Τα φώτα σιγά- σιγά σβήνουν. Τα τρέιλερ (εκεί γύρω στα 43, αν μετράτε σωστά) με τις προσεχείς ταινίες φτάνουν στο τέλος τους, οι διαφημίσεις επίσης και η έξαψη σιγά- σιγά κορυφώνεται.
Σκέφτεσαι, από μέσα σου, «σσσς, αρχίζει!» κι εύχεσαι να είναι μία από εκείνες τις φορές που το κοινό θα συμπεριφερθεί σα να βρίσκεται πραγματικά σε σκοτεινή αίθουσα κινηματογράφου κι όχι στο γήπεδο.
Ελπίζουμε να μην έχεις φάει, γιατί έχει περισσέψει αρκετή γλαρόσουπα και κρίμα είναι να καταλήξει στον κάλαθο των αχρήστων. Γιατί, προφανώς, ξεχνάς τους 5 χαρακτηριστικούς τύπους που συναντά κανείς στον κινηματογράφο.
Να στους θυμίσουμε;
1) Ο παρέας
Ή, αλλιώς, ο καταπιεσμένος stand-up comedian- κι ας κάθεται σε καρέκλα. Ο παρέας, με το που δει μια κατάμεστη αίθουσα, αντιλαμβάνεται πως αυτό είναι το κοινό του και πρέπει να το ψυχαγωγήσει, έχοντας τη «βοήθεια» της ταινίας.
Αν βλέπεις ταινία τρόμου, είναι εκείνος που στη σκηνή που ο σχιζοφρενής δολοφόνος έχει βρει εύκαιρο το πριόνι και ασχολείται με την ανθρώπινη ανατομία θα φωνάξει- σε τέτοιο βαθμό που να τον ακούσει η κοπέλα στο ταμείο έξω- την πιο ευφυή ατάκα που έχει στη φαρέτρα του. Κάτι σαν «Βάλε το πριόνι στον κ@λο σου, Σχιζοφρενή για να δείξεις πως ο Σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι δεν κωλώνει!».
Στις κοινωνικές ταινίες- και πιο συγκεκριμένα στις συγκινητικότερες στιγμές- θα κάνει πως κλαίει επιδεικτικά αναφωνώντας, παράλληλα, «Κλάμα!», στις κωμωδίες συνήθως ανοίγει διάλογο με τον πρωταγωνιστή γιατί είναι, ο μπαγάσας, μεγάλος πλακατζής και αν βλέπετε περιπέτεια ή superhero ταινία θ’ ακούσετε σίγουρα τους αλαλαγμούς του και διάφορα «Κα- Μπουμ! Ουάου! Γουστάρω! Ναι ρε φίλε!» κάθε φορά που γίνεται κάτι καλό.
Παιδιά, ο Παρέας.
Παρέα, τα παιδιά.
2) Ο socialmediaρχης
Ελάτε τώρα- ο τύπος με το κινητό! Αυτός που μπορεί να τελειώνει η ταινία, όμως μετά δυσκολίας έχει καταλάβει ότι δεν παίζει ο Μαύρος ο Πιτ, αλλά ο Μπραντ ο Πιτ.
Ο λόγος, απλός: από την ώρα που μπήκε στην αίθουσα κι έκατσε στη θέση του δεν έχει αφήσει από τα χέρια του το τηλέφωνό του, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο το νέο του πακέτο- 68.000.000 giga/ μέρα.
Έτσι, τσεκάρει τι γίνεται στον κόσμο του Facebook, καθώς περιμένει από στιγμή σε στιγμή να διαβάσει τι στάτους θα βάλει ο αγαπημένος του οπαδικός δημοσιογράφος για την ήττα του ΠΑΟΚ (“Αούα ήττα, το ξεσταύρι μου ρε μλκς”, θα γράψει και θα έχει 2032 likes σε 43 δεύτερα, καθώς μιλάμε για προηγμένη αθλητική ανάλυση), στέλνει στο messenger σε ό,τι θηλυκό κινείται («Γεια σου μωρό, χαθήκαμε. Αν και, μεταξύ μας, δεν έχουμε βρεθεί ποτέ…»), πυροβολεί σωρηδόν καρδούλες στο instagram, μπαίνει στο snapchat, στο twitter («Στο σινεμά. Βαριέμαι», τουιτάρει, πριν βάλει hashtag #boring) και, γενικά, είναι αυτό το ενοχλητικό λευκό φωτάκι ακριβώς μπροστά σου που σου αποσπά την προσοχή.
Δεσμεύεσαι πως την επόμενη φορά θα του αποσπάσεις το κινητό, καθώς ούτε εσύ είσαι σίγουρος:
Τελικά ποιος Πιτ έπαιζε;
3) Ο Φαταούλας
Ο ταχυδακτυλουργός που καταφέρνει να διατηρήσει την ισορροπία του, παρά το γεγονός πως κρατάει δύο ποπ- κορν, ένα νάτσος, μία κόκα- κόλα, τσιπς, πατατάκια ρίγανη, ένα hot dog, ένα τοστ, λίγο σπανακόρυζο που περίσσεψε το μεσημέρι στο σπίτι του, μια σοκολάτα, ένα παγωτό και ένα κουτί τρίγωνα Πανοράματος.
Κάθεται, ζητάει από τον διπλανό του να κρατήσει λίγο το θρεπτικό του βουνό, βγάζει το μπουφάν του και μετά αρχίζει να μασουλάει.
Και να μασουλάει. Και να μασουλάει και να μασουλάει. Μετά την πάροδο μίας ώρας κι αφού τώρα έχει πιάσει το σπανακόρυζο, έχεις την αίσθηση πως το συνεχές «χρατς- χρατς» που παράγει το στόμα του είναι ηχητικό εφέ της ίδιας της ταινίας.
Στο τέλος, εννοείται πως παρατάει τα πάντα στο πάτωμα, στις θήκες της θέσης του κι έχει σκορπίσει το μισό και παραπάνω φαγητό του δεξιά κι αριστερά.
Αλλιώς, πώς θα θυμάται κανείς πως ήταν εκεί και είδε την ταινία;
4) Ο Get a room
Εντάξει, εν μέρει κατανοητό: οικονομική κρίση έχουμε, τα ξενοδοχεία έχουν ακριβύνει πολύ, το σπίτι σου ή το σπίτι της δεν είναι διαθέσιμο για την ώρα, είστε και στα μέλια καθώς τα φτιάξατε πριν από 10 μέρες… Οπότε τι κάνετε;
Ακριβώς- πάτε σινεμά: με το που σβήσουν αυτά τ’ ανακριτικά φώτα, λοιπόν, την αρπάζεις, της δίνεις ένα ηχηρό γαλλικό φιλί που ακούγεται μέχρι το Παρίσι, εν συνεχεία βάζεις το χέρι σου στο στήθος της κι αυτή ανταποκρίνεται με μια κραυγή ενθουσιασμού, σε πιάνει από το σημείο του ανδρισμού σου και ουρλιάζεις σα γυναίκα, βγάζεις με τα δόντια σου το στρινγκ της και, γενικά, δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είστε μια ωραία ατμόσφαιρα.
Ok, εντάξει: υπάρχει κι αυτός ο περίεργος ο διπλανός σου που σου ρίχνει αγκωνιές όσο εσύ προσπαθείς να διεισδύσεις δυσκολεύοντας το έργο σου και λέγοντας ότι θέλει να δει το έργο και τον ενοχλείτε, αλλά μη δίνεις σημασία.
Το σινεμά έχει φτιαχτεί για να φασώνεσαι με τη γκόμενά σου- τέλος.
Αν δεν του αρέσει, ας πάει σε κάνα ξενοδοχείο να νοικιάσει καμιά ταινία να τη δει με την ησυχία του.
Ο περίεργος.
5) Ο wannabe Δημήτρης Χατζηγεωργίου
Όλη την ώρα- ναι, όλη την ώρα. Έχει έρθει με τον φίλο του και σε 10 λεπτά του έχει αναλύσει από την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα μέχρι tips για το πώς να καθαρίζει το σπίτι του σε 8, μόλις, λεπτά έχοντας για μόνα σύνεργα μια οδοντόβουρτσα και λίγο λεμόνι.
Δε φτάνει σε ένταση τον παρέα, αλλά ακούγεται σε ακτίνα τουλάχιστον τριών σειρών και οι πιθανότητες να το βουλώσει είναι λιγότερες κι από το να φύγει σ’ αιφνιδιασμό το τεσσάρι της Εφές στο ματς με τον Παναθηναϊκό και να μην πει ο Χάτζη «Ο Μάικ που έχει τελειώσει το πανεπιστήμιο του Γκονζάγκα, με το περίφημο πρόγραμμα για τους power forwards, και πήρε έπαινο για την πτυχιακή του εργασία με τίτλο “Χάρτινο το φεγγαράκι”, ενώ είναι ένας παίχτης που λατρεύει τα μακαρόνια με τυρί και- προσέξτε- δεν τρώει ποτέ ψάρι τις Παρασκευές».
Ο wannabe Δημήτρης θα συνεχίσει να μιλάει ακόμα και μετά την 54η παρατήρηση και στο τέλος- αφού θα τον έχεις απειλήσει ευθέως με ξυλοδαρμό- θα σου απαντήσει με τραγούδι Πρόδρομου από το πρώτο Big Brother:
«Μόνο λόγια ήσουν, τίποτα πιο πέρα».
Όσο να πεις, αυτός ξέρει από λόγια.