Θα έπρεπε να είναι σαν εσωτερικός κανονισμός.
Να υπογράφεται από όλους:
Γονείς, συζύγους, φίλους, οποιονδήποτε παρευρίσκεται σε σπίτι όπου παρακολουθούνται αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Γιατί την ώρα που τα ματάκια μας χορταίνουν μπαλίτσα, τα λαιμά μας μπυρίτσα κι η καταπιόνα μας πίτσα (βγήκε και στιχάκι) τα… αυτάκια μας χορταίνουν και σαχλαμάρες κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ.
Ατάκες που θα έπρεπε να διώκονται ποινικά και να τιμωρούνται παραδειγματικά.
Όπως οι εξής:
«Πώς κάνεις έτσι μωρέ για 22 μαντράχαλους που κυνηγάνε ένα πετσί;»
Σε στοιχειώνει από τότε που ήσουν πιτσιρικάς. Συνήθως έβγαινε από τα χείλη θείου που δεν ασχολούνταν με την μπάλα ή γιαγιάς που αμέσως πριν (και ανεξαρτήτως του αθλήματος που έπαιζε στην TV) είχε ρωτήσει «πάλι ποδόσφαιρα βλέπεις»; Έτσι και τώρα αυτός ο γαμ…ένος συνδυασμός υπεραπλούστευσης και υποτίμησης μπορεί να μολύνει την ατμόσφαιρα την ώρα του ματς!
«Ας μην παραγγείλουμε, έχει φαγητό από το μεσημέρι»
Δεν έχει σημασία αν το ψυγείο είναι γεμάτο. Ούτε τι γεύμα προηγήθηκε μέσα στη μέρα. Ακόμα και το αγαπημένο σου φαΐ να έχει περισσέψει, μέχρι και… αντικριστό να έχει από το μεσημέρι, η παραγγελία σε αγώνα Μουντιάλ είναι ιερή. Σχεδόν υποχρεωτική! Και η απόπειρα (συνήθως από σύζυγο) να χαλάσει η ερωτική σχέση μπάλας με πίτσα/σουβλάκι πρέπει να τιμωρείται με παραγγελία από την ίδια.
«Πώς κάνεις έτσι επειδή έχασες ένα στοίχημα»;
Και τις φωνές θα βάλω. Και το τραπέζι του σαλονιού θα χτυπήσω. Και καντηλάκια θα κατεβάσω στον άμπαλο που έχασε το τετ-α-τετ ή τον τερματοφύλακα που έπιασε πέναλτι στις καθυστερήσεις. Όταν χάνεται κουπόνι, πρέπει να τηρείται ενός λεπτού σιγή (από τους υπόλοιπους). Όχι να ακούγονται ατάκες παρηγοριάς ή… αυτοκτονικές του τύπου «εντάξει, πρώτη φορά είναι που πήγες κουβά»;
«Δεν παίζεται καλή μπάλα πια, στη δική μου εποχή μπλα, μπλα, μπλα…»
Η κατάρα του να παρακολουθείς αγώνα με κάποιον μεγαλύτερο. Αργά ή γρήγορα είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα υποπέσει στον πειρασμό. Ακόμα και ροντέο να είναι το ματς, βρε και 5-4 να είναι το σκορ στο 42’, κάποια στιγμή θα το βγάλει το συμπέρασμα: Στη δική του εποχή παιζόταν πολύ καλύτερη μπάλα! Και οποιαδήποτε προσπάθεια να τον μεταπείσεις είναι πιο μάταιη από μπανιστήρι με κλειστά παράθυρα.
«Θα δούμε και την παράταση;»
Το επιστέγασμα της γκρίνιας. Ο… τερματισμός της γυναικείας μουρμούρας! Θα μπορούσε να είναι εξοργιστική, αν δεν ήταν τόσο διασκεδαστική η απορία για το κατά πόσο είναι απαραίτητη η παρακολούθηση και της παράτασης σε αγώνα που έληξε ισόπαλος. Όχι μόνο την παράταση, αγάπη μου! Και τα πέναλτι, και τους πανηγυρισμούς, και την εκπομπή με την ανασκόπηση των αγώνων της ημέρας θα δούμε, οπότε συμφιλιώσου με την ιδέα!
«Ποιος Μέσι μωρέ, δεν έχει κάνει τίποτα με την εθνική»
Δημοκρατία έχουμε, ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει. Ακόμα και ότι ο Λιονέλ Μέσι είναι «απάτη» και υπερεκτιμημένος. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να μας τα κάνει πλανήτες με την αμπαλοσύνη του. Ανεξάρτητα από το αν συμπαθείς ή όχι τον κοντό (ή θεωρείς καλύτερο τον Κριστιάνο), απαντάς με γαμοσταυρίδια στην ισοπέδωση και στη «ρετσινιά» που λόγω… νιαουρισμάτων του Ιγκουαΐν του έχει αποδοθεί.
«Να φέρω μπύρες;»
Αλήθεια τώρα; Άκουσα καλά; Όντως έκανες την πιο ανούσια ερώτηση όλων των εποχών μετά το «ήρθες;» σε κάποιον που μόλις έχει μπει στο σπίτι; Δηλαδή θα ρωτούσες ποτέ κάποιον στην έρημο αν θέλει νερό; Θα ρωτούσες κάποιον που πέρασε εφηβεία στα 90s αν ήθελε να περάσει ένα βράδυ με την Τζένη Μπότση την εποχή που ψιθύριζε αγριεμένη «τι έγινε Κωshτάκη, σε γουshτάρει η χωριάτιshα»; ΟΧΙ! Ε, τότε μην βλασφημείς την ώρα του αγώνα και πιάσε μια παγωμένη!
