Το μουστάκι κάποτε ήταν τίτλος τιμής. Πριν γίνει «προχώ» στυλιστική άποψη και μαγαριστεί ως αξεσουάρ χιπστεριάς, αποτελούσε ένδειξη άντρα στιβαρού.
Αρσενικού βγαλμένου από άλλους καιρούς, μπεσαλίδικους.
Όσο κι αν περνούν λοιπόν τα χρόνια κι όσο κι αν η μόδα αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά ενός από τα διαχρονικότερα χαρακτηριστικά αρρενωπότητας, κάποια μουστάκια παραμένουν αξέχαστα.
Διατηρούνται πεισματικά ανέγγιχτα στη μνήμη. Και κυματίζουν (κάποια εξ αυτών και κυριολεκτικά) σαν σημαίες λατρεμένων και ανεξάντλητα cult εποχών.
Όπως, για παράδειγμα, των εξής:
Νίκος Τσιαντάκης
Μπορεί να είχε έντονο ανταγωνισμό από την αξέχαστη χαίτη-λασπωτήρα (για το ποιο μέρος του αμίμητου look του ήταν το πιο μερακλίδικο) αλλά το μουστάκι του Τσιάντακα καθιερώθηκε ως ένα από τα λατρεμένα trademarks της παλιάς καλής Α’ Εθνικής. Συμμετρικό, ζυγισμένο και to the point -δεν το αποχωρίστηκε ούτε όταν σταμάτησε την μπάλα και έγινε πτυχιούχος. Τόσο αγέρωχο, που δεν θα μπορούσε να το απειλήσει ούτε κάποια από τις αξέχαστες… σέντρες-ξυραφιές του.
Ανδρέας Φούρας
Ένα μουστάκι, μια ιστορία! Εκτός του ότι αποτέλεσε ένα από πιο παχιά και ψωμωμένα όλων των εποχών, πέρασε στην αθανασία για τον λόγο που τελικά «πέθανε». Υλοποιώντας λοιπόν τη δέσμευσή του ότι αν η Ελλάδα αναλάμβανε τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 θα ξυριζόταν, ο τότε υφυπουργός Αθλητισμού δεν είχε άλλη επιλογή αφότου ο Σάμαρανκ είπε το περίφημο «Άτενς». Και εκκένωσε το μεγαλύτερο οικόπεδο για μύστακα που έχει εμφανιστεί ποτέ…
Κώστας Τσάκωνας
Κλασική περίπτωση. Όχι βλάβης (όπως το ανεπανάληπτο έπος με το οποίο δοκιμάζουμε την αντοχή των νεφρών μας ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που το βλέπουμε) αλλά μουστακιού-δήλωσης. Γιατί η τριχωτή γραμμή αλά Τσιτσάνης που λάνσαρε ο Τσάκωνας δίνει πάντα… γραμμή για το άτομο το χείλος του οποίου κοσμεί: Γνήσιος, λαϊκός, αλανιάρης, με τάσεις μικρο-απατεωνιάς και ατάκα «θανατηφόρα» για όποιον (νομίζει ότι) θα τον πιάσει μαλάκα.
Γιώργος Παράσχος
Ο ορισμός της τελειότητας. Πιθανότατα το πιο ομοιογενές και συγχρονισμένο μουστάκι που είδαν ποτέ τα ελληνικά γήπεδα (άντε, μαζί με του Μπάμπη Ξανθόπουλου). Τόσο απαραίτητο, τόσο συνδεδεμένο μαζί του που νομίζεις ότι ο λατρεμένος Οτσαλάν της προπονητικής γεννήθηκε με αυτό. Πιο εύκολο μοιάζει να φανταστείς πρότασή του με under 4,5 «ας ‘ούμε», παρά τον Παράσχο χωρίς το υπερφυές υπόστεγο ν’ αγκαλιάζει το στόμα του.
Κύριος Χρήστος από το «Ρετιρέ»
Ο κυρίαρχος, ο άρχοντας, ο πρωταθλητής των μουστακιών! Τετραγωνιζέ και υπερπλήρης, η θεαματική μπαντανόβουρτσα του κυρίου Χρήστου (γνωστού και ως «φαρμακοτρίφτη») έμοιαζε να συγκεντρώνει στα έγκατά της όλη την τρίχα που είχε δραπετεύσει από το κρανίο του. Και παραμένοντας ακλόνητη ως το τέλος της σειράς, σ’ έκανε ν’ αντιμετωπίζεις με ακόμα μεγαλύτερη συμπάθεια έναν τύπο που είχε για σύζυγο την υστερική Κατερίνα και μια αδερφή με την γκρίνια της «ξινής».
