραφίες
Σύμφωνοι, είναι δελεαστικό το θέαμα και πειρασμός η σκέψη να το αποθηκεύσεις για χρήση και στο σπίτι. Μόνο που δεν είναι καθόλου καλή ιδέα να το δοκιμάσεις. Γιατί εκτός από την καλλιτέχνιδα (που εύλογα δεν θέλει να κυκλοφορήσει παντού η εικόνα της να φασκελώνει τα ταβάνια με τις πατούσες) πιθανότατα θα ενοχληθεί και κάποιο από τα γεροδεμένα παιδιά του μαγαζιού. Και θα είσαι πολύ τυχερός αν τελικά δεν σου δώσει τη φωτογραφική ή το κινητό να το φας…
Αν δεν έχεις σκοπό να πάρεις χορό, δεν κάθεσαι ποτέ στην απέξω καρέκλα
Λάθος ερασιτέχνη και τυπική ένδειξη πρωτάρη. Όσοι έχουν διαλέξει πάνω από μια φορά τέτοιο κατάστημα για την ψυχαγωγία τους γνωρίζουν ότι σε περίπτωση που για τον οποιονδήποτε λόγο (αφραγκίες, ντροπή, υποψία ότι η σύζυγος σε έχει καλωδιώσει) θέλεις να περιοριστείς στο μπανιστήρι, φροντίζεις να χωθείς στις μέσα καρέκλες/ή πλευρά του καναπέ. Εκεί όπου η πρόσβαση για τις καλλιτέχνιδες θα είναι δυσκολότερη και οι πιθανότητες να ακούσεις «κεράσει ποτάκι» μειωμένες.
Δεν πας ποτέ «φορτωμένος»
Αρκεί να υποπέσεις μια φορά στο ατόπημα για να μην το ξανακάνεις ποτέ. Πριν μπεις στο μαγαζί έχεις επιβεβαιώσει ένα πράγμα: Ότι δεν έχεις στην τσέπη παραπάνω λεφτά απ’ αυτά που θα σου λείψουν αν τα χάσεις. Γιατί οι πειρασμοί είναι πολλοί. Οι σκέψεις γίνονται με το κάτω κεφάλι -κι αυτό δεν είναι καλό στα μαθηματικά. Και χρειάζεται σπαρτιατική πειθαρχία για να μην παρασυρθείς όταν βρεθεί το… σωστό κορίτσι κι αρχίζει την επαναλαμβανόμενη ερώτηση «πάμε άλλον έναν (χορό);
Πριν φύγεις, πας τουαλέτα
Όχι, δεν πρέπει να πας γι’ αυτό που νομίζεις. Για να… ξεσπάσεις απ’ όλα αυτά που έχεις παρακολουθήσει και σ’ αναγκάζουν να περπατάς με τρία πόδια. Πρέπει να πας για το ξεκάρφωμα. Βεβαιώνεσαι λοιπόν ότι δεν έχεις σημαδευτεί από κραγιόν. Δεν γυαλίζει ο λαιμός σου από στρας. Δεν υπάρχει μια μακριά ξανθιά τρίχα καρφωμένη στο σώβρακό σου. Είναι κρίμα για λίγο… μάτι (άντε κι έναν πριβέ χορό) να σου βγάλει μετά τα μάτια η κοπέλα/σύζυγος/αρραβωνιαστικιά.
Δεν ανεβαίνεις ποτέ στην πίστα
Καλά, από μόνος σου εννοείται ότι δεν θα το έκανες. Θέλω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει η πιθανότητα να εξαγριωθείς τόσο πολύ από το θέαμα που να κάνεις ντου σαν τον Ράμπο με το δικό σου «όπλο». Απαγορεύεται όμως ν’ ανέβεις ακόμα κι αν στο ζητήσουν οι καλλιτέχνιδες. Ακόμα κι αν αναζητείται εθελοντής για να συμμετάσχει στο νούμερο. Γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος να καταλήξεις δεμένος με το σώβρακο σε καμιά καρέκλα. Ή με τα σκέλια χορεύτριας σε απόσταση αναπνοής από το πρόσωπό σου και τον (συνήθως καλαμπουρτζή) εκφωνητή να σου κάνει αστειάκια του τύπου «έπεσες… με τα μούτρα, μπαγάσα».
