Φταίει ότι πέρασαν τα χρόνια και πετάξαμε τα οπαδικά γυαλιά με τους παιδικούς μας ήρωες;
Φταίει ότι μεγαλώσαμε και μπορούμε να διακρίνουμε ξεκάθαρα πλέον την αδικία;
Φταίει απλώς ότι βαρεθήκαμε τόσα χρόνια τα happy ends σε ταινίες, κινούμενα σχέδια -ακόμα και στην πραγματική ζωή;
Ίσως φταίει κάτι απ’ όλα αυτά, ίσως και όλα αυτά μαζί.
Η αλήθεια όμως είναι μια:
Όλοι έχουμε συμπαθήσει κάποια στιγμή έναν «κακό» των καρτούν. Όλοι έχουμε ξενερώσει ενίοτε με την προνομιακή μεταχείριση των «καλών» από το σενάριο.
Και όλοι έχουμε ευχηθεί κάποιος «κακός» να επικρατούσε ΜΙΑ ΕΣΤΩ ΦΟΡΑ επί του… χαϊδεμένου μεγάλου αντιπάλου του.
Για παράδειγμα, κάποιος από τους εξής:
Μπρούτο
Καταρχάς και μόνο που έμπαινε στη διαδικασία να τραβάει τα πάνδεινα για να διεκδικήσει μια γκόμενα σαν την Όλιβ είχε τη συμπάθειά μας. Πάει να πει ότι είχε κάποιο πρόβλημα το παλικάρι. Πέρα απ’ αυτό όμως (καλός-κακός, πονηρός-ξεπονηρός) ο Μπρούτο έπαιζε πάντα με τις δυνάμεις του. Αυτό μπορούσε, με αυτό πάλευε. Δεν τράβαγε όποτε τα ‘βλεπε σκούρα δυο τζούρες σπανάκι να νταουλιάσουνε τα μπράτσα του, να γίνει ο Τσακ Νόρις των κινουμένων σχεδίων και μετά να σαπακιάσει τον αντίπαλό του, όπως έκανε αυτό το ντοπαρισμένο σίχαμα ο Ποπάυ!
Τομ
Ναι, ήταν αφελής. Ναι, ήταν ζηλιάρης. Ναι, ήταν κοιλιόδουλος. Μεταξύ μας όμως: Ο Τζέρι ήταν καλύτερος; Δεν τον προκαλούσε συνεχώς; Δεν τον πίκαρε όποτε μπορούσε; Δεν προσπαθούσε όλη την ώρα να τον βάλει σε μπελάδες; Γιατί δηλαδή ο Τομ να βγαίνει πάντα ο μαλάκας;;; Επειδή το άλλο ήταν γλυκούλι, χαριτωμένο ποντικάκι; Επειδή το ‘παιζε μπροστά στους άλλους μυξοπαρθένα; Ή μήπως επειδή σε αρκετές περιπτώσεις που ο Τομ πλησίαζε να κάνει αυτό που κατά βάθος ευχόμασταν όλοι (μια μπουκιά τον Τζέρι) επενέβαινε το μπουλντόγκ-μπράβος ο Σπάικ και βοηθούσε τον πόντικα να τη βγάλει καθαρή;;;
Δρακουμέλ
Πραγματικά τώρα, έχοντας γνωρίσει όλα τα στρουμφάκια (με 1-2 εξαιρέσεις) αδικείς τον Δρακουμέλ που τα κυνηγούσε όλη την ώρα; Πού ήθελε να τα εξαφανίσει; Απλά σκέψου να έχεις να αντιμετωπίσεις καθημερινά ένα ολόκληρο ΚΨΜ (όπως ήταν το στρουμφοχωριό πλην της Στρουμφίτας). Υπήρχε ποτέ περίπτωση να βγάλεις άκρη μαζί τους; Να μη θες να τους… βράσεις όλους; Κι έπειτα αυτό το εκνευριστικό χαμόγελο δικαίωσης του Παπαστρούμφ… Ωραία δεν θα ‘ταν μια φορά να ‘τρωγε η Ψιψινέλ το μούσι του σοφού ξερόλα;;;
Τζο Ντάλτον
Έξυπνος ήτανε, ζόρικος ήτανε, τίποτα δεν του ‘λειπε! Για την ακρίβεια, το πρόβλημά του ήταν το ακριβώς ανάποδο. Κάτι του περίσσευε: Η βλακεία των υπόλοιπων αδερφών του! Τι να κάνεις όμως, την οικογένεια σου δεν τη διαλέγεις! Και μόνο που έχανε συνεχώς επειδή «έπαιζε σε μέτρια ομάδα» σ’ έκανε κάποιες φορές να τον δεις με συμπάθεια. Σαν τον Λεμπρόν Τζέιμς όταν έπαιξε στους τελικούς του ΝΒΑ με τους Γουόριορς. Στη θρυλική υποθετική βέρσιον «Πα-Λούκι Λουκ στην Άγρια Στύση» θα του άξιζε (τιμής ένεκεν για το πόσο έχει αδικηθεί) ένας πρωταγωνιστικός ρόλος.
Κογιότ
Η πιο εξοργιστική περίπτωση απ’ όλες! Από τις μεγαλύτερες αδικίες όλων των εποχών. Καταρχάς η σίγαση αυτού του εκνευριστικού «μπιμ-μπιπ» ήταν από μόνος του λόγος να θες να νικήσει το κογιότ. Κι έπειτα η κινητή ηχορύπανση που ονομάζεται road runner ήταν ο ορισμός του μουλωχτού. Του βυσματία. Του βολεμένου από τον σεναριογράφο. Έφτανε κάποια στιγμή σε αδιέξοδο; Κανένα πρόβλημα. Ζωγράφιζε ένα τούνελ, περνούσε από μέσα κι όταν πήγαινε το κογιότ να κάνει το ίδιο, τράκαρε στον τοίχο. Μιλάμε για σκανδαλάρες! Πόσο θα ήθελες να ισχύει το happy end με τη βοήθεια του Sonic…
