Το γιατί επιλέξαμε να δώσουμε σε κάποιες λέξεις ίδιο όνομα με κάποιες άλλες μπορεί να εξηγηθεί με κάποιο τρόπο. Το γιατί επιλέξαμε να ονοματίσουμε κάτι με λέξη που ήταν καπαρωμένη από ανόμοιο αντικείμενο, δεν εξηγείται.
Λες και υπήρξαν κάποια στιγμή αντικείμενα που ήταν τόσο πολύτιμα, ώστε τους έδωσαν επίτηδες άσχημο όνομα ή παραπλανητικό, για να μην τα πάρει κανείς χαμπάρι. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από το πρώτο της λίστας μας δεν υπάρχει.
Ψαρονέφρι
Εδώ είναι μια κοροϊδία ανεκτή και επιθυμητή. Αν το πεις σε ένα πιτσιρίκι θα σου πει ότι δεν τρώει νεφρό ψαριού. Δεν τρώει γενικά το ψάρι, πόσο μάλλον να φάει το νεφρό του. Έχουν νεφρό τα ψάρια; Τελικά το ψαρονέφρι είναι ένα ωραίο και ζουμερό άμα καλομαγειρευτεί κομμάτι κρέας που θα το έτρωγες άνετα κάθε Κυριακή. Το ψαρονέφρι είναι ο τύπος ή η τύπισσα που σου είπε ψέματα ότι δεν σε απάτησε, αλλά δε σε νοιάζει η αλήθεια γιατί είναι πανέμορφος/πανέμορφη.
Κρόκος Κοζάνης
Δεν ξέρω πόσο με τιμάει και πόση αξιοπιστία μου αφαιρεί, αλλά μέχρι πριν από 3 βδομάδες νόμιζα ότι ο κρόκος Κοζάνης είναι κάποιος κρόκος αυγού που βγαίνει χωρίς ασπράδι ή υφίσταται διαφορετική φροντίδα από τις κότες. Είχα δει αρκετές φορές τα φακελάκια και μάλλον τα μάτια μου έκαναν πουλάκια, μιας και νόμιζα ότι είναι σαν το αλεύρι Φαρίνα. Φουσκώνει ο κρόκος μόνος του.
Έτυχε να ακούσω μια ραδιοφωνική εκπομπή καθώς περπατούσα στο δρόμο, που εξηγούσε το πως παράγεται και γιατί είναι ιδιαίτερο προϊόν και έχει τη σφραγίδα ΠΟΠ. Το μόνο αληθινό στο όνομα Κρόκος Κοζάνης είναι το Κοζάνης.
Είναι σαν εκείνους τους άγνωστους που συναντάς και μπαίνουν στη ζωή σου και μια μέρα μαθαίνεις ότι σου έχουν πει ένα ψέμα κι εσύ θεωρείς πως είναι όλα ψέματα. Και πως σε προσέγγισε γιατί ανήκει σε μια μυστική οργάνωση που κυνηγάει υπαλλήλους που περνάνε 2 ώρες της δουλειάς τους με πασιέντζα και κους κους.
Πανακότα
Όταν βάζω μπρος το καταπληκτικό μου χιούμορ, σκέφτομαι μια κότα που να φοράει πάνα. Είτε γιατί είναι γριά κι έχει ακράτεια είτε γιατί είναι νεογέννητη κι έχει πάλι ακράτεια. Αλλά η αλήθεια είναι πως η λέξη παραπέμπει σε μια παναρισμένη κότα, ένα κοτόπουλο μέ την κλασσική κρούστα με αυγό, αλεύρι και κουρκούτι. Σίγουρα δεν περιμένεις κάτι γλυκό και δη αυτό το σιχαμένο ζελεδιάρικο πράγμα που είναι η πανακότα.
Αλογάκι της Παναγίας
«Μαμά, η Παναγία γιατί έμαθε ιππασία κι εμένα δε με πας να καβαλήσω τ΄αλογακια;» ρώτησα κάποτε τη μητέρα μου. Εκείνη γέλασε, αν και θα έπρεπε να με θεωρήσει κάτι παραπάνω από φωστήρα. Όχι παιδιά. Δεν είχαν ιππικό όμιλο τότε στην Βηθλέεμ και η Παναγία δεν είχε δικό της άλογο ούτε στάβλο.
Τουλάχιστον δεν μας τα έδειξε ο Τζεφιρέλι. Το αλογάκι της Παναγίας είναι έντομο και θα ήθελα πολύ να συναντηθεί με ένα κανονικό άλογο. Να δούμε ποιος θα τρομάξει περισσότερο.
Μπαμπάς/Εργολάβος
Σε οποιοδήποτε χώρο βρεθείς και ακούσεις αυτές τις λέξεις, αυτό που φαντάζεσαι αυτό εννοούν. Εκτός κι αν είσαι σε κάποιο φούρνο ή ζαχαροπλαστείο. Τότε θα αντιληφθείς ότι μπαμπάς είναι αυτό το σιροπιαστό γλυκό με τη σαντιγί, το κερασάκι και το κάτι σαν ψωμί που δεν θα μάθω ποτέ το όνομά του.
Και εργολάβος είναι ένα γλυκό που έπαιρναν στα γενέθλια τους για να κεράσουν τα παιδιά στη δεκαετία του ’60. Είναι σαν μακαρόν, αλλά δεν είναι. Είναι σαν κάποιος σκύλος να έκανε τη δουλίτσα του στο πάρκο, αλλά δεν είναι..
Ευτυχώς πάντως, γιατί θυμάσαι πως όταν σου είπε πρώτη φορά η μαμά σου «πάω να πάρω μπαμπάδες/εργολάβους» το μυαλό σου πήγε αλλού.