«Να αγαπάς το παρελθόν σου για να μπορείς να προχωράς στο μέλλον, να σέβεσαι τις παραδόσεις, να τιμάς και να φροντίζεις ώστε να συνεχίζεται η παράδοση». Αυτά είναι λόγια που έχουν ακουστεί άπειρες φορές και θα ακουστούν κι άλλες στο μέλλον. Ωραίες είναι οι παραδόσεις, ατομικές και συλλογικές, αλλά πρέπει να επανεξετάζονται πάντοτε στο πρίσμα του χρόνου και της εποχής. Για παράδειγμα, στη Σπάρτη έριχναν παιδιά στον Καιάδα. Κι αυτό παράδοση ήταν κάποτε. Είναι μια πολύ λεπτή γραμμή η παράδοση και το «συνεχίζω να κάνω κάτι άθλιο επειδή βγάζω λεφτά και δεν θα σταματήσω να το κάνω».
Αυτό που περιγράφεται στην προηγούμενη περίοδο είναι ταμάμ ορισμός για τις 3 παραδόσεις και τη 1 «παράδοση» που θα δεις από δω και πέρα. Σε πολλά θα βγεις από τα ρούχα σου, αλλά σου ζητάω πριν συμβεί αυτό, να σκεφτείς έστω και λίγο τι υποστηρίζω. Και μετά κάνε με αρνί.
Τα γαϊδουράκια στη Σαντορίνη
Είναι η αφορμή που γράφεται το κείμενο. Αποτελεί μέγιστη ντροπή και αίσχιστη «παράδοση». Μια στυγνή εκμετάλλευση ζώων για να συντηρήσουμε τη φήμη ενός νησιού που χωρίς το ηλιοβασίλεμα είναι μια απλή μετριότητα. Γεμίζει το νησί από τουρίστες κάθε καλοκαιρινή σεζόν και θεωρούμε ότι πρέπει να βρίσκεται στο πλαίσιο της άριστης εξυπηρέτησης το γαϊδουράκι. Για την πίεση που δέχονται αυτά τα ζώα και την κακή αντιμετώπιση που τυγχάνουν για να θησαυρίζουν κάποιοι στις πλάτες τους, ούτε λόγος. Οι αρχές της Σαντορίνης δεν κουνάνε καν το δαχτυλάκι τους. Αντιθέτως, η δημαρχεία είναι αρωγός σε αυτό το έγκλημα.
Οι ίδιοι οι κάτοικοι θα σου πουν ότι δεν υφίστανται καμία κακή μεταχείριση και είναι παράδοση. Αυτή η μαγική λέξη. Την βάζουμε ως ρούχο στα πάντα για να τα καθαγιάσουμε. Ακόμα και το ότι τα αναγκάζεις να κουβαλήσουν άλλους ανθρώπους σε ανηφόρες είναι κακή μεταχείριση. Δεν ζούμε στο 1960.
Εγώ απορώ που τα τόσα αρνητικά δημοσιεύματα σε μεγάλες ιστοσελίδες του εξωτερικού δεν έχουν επηρεάσει τον τουρισμό σε αυτό το νησί.
https://www.youtube.com/watch?v=q4J3BP4l8Gc
Η Κυριακή του Πάσχα
Αντιλαμβάνομαι ότι αγγίζω ευαίσθητες χορδές, αλλά η όλη κατάσταση με τα αρνιά κάθε Κυριακή του Πάσχα δεν αντέχεται. Ιδίως όταν ένα πολύ μικρό ποσοστό των ανθρώπων που τρώνε αρνί έχουν νηστέψει μια βδομάδα ολόκληρη ή ακόμα και την Σαρακοστή. Το πράγμα ξεφεύγει ακόμα περισσότερο αν σκεφτούμε ότι το αρνί είναι απλά το κυρίως πιάτο σε αυτή τη μέρα. Πολλοί έχουν κοκορέτσι για μεζέ πριν, γαρδούμπα, κοντοσούβλι. Μη τυχόν και αφήσουμε είδος κρέατος. Να τα βάλουμε όλα.
Η Τσικνοπέμπτη
Η συγκεκριμένη μέρα μπαίνει ακόμα περισσότερο κι από την Κυριακή του Πάσχα. Και το λέω εγώ που θεωρώ πως ότι αξίζει στις 3 βδομάδες των Αποκριών είναι η Τσικνοπέμπτη και η Καθαρά Δευτέρα. Αλλά η Τσικνοπέμπτη είναι μια παράδοση που υπήρχε για να δώσει ένα κατάλληλο boost σε όλους αυτούς που θα ξεκινούσαν νηστεία μετά την Καθαρά Δευτέρα. Πόσοι το κάνουν στις μέρες μας αυτό; Γιατί έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι μαζεύονται για μπάρμπεκιου μια Κυριακή το μήνα τουλάχιστον.
Θα πει κάποιος «όταν τρως σουβλάκια, δεν έχει κρέας; Όταν πας στην ταβέρνα δεν παραγγέλνεις κρέας;». Θα του απαντήσω ναι και στα δύο. Δεν απευθύνεσαι σε κάποιον βίγκαν. Το τρώω κι εγώ το κρέας μου. Αλλά υπάρχει μια απόσταση ανάμεσα στο «τρώω κρέας με σύνεση, χωρίς υπερβολές» και στο «ξεκοιλιάζω τα πάντα και το κάνω επί δύο κάθε Τσικνοπέμπτη».
Ιππόδρομος
Δεν τη λες παράδοση με την έννοια που έχουν οι παραπάνω. Αλλά δεν παύει να αποτελεί κάτι που έχει πάρει τέτοιο χαρακτήρα. Υπάρχουν και άνθρωποι που κάθονται να ασχοληθούν με τον ιππόδρομο και προτείνουν στοιχήματα και γκρινιάζουν γιατί δεν υπάρχουν καλύτερες υποδομές. Ναι, ξέρω. Ο ιππόδρομος δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα. Υπάρχει σε πολλές χώρες. Υπάρχει στο Άσκοτ με πολύ πιο άσχημες συμπεριφορές απέναντι στα ζώα. Αυτό δεν αναιρεί ότι μιλάμε για κάτι απάνθρωπο, για μια κακή αντιμετώπιση ζώων.