Θα μπορούσα να ξεκινήσω με μια εκτενή και λεπτομερή εισαγωγή για το πώς βρέθηκαν αυτές οι σελίδες στα χέρια μας. Δε θα το κάνω. Θα αρκεστώ να αναφέρω ότι απλά βρέθηκαν και εμείς έχουμε υποχρέωση να τις δημοσιεύσουμε. Πού είναι το περίεργο ρε Βαγγέλη, θα με ρωτήσετε κάποιοι περίεργοι. Είναι σελίδες από το προσωπικό ημερολόγιο του Αλέξη Τσίπρα.
«Και τι μ’ αυτό, πρώτη φορά δημοσιεύεται ημερολόγιο ηγέτη μιας χώρας;», θα σιγοντάρουν οι ίδιοι περίεργοι. Ναι αλλά αυτές οι σελίδες είναι από το ημερολόγιο του Αλέξη τη μία ημέρα που έμεινε στην Κούβα όταν και έδωσε το «παρών» στις εκδηλώσεις προς τιμήν του Κάστρο. «Μα αυτό δεν έχει γίνει ακόμα», θα συνεχίσουν οι ίδιοι εμπρηστικοί περίεργοι. Η περιέργεια σκότωσε τη γάτα, θα τους πω εγώ. Διαβάστε το ημερολόγιο και ξεστραβωθείτε.
20.00 μμ αναχώρηση από Ελβέλ
Κάθε πρωί ποu κίvαγα vα πάω στη δουλειά
φεύγανε σαv πουλιά τα ψαροκάικα
κάθε πρωί σκαρώvαμε μαζί με το Μηvά
ταξίδια μακριvά ως τη Τζαμάικα
Ξεκινάμε για τη μαγευτική Τζαμάικα, πατρίδα του Γιουσέιν Μπολντ, αυτού που έδωσε το όνομά του στην έντονη γραφή των γραμματοσειρών. Θα είναι ένα μακρινό ταξίδι αλλά σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστο. Δεν πετάς κάθε μέρα πάνω από τα νερά που εξορμούσε ο πειρατής Τζακ Σπάροου. Ρώτησα τον πιλότο αν μπορώ να πιλοτάρω για λίγο και εγώ το Ερ Φόνσου Ανν (μάλλον προς τιμήν της μεγάλης μας ηθοποιού το έβγαλαν έτσι). Αυτός μου είπε ΟΧΙ. Εγώ πήρα αυτό το όχι και το έκανα ΝΑΙ. Πιλοτάρησα για ένα τεταρτάκι.
03.25 πμ προσγείωση στο Μαϊάμι
Δεν έγραψα τίποτα για 14 ώρες. Τόσο τσαντισμένος είμαι που μου είπαν μέσα στο αεροπλάνο ότι δεν πάμε Τζαμάικα αλλά Κούβα. Εντάξει ρισπέκτ και όλα τα συναφή για τον εκλιπόντα Φιδέλ αλλά εγώ για άλλα ήμουν προετοιμασμένος. Μέσα σε όλα βλέπω ότι πετούσαμε 14 ώρες και αντί να είναι 10 το πρωί όταν κατεβήκαμε ήταν 7 ώρες πίσω. Κάτι σάπιο κρύβεται πίσω από αυτά τα περίεργα timeline. Δεν προλαβαίνω όμως να το λύσω τώρα.
Πατώντας στα ιερά χώματα του Μαϊάμι η ιστορία άλλαξε. Ντον Τζόνσον δεν είσαι εσύ πια ο πιο σκληρός στο Μαϊάμι. Ο νέος σκληρός της πόλης είναι εδώ.
05.00 πμ στη βάρκα για Κούβα
Tζαμάικα μου έλεγαν. Θα αράζεις στις παραλίες μου έλεγαν. Τι κάνω εγώ τραβώντας κουπί για την Κούβα; Ο ένας μου λέει ότι δεν πρέπει να πάμε με αεροπλάνο γιατί θα περιμένουν στο αεροδρόμιο της Αβάνας οι παπαράτσι του Πρώτου Θέματος και της Ομάδας αλήθειας να βγάλουν φωτογραφίες και βίντεο και θα με συζητούν πάλι για την έλλειψη γραβάτας.
Ευτυχώς δε φοράω σορτσάκι σαν τον Παππά στη Βενεζουέλα. Ο άλλος μου λέει ότι η εμπειρία να μετακινείσαι από Αμερική προς Κούβα και τούμπαλιν είναι μοναδική. Ένιωσα προσφυγόπουλο. Για λίγο ένιωσα και Ντέξτερ που βγήκε ανοιχτά του Μαϊάμι να αδειάσει τα «σκουπίδια» στον ωκεανό.
06.00 πμ αράξαμε στο Κόλπο των Χοίρων
Φοβερό όνομα μαγαζιού. Σίγουρα από τα δυνατότερα λογοπαίγνια σε ονομασία σουβλατζίδικου που έχω ακούσει. Πλησιάζει σε επικότητα το Γύροbank στα Μέγαρα. Ελπίζω να έχουν καλό πιτόγυρο γιατί η κωπηλασία μου έχει ανοίξει την όρεξη. Να δούμε τι είναι αυτό το περίφημο Κόλπο που κάνουν στο χοιρινό τους το οποίο τους έκανε τόσο διάσημους ώστε ολόκληρη ΣΙΑ να προσπαθήσει να το κλέψει το ’61.
06.05 πμ ΣΚΑΤΑ. Δεν είναι γυράδικο
Παραλία είναι γ@μ# το ξεστ#$%^ μου.
07.45 πμ στον δρόμο για Αβάνα
Mιάμιση ώρα στο ΚΤΕΛ και παίζουν μόνο Νταλάρα. Το ίδιο κομμάτι σε μία κασέτα. Κομαντάντε Τζε Γκεβάρα και κομαντάντε Τσε Γκεβάρα. Πόσο σας πονάει ο Πλιάτσικας ρε άμουσοι;
8.25 πμ. φτάσαμε στο ξενοδοχείο
Επιτέλους φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Υπέροχη η Αβάνα. Μέτριο το ξενοδοχείο αλλά τι να κάνουμε; Η κρίση έχει επηρεάσει τους πάντες. Τουλάχιστον είναι όλοι χαμογελαστοί. Θα βγω στην μπαλκονάρα να χαζέψω τον Ατλαντικό. Αχ Ατλαντικέ, είσαι ο τρίτος αγαπημένος μου ωκεανός μετά τον Ειρηνικό και τον Αμβρακικό. Παράδεισος.
11.00 πμ μετά την ξεκούραση αρχίζει η πραγματική δουλειά
Βγήκαμε στους δρόμους της πόλης. Τα αμάξια εδώ θυμίζουν κάτι παλιές ταινίες του Τζέιμς Ντιν και του Λογοθετίδη. Είναι φοβερή η αγάπη τους στα κλασικά αυτοκίνητα. Δεν το έχω δει πουθενά είναι η αλήθεια. Σταμάτησα κάποιον να τον ρωτήσω αν έχει πουθενά περίπτερο. Συνεννοηθήκαμε άψογα στα αγγλικά. Ίσως το πρώτο μέρος στον πλανήτη. Τελικά δεν είχε περίπτερο. Μπήκα σε ένα μπαρ. Μακάρι να είχα και τον σύντροφο Καρανίκα μαζί μου. Γεννημένος γι’ αυτό το μέρος θα ήταν.
Ήπια ένα πρωινό ρούμι να με κρατήσει. Πέταξα ένα δεκάευρω στον πάγκο του μπάρμαν και βγήκα έξω like a boss.
11.50 πμ περπάτημα στην Αβάνα
Βγήκαμε με τα παιδιά και περπατήσαμε στους δρόμους της όμορφης πόλης. Ένας συμπαθής αραπάκος μάς πρόσφερε ένα μάνγκο. Γιασάν του μάνγκα είπα και το τσίμπησα. Ψάξαμε με τα παιδιά να βρούμε ένα μαγαζί να πουλάει πούρα. Ήρθα ως εδώ και δε θα πάρω ένα «γεμιστό»; Αυτό που μου φάνηκε περίεργο είναι ότι είχα αρχίσει να μιλάω σαν τον Γιώργο Γεωργίου.
Βρήκαμε ένα μικρό μαγαζάκι με πούρα. Μπήκαμε και ζητήσαμε τα καλύτερά τους. Μας έβγαλε κάτι μπουριά σαν ρόπαλο ματατζή. Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι. Τι θυμήθηκα στην άλλη άκρη της Γης; Τι έκανα στα μικράτα μου. Τα σκέφτομαι και γελάω. Ανάψαμε τα πούρα. Δυο αντρίκιες ρουφηξιές και μια εκπνοή κομουνιστική. Απογοήτευση. Σκέτο χόρτο. Έχω δει να καπνίζουν πιο ποιοτικά πούρα τουλάχιστον 4 ζωντανοί και 2 πεθαμένοι μεγαλομέτοχοι ομάδων της Σούπερ Λιγκ.
12.37 μμ περιήγηση στο «κάστρο» του Κάστρο
Με ευχαρίστηση δεχτήκαμε την τουρ στο σπίτι του Φιδέλ. Πραγματικό μνημείο μιας άλλης εποχής. Πόσες ιστορικές ατάκες θα έχουν ακούσει αυτοί οι τοίχοι; Πόσες αποτυχημένες απόπειρες δολοφονίας πρέπει να αποσόβησαν αυτά τα κάγκελα; Πόσα λίτρα ρούμι πρέπει να κρύβει στο υπόγειο; Αφέθηκα στη γλυκιά φωνή της ξεναγού. Ταξίδεψα στις διηγήσεις της μελωδικής αοιδού. Για μένα αοιδός ήταν. Τραγούδησε στην αριστερή καρδούλα μου.
Στο μυαλό μου ήρθαν οι στίχοι του μεγάλου Κουβανού ποιητή Χαβιέ Σοτομαγιόρ. «Hasta la victoria siempre». Άστα στην Βικτώρια σύντροφε. Βικτώρια. Ο αγαπημένος μου σταθμός μετά το Μοναστηράκι και τον Sport Fm. Δε θα το κρύψω ότι δάκρυσα. Σφούγγισα τα δάκρυά μου και προχωρήσαμε στο γραφείο του κομαντάντε.
Στους τοίχους του πίνακες μεγάλων επαναστατών. Σε μια γωνιά η φωτογραφία του Πολάκη. Μήπως έκαναν πουλάκια τα μάτια μου; Μήπως το τζετ λαγκ με λύγισε; Μήπως το πούρο είχε τίποτα περίεργα μυρωδικά μέσα; Έτριψα τα μάτια μου. Ξανακοίταξα. Στο σημείο εκείνο δεν υπήρχε πίνακας.
Βγήκα έξω τρέχοντας. Έβγαλα το σμαρτφόνι και προσπάθησα να τηλεφωνήσω στην Όλγα. Τίποτα, κανένα σήμα. Σήκωσα τον διάολο αυτόν ψηλά, το σύμβολο όμως του κορεατικού καπιταλισμού δεν έδειχνε σήμα, ούτε wifi, ούτε 3g υπήρχε. Καταραμένε ΟΤΕ και εδώ με κυνηγάς. Καταραμένοι Γερμανοί. Κερδίσατε αυτή τη μάχη, όχι όμως και τον πόλεμο.
2.22 μμ μεσημεριανό με τον αδερφό του Φιδέλ
Ο Πρόεδρος Ραούλ μας κάλεσε στο φτωχικό του για να μας κάνει το τραπέζι. Ραούλ, του λέω με κάθε επισημότητα, μην μπαίνεις σε κόπο. Δε θέλουμε ιδιαίτερες ετοιμασίες. Φτιάξε μερικά τοστάκια, ρίξε καμιά πατατίτσα στην φριτέζα και θα ‘μαστε οκ. Ούτε να το ακούσει. Έβαλε τις συντρόφισσες μαγείρισσες και έριξαν 4-5 σαλάχια στην σχάρα, χοιρινά με παπάγιες και μπανάνες, κόκκινα φασόλια, sofrito cubano, Carne Asada και άσε τον Μπαϊραχτάρη να κλαίει. Την κάναμε ταράτσα.
Μεταξύ τυρού και αχλαδιού συζητήσαμε λίγο για τον Φιδέλ. Ο Ραούλ μού έδειξε ένα άλμπουμ με φωτογραφίες του μεγάλου επαναστάτη. Ξεχώρισα μία που τον δείχνει με λευκά περιστέρια στους ώμους και στα χέρια. Ήταν η ευκαιρία μου να κάνω εντύπωση. Ανοίγω πορτοφόλι, βγάζω φωτογραφία μου με την Περιστέρα στο πλευρό μου. Την δείχνω στον Ραούλ. «Στα χνάρια του μακαρίτη και εγώ». Δεν γέλασε καθόλου. Εγώ για αστείο το είχα πει.
Να βάλουμε λίγη μουσικούλα, μου είπε μέσω του μεταφραστή του. Όχι άλλον Νταλάρα σκέφτηκα. Ευτυχώς οι πρώτες νότες του τραγουδιού δεν θύμιζαν τραγούδι του Γιώργη. Τί είναι αυτό ρώτησα προσπαθώντας να αναγνωρίσω τη φωνή από τον ξεθωριασμένο ήχο του παλιού γραμμοφώνου. Ντέμης, μου είπε κάποιος ανώνυμος Κουβανός της παρέας. Εμένα μου άρεσε πιο πολύ ο Σαραβάκος του απάντησα ορθά κοφτά. Ο Ραούλ ξέσπασε σε γέλια. Δεν το είχα πει για αστείο.
4.06 μμ μεσημεριανή σιέστα
Oι άλλοι αποκαμωμένοι γύρισαν στο ξενοδοχείο να ξαπλώσουν λίγο. Εγώ είχα σκάσει τόσο από το φαγητό που προτίμησα να περπατήσω στα σοκάκια της Αβάνας. Είχα αποφύγει τόσες φορές το χασμουρητό όταν μιλούσε ο Ραούλ που είχα ξεχάσει πια τη νύστα μου. Είχα ακούσει ότι σε όλον τον κόσμο. πλήθος απλού κόσμου, άφηνε λουλούδια έξω την πρεσβεία της Κούβας. Σταμάτησα πολλούς περαστικούς στην Αβάνα ρωτώντας τους πού είναι η πρεσβεία της Κούβας στην πόλη. Με κοιτούσαν άλλοι περίεργα, άλλοι υποτιμητικά. Πόσο ρούμι είχα πιει άραγε;
Τελικά είδα μια γωνιά με εκατοντάδες λουλούδια συγκεντρωμένα και κεράκια να σιγολιώνουν κάτω από τον καυτό ήλιο της Καραϊβικής. Εδώ θα αφήσω τη δική μου αφιέρωση σιγοψιθύρισα. Ξανάνοιξα το πορτοφόλι μου. Έβγαλα μια δεύτερη φωτογραφία. Αυτή της παρουσίας μου στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, όταν κατέθεσα στεφάνι στο μνημείο των πεσόντων της λαίλαπας του φασισμού. Έβγαλα προσεκτικά τη φωτογραφία και την ακούμπησα στον σωρό με τα λουλούδια. Αυτό είναι για σένα Φιδέλ, εσύ αξίζεις να τη δεις την Καισαριανή. Όχι σαν κάποιους άλλους. Μακάρι να υπήρχε μια κάμερα της ΕΡΤ να με πάρει. Γράφεται ιστορία εδώ και όλοι κοιμούνται.
6.45 μμ ετοιμασίες για την αναχώρηση
Aποκαμωμένος επέστρεψα στο ξενοδοχείο. Άνοιξα το ψυγείο και κατέβασα ένα λίτρο νερό. Η δροσιά του θα με κρατούσε ζωντανό για το κουπί της επιστροφής. Έξω ο ήλιος έδυε διαμρφώνοντας κάποιες πρωτόγνωρες για τα αρτινά μου μάτια αποχρώσεις. Εδώ θα ‘θελα να ζήσω όταν βγάλω την Ελλάδα από τα μνημόνια γύρισα και είπα όσο πιο πειστικά μπορούσα στην μικροκαμωμένη μελαμψή καμαριέρα. Σι σενιόρ μου απάντησε όσο ξεσκόνιζε με το φτερό.
Πώς σε λένε μικρούλα την ρώτησα στα ελληνικά ακουμπώντας στην στον ώμο; Ρόζα αποκρίθηκε σα να κατάλαβε τι την είχα ρωτήσει. Ρόζα μου δεν αντέχω άλλο όλους αυτούς στην Ελλάδα. Το βοθροκάναλα της διαπλοκής, τον Κούλη, τον Μοσκοβισί, τον Γιουνκέρ, τον Ντράγκι, τον Ευτύχη Μπλέτσα, την Μέρκελ, την Ζωή, τον μπατζανάκη του Τσε τον Τζήμερο, το facebook, τον Πορτοσάλτε, τους ισολογισμούς, τον κόφτη, τα μνημόνια, τον Σόιμπλε, τους δείκτες ανάπτυξης. Με κοιτούσε περίεργα να να μην ήθελε να με καταλάβει ή σα να αρνιόταν να μου συμπαρασταθεί. Μούδιασα. Τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο; Συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω, τι λένε τα κομπιούτερς και οι αριθμοί. Σι σενιόρ μου απάντησε. Με λύγισε αυτό το σι σενιόρ. Ξαναδάκρυσα.
Την ρώτησα, για να αλλάξω κουβέντα προσπαθώντας να κρύψω τα βουρκωμένα μάτια μου, αν ήξερε πού είχε γυριστεί το Καρουζέλ και η Μαρία της γειτονίας. Νο ετιέντο μου απάντησε. Δεν την ξαναρώτησα τίποτα.
8.12 μμ πλησιάζοντας στο τέλος
H Κούβα της επανάστασης, η Κούβα των τεχνών, η Κούβα του Φιντέλ, η Κούβα του Τσε, η Κούβα του Αλμπέρτο Εσκενάζι. Η Κούβα μου. Τόσες ομορφιές και τόσος λίγος χρόνος για έναν πολυάσχολο πρωθυπουργό. Αν έβαζα ένα ψεύτικο μουστάκι και έμενα για πάντα εδώ; Θα μπορούσα να δουλέψω ως μεταφραστής σε Αμερικάνους που θα έρχονται από εδώ και εμπρός κατά κύματα. Η σκέψη των 11 εκατομμυρίων Ελλήνων που κρέμονταν από την μπαγκέτα μου, για να διευθύνω την έξοδο της χώρας από την κρίση, με σταμάτησε.
Ανέβηκα στο ΚΤΕΛ. Κάθισα στο αναπαυτικό μου κάθισμα. Άρχισε να παίζει το «Μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει η Ελλάς, στο κορμί βομβιστές κουβαλάς». ΔΕ ΜΕ ΧΕΖΕΙΣ ΡΕ ΝΤΑΛΑΡΑ ούρλιαξα θέλοντας συγχρόνως να χτυπήσω το κεφάλι μου στο μπροστινό κάθισμα. Δε με ένοιαζε να πάθω κάτι. Το δημόσιο σύστημα υγείας της Κούβας είναι από τα καλύτερα του κόσμου. Πονάτε; Ελάτε στην Κούβα να γειάνετε.
Έψαξα με το αριστερό μου χέρι το τυχερό σακίδιό μου, αυτό που κουβαλώ πάντα μαζί μου από την εποχή των καταλήψεων. Ποτέ δε με πρόδωσε. Δεν βρήκα τίποτα μέσα. Θυμήθηκα τη φωνή του Πάνου: «Θα σε μάθω να ψάχνεις και με το δεξί χέρι». Έβαλα το δεξί χέρι στο σακίδιο. Βρήκα το κόκκινο σπρέι. Οδηγέ περίμενε φώναξα. Κατέβηκα από το ΚΤΕΛ. Τικιτικιτικι τρία γρήγορα χτυπήματα στο σπρέι. Διάλεξα τον στόχο μου. Ένας γκρίζος τοίχος ενός παλιού κτιρίου.
«Μη σεριόρ, δεν κάνει να γράψει εκεί. Αυτό ντιμόθιο κτίριο, ντιμόσια περιουθία. Θα θε τιμωρήθουν», λέξεις σκόρπιες από διάφορους νταλαρικούς συνεπιβάτες μου στο ΚΤΕΛ. Γυρίζω και τους κοιτάζω. Δεν γεννήθηκε κανένας κ@ργιόλης ακόμα να με τιμωρήσει πεντέχος. Γύρισα στον τοίχο. Άλλα τρία τίκι τίκι. Σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου και έγραψα με την μεγαλύτερη γραμματοσειρά που μου επέτρεπε το άνοιγμα των χεριών μου την μεγάλη μου αλήθεια: «ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ». Ανέβηκα στο ΚΤΕΛ. Έπαιζε το «Μου ξανάρχονται ένα ένα, χρόνια δοξασμένα» του Νταλάρα. Δε με ενοχλούσε πια. Τον είχα συνθλίψει και είχε έρθει με το μέρος μου.
10.23 το τελευταίο αντίο
Δεν με ένοιαζε που θα έχανα την Αβάνα μπάι νάιτ. Λένε ότι είναι το καλύτερο κομμάτι της Κούβας. Για τους άλλους. Εγώ το είχα ζήσει το καλύτερο κομμάτι της. Στην Βόρεια Κορέα είχαν κηρύξει τριήμερο πένθος για τον θάνατο του συγκομμουνιστή Φιδέλ. Εγώ θα γυρνούσα σε μια χώρα που είχαν κηρύξει τριήμερη black Friday. Ήξερα τι έπρεπε να κάνω για να τους στρώσω. Αντίο Κούβα. Με αναγέννησες. Αντίο.