Εποχή που είναι, θα αρχίσουν να μας βομβαρδίζουν με αναλύσεις του τύπου «έξι τιπς για να μην πάρετε κιλά από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι» ή «πώς να χάσετε σε μια ώρα τα κιλά των διακοπών».
Αν είσαι πιστό σκυλί της αξιέπαινης προσπάθειας που καταβάλλει η συγκεκριμένη ιστοσελίδα, θα έχεις αντιληφθεί από καιρού πως ετούτο εδώ το απάνεμο λιμάνι τέτοιες φουρτούνες δεν το πιάνουν. Πρώτον διότι οι συντάκτες είναι αρκετά φιτ ώστε να μην λαχανιάζουν όσο κι αν τρέχει η φαντασία τους για να αντλήσουν έμπνευση για τη θεματολογία τους και δεύτερον επειδή στην πλειοψηφία τους δεν παίρνουν κιλά. Αλλά και να πάρουν, δεν ενδιαφέρονται να τα χάσουν. Ίσως γιατί (γενικώς) τα έχουν χαμένα.
Μαράζι το ‘χω τόσα χρόνια να βγει ένας άνθρωπος –ΜΙΑ ΦΟΡΑ- και να μιλήσει για τους πραγματικούς κινδύνους που κρύβει για την υγεία των ανθρώπων ο πραγματικά ύπουλος εχθρός που έρχεται καμουφλαρισμένος και κυκλοφορεί στην πιάτσα με τη διακριτική ονομασία «κουραμπιές».
Καταρχάς, «κουραμπιές» δεν είναι γλυκό, αλλά βρισιά. Και μάλιστα από εκείνες που ξεφτιλίζουν όχι μόνο εκείνον που χαρακτηρίζεται τέτοιος, μα κι εσένα που καταφεύγεις σε τέτοιου τύπου λεκτικά ατοπήματα τα οποία αποτελούν μια μορφή αυτοταπείνωσης. Δεν το πιστεύεις; Για δοκίμασε να επαναλάβεις μετά από μένα «Α να χαθείς ρε κουραμπιέ»! Το έκανες; Τι νιώθεις τώρα; Αει γεια σου, αυτοαταπείνωση. Μόνο και μόνο επειδή έστω και μεταφορικά έβαλες αυτό το πράγμα στο στόμα σου.
Ανάλογου τύπου συναισθήματα κι ακόμη μεγαλύτερη αηδία φέρνει η κυριολεξία του πράγματος. Το να επιτρέψεις δηλαδή στον θεϊκό σου ουρανίσκο ή στην γεωγραφικού τύπου γλώσσα σου που μεγάλωσε μέσα στα μανιτάρια Matsutake, τους σολωμούς βόρειας θάλασσας και τα χαβιάρια Αλμας, να έρθει σε επαφή με τη σκονισμένη μπάλα ζύμης. Τέτοιες επαφές είναι παρά φύσιν και δεν θα έπρεπε να έχουν την ευλογία ούτε του Θεού ούτε των ανθρώπων.
Μόνο και μόνο που ο (ίου… ούτε να το γράψω δεν αντέχω) κουραμπιές μπαίνει στην ίδια κατηγορία με τα μελομακάρονα είναι σαν να βάζεις στο ίδιο τσουβάλι την Μόνικα Μπελούτσι με την ξαδέρφη μου την Μαριγώ από το χωριό (είναι από το χωριό είπαμε, δεν την ξέρεις) που ξύρισε το μουστάκι της πρώτη φορά στα 12 πριν καν της έρθει περίοδος. Για τέτοια σαγηνευτική θηλυκότητα μιλάμε.
Και δεν φτάνει που γευστικά είναι για πέταμα, είναι και οι γνήσιοι κίνδυνοι για τη δημόσια υγεία που κρύβονται πίσω από την κατά τα άλλα αθώα -και μπορέλι- κουραμπιεδόσκονη. Κανονικά, αν υπήρχε κράτος, θα έπρεπε έξω από κάθε συσκευασία σε ζαχαροπλαστεία και φουρνάρικα να κοτσάρουνε σχετικές προειδοποιητικές φωτογραφίες για να προφυλαχθεί ο κόσμος.
Για παράδειγμα, ας μπει μια εικόνα ενός τύπου να αναμασά σαν μηρυκαστικό για κάνα μισάωρο την -και καλά- τελευταία μπουκιά του κουραμπιέ. Δραστηριότητα που μπορεί να κρατήσει όσο ταινία του Αγγελόπουλου. Μια αιωνιότητα και μια μέρα δηλαδή…Έστω να μπει μια πινακίδα, ένα κάτι, ένα οτιδήποτε βρε αδερφέ σε στυλ «don’t try this at home, in case you are alone». Να σε πιάσει κάνα περίεργο τριπάρισμα και να σου κάτσει στο λαιμό η γκουμούτσα και να μην βρίσκεται ένας άνθρωπος δίπλα σου που να ξέρει λαβή χάιμλιχ ή έστω μια-δυο ναυαγοσώστριες (sic) να σου δώσουν το φιλί της ζωής και να σε κλαίμε χριστουγεννιάτικα.
Για το τέλος άφησα μια ιστορία που κάθε σωστός ώριμος άνδρας οφείλει να έχει αφήσει οριστικά πίσω του από μία ηλικία και έπειτα. Τα ναρκωτικά. Είδες κι έπαθες να πείσεις τη μάνα σου πως εκείνο το κουτάκι με το χορταρικό που βρήκε στο συρτάρι ήταν ενός φίλου. Έδειξε τρομερή κατανόηση όταν της ξεφούρνισες πως το μπονγκ στο κομοδίνο είναι συσκευή κατά του άσθματος μετά από σύσταση γιατρού. Τώρα τι ζητάς; Να στείλεις στον τάφο πριν την ώρα της τη γυναίκα που σε ‘φερε στον κόσμο;
Που στερήθηκε τα πάντα για να σε μεγαλώσει σαν άνθρωπο; Που έτσι και σηκωθεί και φύγει θα πεθάνετε από τη βρώμα και την πείνα στο σπίτι; Που μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα; Αχαΐρευτε! Γιατί η μάνα μπορεί όλα τα παραπάνω να τα κατάπιε και να τα πίστεψε, αλλά έτσι και σε δει με την άσπρη κουραμπιεδόσκονη πασαλειμμένη στα μούτρα σου, σίγουρα θα κάνει την γκέλα του αιώνα κι εσύ θα τρέχεις για σφαλιάρες πρωτοχρονιάτικα στο τμήμα της γειτονιάς. Και μεταξύ μας, το φατούρο θα το φας μόλις τα όργανα της τάξης πάρουν κι αυτοί… γραμμή πως η ουσία είναι από κουραμπιέ και όχι από λουλούδια στα βουνά της Κολομβίας…
