Τα τέλη Αυγούστου είναι μια μελαγχολική περίοδος. Το καλοκαίρι τελειώνει, η δουλειά ξαναρχίζει, ένας ακόμα δύσκολος χειμώνας έρχεται.
Για τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου το διάστημα αυτό είναι ξενέρωμα. Όλοι κυκλοφορούν κακομούτσουνοι και συννεφιασμένοι. Ή μάλλον σχεδόν όλοι.
Γιατί υπάρχουν κι αυτοί που κρυφογελάνε. Εκείνοι που δεν έχουν πρόβλημα να ομολογήσουν ότι λυτρώνονται:
Όλοι εμείς που πήραμε άδεια φέτος νωρίς!
Δεν χρειάζεται να νιώθεις χαιρέκακος ή @ρχ…ι που απολαμβάνεις την επιστροφή των υπολοίπων. Που γουστάρεις τη λήξη των αδειών.
Γιατί δεν χαίρεσαι με τη λύπη των αλλωνών. Χαίρεσαι που τελειώνει το δικό σου μαρτύριο!
Από τη μέρα που συνειδητοποίησες πόσο μεγάλη κλαπαρχιδιά ήταν να πας διακοπές τον Ιούλιο (είτε επειδή δε γινόταν αλλιώς, είτε επειδή φέτος είπες να δοκιμάσεις κάτι εναλλακτικό) η ζωή σου είχε γίνει κόλαση.
Εκτός από το ξενέρωμα της δικής σου επιστροφής, είχες να αντιμετωπίσεις και τις διαρκείς υπενθυμίσεις του… πόσο καλοκαίρι μεσολαβεί ακόμα μέχρι ν’ αρχίσει η νέα σεζόν.
Επί ένα μήνα και βάλε βομβαρδίζεσαι από φωτογραφίες στο social media με θάλασσες, μπιτσόμπαρα, ταβέρνες και εκδρομές.
Πόζες με βουτιές, κοκτέιλ, καλαμαράκια και χωριάτικες πάνω στο κύμα σου θύμιζαν πόσο ωραίο ήταν αυτό που για σένα τελείωσε.
Stories με εκδρομές, ποτάρες και ξεφτιλίκια σε μπάρες στοίχειωναν την καθημερινότητά σου.
Και φυσικά εκατοντάδες πόζες με χοροπηδηχτά κ@λομάγουλα και ηλιοκαμένα βυζ(ι)ά από τη Μύκονο, την Πάρο και άλλους in προορισμούς σου υπενθύμιζαν τι γίνεται εκεί έξω την ώρα που εσύ ήσουν σφηνωμένος σε ένα γραφείο με μόνη παρηγοριά το ερκοντίσιο.
Για να μην πούμε για τις βασανιστικές συζητήσεις που τριβέλιζαν καθημερινά τ’ αυτιά σου για το πού ΘΑ πήγαιναν στις άδειές τους οι άλλοι! Για τα άπειρα σχέδια του πώς ΘΑ περνούσαν καλά.
Ή για την εφιαλτική ερώτηση που σου ακουγόταν ειρωνική ακόμα κι αν αυτός που την έκανε δεν είχε ιδέα για το αν και πότε σπατάλησες τη δική σου άδεια:
«Εσύ πότε φεύγεις για διακοπές»;
Πες αλήθεια: Πόσες φορές δεν σκέφτηκες το στόμα που (άθελά του) ξεστόμισε τη συγκεκριμένη ερώτηση-μαχαιριά γεμισμένο με τις κάλτσες που φορούσες από το πρωί;;;
Όπως συμβαίνει όμως με κάθε εφιάλτη, έτσι κι αυτός τελειώνει. Έρχεται και η δική σου στιγμή να χαμογελάσεις.
Τα ρεπορτάζ για την «επιστροφή των αδειούχων» στις ειδήσεις ακούγονται σαν μουσική στ’ αυτιά σου. Το μποτιλιάρισμα στον δρόμο σου φαίνεται ευλογία.
Δεν περίμενες ποτέ ότι θα χαιρόσουν τόσο, επειδή θα έψαχνες μισή ώρα να παρκάρεις κάτω από το σπίτι σου!
Κι όσο οι ξενερωμένες φάτσες συναδέλφων, συγγενών και φίλων πλησιάζουν ξεφυσώντας, τα χειλάκια σου κελαηδάνε την ευχή που τόσο λαχταρούσες (κι εσύ) να ξεστομίσεις:
«Καλό χειμώνα» (κ@ριολάκια)!
