Αποτελεί πόλο έλξης για περίπου 3 εκατομμύρια τουρίστες ετησίως. Δεν είναι μόνο η φήμη της γενέτειρας του Ναπολέοντα Βοναπάρτη και της εκθαμβωτικής εναλλαγής και ποικιλομορφίας των τοπίων, δεν είναι μόνο η άνω των 1.000 χλμ. ακτογραμμή με τις για κάθε γούστα παραλίες και οι μεσαιωνικές συνοικίες του νησιού.
Είναι ο θρύλος του ανένταχτου χαρακτήρα της, ο μύθος της ριζωμένης λεβεντιάς και περηφάνιας των κατοίκων της, που συμπληρώνει τη γοητεία εξερεύνησης.
Κάπου εκεί όμως η «μαγεία» συναντά τη βία και ασυδοσία. Και η Κορσική, πέραν όλων των προαναφερόμενων, αποκτά τη φήμη και του πιο φονικού νησιού (και όχι μόνο) στην Ευρώπη.
Πρόκειται ίσως για έναν από τους πιο ιδιαίτερους τόπους στον κόσμο, τόσο κοινωνιολογικά, όσο και γεωλογικά. Σε ότι αφορά το κοινωνιολογικό του πράγματος, μοιάζει με «γαλατικό χωριό», ακριβώς επειδή δεν θέλει να είναι… γαλατικό. Προσαρτημένη από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών του 1768 στη Γαλλία, δεν σταμάτησε ποτέ να επαναστατεί για να διεκδικεί την ανεξαρτησία της.
Μολονότι ο Βοναπάρτης ήταν Κορσικάνος, κατέπνιξε τα κινήματα και την συμπεριέλαβε διοικητικά στη γαλλική αυτοκρατορία. Η Ιταλία προσπάθησε να την κάνει δική της και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, αλλά απέτυχε. Έτσι κι αλλιώς όμως η ψυχή και η κουλτούρα της Κορσικής δεν γίνεται να αφομοιωθεί από κανέναν.
Στο τέταρτο μεγαλύτερο νησί της Μεσογείου δεν πηγαίνει κανείς επειδή τον έβγαλε ο δρόμος. Όπως δεν έβγαλε ο δρόμος και μια ομάδα μεταναστών από το Οίτυλο της Μάνης, που στα 1670 αναζήτησαν ένα καλύτερο αύριο, μακριά από την τουρκική φορολογία. Με τα χρόνια οι Μανιάτες έγιναν όλο και περισσότεροι καθώς έσμιγαν με μια ράτσα που περισσότερο μάλλον από οποιαδήποτε άλλη στον κόσμο φούμαρε τον ίδιο καπνό με αυτούς.
Η κοινή ερμηνεία για το τι συνιστά τιμή και προάσπιση της, τα ιδανικά του καθαρού μετώπου έρεαν στο αίμα ντόπιων και μεταναστών. Η βεντέτα είναι τόσο διαδεδομένη (και) στην Κορσική, όπως ψυχοβγαλτικά περιγράφεται μεταξύ άλλων στο αριστούργημα του Αλέξανδρου Δουμά «Οι Κορσικάνοι Αδελφοί».
Το χωριό Καργκέζε που έχτισαν οι Μανιάτες. Η ελληνική γλώσσα παραμένει εκεί «ζωντανή»
Η εγκληματικότητα λοιπόν – ευνοημένη από τα μεγάλα ποσοστά οπλοκατοχής και την «αντάρτικη» φύση των κατοίκων της – ήταν πάντα ένα «αγκάθι» στην Κορσική. Την τελευταία δεκαετία όμως η κατάσταση έχει ξεφύγει, καθώς στο νησί έχει απλώσει τα πλοκάμια της η Μαφία.
Το ιστορικό της σύγχρονης βίας στην Κορσική ξεκινά τη δεκαετία του 1970 όταν ομάδες αυτονομιστών, όπως η διαβόητη οργάνωση FLNC, ξεκίνησε τη δράση της ανατινάζοντας ξενοδοχεία και παραθεριστικά κέντρα. Στόχος τους ήταν η ανεξαρτητοποίηση, αλλά και να μην αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του νησιού με τη μετατροπή του σε τουριστικό θέρετρο.
Η κεντρική εξουσία κυνήγησε τους αυτονομιστές, κλείνοντας κάποιους στη φυλακή, ενώ άλλοι αναδιπλώθηκαν, δίνοντας το «παρόν» στην τοπική πολιτική σκηνή. Η υποχώρηση της εθνικιστικής βίας από τη δεκαετία του ’90 άνοιξε το δρόμο για εύπορους Γάλλους, που άρχισαν να αγοράζουν οικόπεδα και να χτίζουν πολυτελείς εξοχικές κατοικίες στις ακτές του νησιού.
Μέλη της οργάνωσης LFNC, που κήρυξε κατάπαυση του πυρός το 2014
Από το 2010 κι έπειτα ο κατασκευαστικός τομέας και η αγορά του Real Estate απέκτησαν μαζικό χαρακτήρα. Το οργανωμένο έγκλημα μύρισε αμέσως… αίμα και ενεπλάκη στην αλυσίδα, καθώς ήταν ο πιο εύκολος τρόπος ξεπλύματος βρόμικου χρήματος.
«Οι ντόπιοι πολιτικοί είναι ανίκανοι να παρέμβουν. Οι αιρετοί αξιωματούχοι που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, λαμβάνουν ανώνυμες απειλητικές επιστολές ή εκρήγνυται μια βόμβα στο αυτοκίνητο ή στο σπίτι τους», είχε δηλώσει ο Ντομινίκ Μπουκινί, πρώην δήμαρχος και πρόεδρος της Κορσικανής Εθνοσυνέλευσης.
Έχοντας συγκεντρώσει πολύ χρήμα από το λαθρεμπόριο και άλλες παράνομες δραστηριότητες, οι συμμορίες επέστρεψαν στην Κορσική και απέκτησαν τον έλεγχο της αγοράς ακινήτων. Με την «ανοχή» των γαλλικών Αρχών, οι οποίες είχαν επικεντρωθεί στην καταστολή των αυτονομιστών, αψηφώντας το νέο κίνδυνο και αφήνοντας με αυτόν τον τρόπο ελεύθερο το πεδίο για την ανάπτυξη ομάδων με μαφιόζικη ιεραρχία και πρακτικές.
Μ’ αυτά και μ’αυτά η Κορσική κατάντησε να έχει την τελευταία δεκαετία τον υψηλότερο δείκτη φόνων ανά άτομο στην Ευρώπη. Με μόνιμο πληθυσμό περίπου 300.000 κατοίκους, ο ετήσιος αριθμός δολοφονιών είναι 20 με 25 και το νούμερο διαρκώς αυξάνεται. Στην αντεκδίκηση (βεντέτα) αποδίδεται πια ένα μικρό ποσοστό, οι περισσότεροι φόνοι είναι συνδεδεμένοι με το οργανωμένο έγκλημα.
Σύμφωνα με έρευνα της γαλλικής εφημερίδας «l’Express», η Κορσική έχει ξεπεράσει σε βία ακόμα και τη Μέκκα του εγκλήματος, «γενέτειρα» της Μαφίας, τη γειτονική Σικελία.
Δολοφονίες διαπράττονται μέρα-μεσημέρι, ακόμη και σε κοινή θέα σε παραλίες ή πολυσύχναστους εμπορικούς δρόμους. Το θράσος είναι απίστευτο. «Ξαφνικά έρχεται κάποιος και αρχίζει να πυροβολεί, σαν καουμπόι σε γουέστερν», λέει η υπάλληλος εμπορικού καταστήματος εντός του οποίου είχε δολοφονηθεί ένας γνωστός Κορσικανός επιχειρηματίας.
Ο επικεφαλής του εμπορικού επιμελητηρίου, Ζακ Νάσερ, εκτελέστηκε από μασκοφόρο ένα απόγευμα που έκλεινε το μαγαζί του, ενώ ένας 53χρονος διευθυντής δημόσιας υπηρεσίας από δύο επιβαίνοντες σε μηχανή, ενώ οδηγούσε.
Τον Οκτώβρη του ‘12 ο γνωστότερος δικηγόρος της Κορσικής, ο 63χρονος Αντουάν Σολακαρό, δολοφονήθηκε ενώ σταμάτησε να βάλει βενζίνη από δύο δράστες, που επίσης τον ακολουθούσαν με μηχανή.
Το βενζινάδικο της Αζαξιό, όπου δολοφονήθηκε ο Αντουάν Σολακαρό
Παρά τα οικονομικά κίνητρα που δίνουν οι Αρχές για όσους αποκαλύψουν στοιχεία που θα οδηγήσουν στους δολοφόνους, το ποσοστό συλλήψεων στο νησί είναι θλιβερό. Σε μια περιοχή που κυριαρχεί ο νόμος της «Ομερτά» άπαντες φοβούνται – ακόμη κι αν ξέρουν – να δώσουν πληροφορίες, υπό το φόβο ότι θα γίνουν οι επόμενοι.
Το Δεκέμβρη του 2017 εκτελέστηκε σε parking του αεροδρομίου της Μπαστιά ο διαβόητος Αντουάν Κιλιτσίνι, ένα από τα αφεντικά του οργανωμένου εγκλήματος, γνωστότερος με το προσωνύμιο «Τόνι ο χασάπης». Επρόκειτο για ξεκαθάρισμα λογαριασμών, διότι ο Κιλιτσίνι είχε «χρεωθεί» τη δολοφονία συγγενικού προσώπου ενός ηγέτη αντίπαλης συμμορίας.
Η μάστιγα της μαφίας ναρκοθετεί όλα τα γρανάζια της κοινωνίας, καταλήγοντας να κυριαρχεί σε όλες τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές σχέσεις. Παντού είναι ορατές όλες οι μορφές του εκφοβισμού – που όταν αποτυγχάνουν οδηγούν σε εν ψυχρώ εκτελέσεις – και της λεηλασίας του οικονομικού πλούτου του νησιού.
«Στην Κορσική αυτοί που δίνουν τις διαταγές για τις εκτελέσεις είναι γνωστοί. Όλοι ξέρουν και κανείς δεν μιλά», τόνιζε πριν μερικά χρόνια ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Μανουέλ Βαλ.
Αλλά απ’ ότι φαίνεται ουδείς θα συνεχίσει να μιλά. Την τελευταία διετία το αποσχιστικό ρεύμα έχει φουντώσει ξανά και οι εκλεγμένοι ηγέτες των αυτονομιστικών φορέων αξιώνουν ειδικό καθεστώς για το νησί στο Σύνταγμα, αμνηστία για τους πολιτικούς κρατούμενους της Κορσικής, ισονομία της γαλλικής και τοπικής διαλέκτου, καθώς και ειδικό καθεστώς κατοίκησης που θα απαγορεύει στους αλλοδαπούς να αγοράζουν ακίνητα τα πέντε πρώτα χρόνια διαμονής τους εκεί.
Απειλούν ανοιχτά ότι αν τα αιτήματα τους δεν γίνουν αποδεκτά η βία θα επιστρέψει στο νησί. Λησμονώντας βέβαια τεχνηέντως ότι ποτέ δεν το εγκατέλειψε.