Αναμφίβολα πρόκειται για μια τεράστια χαμένη ευκαιρία για τον Παναθηναϊκό από εκείνες που δεν σου τυχαίνουν κάθε μέρα. Πρόκειται όμως για έναν αποκλεισμό που στενοχωρεί μεν τους φίλους του «τριφυλλιού», αλλά δεν τους ξενερώνει. Και δεν τους ξενερώνει γιατί βλέπουν ότι μετά από πολλά χρόνια ξηρασίας βρέθηκε ένας σοβαρός άνθρωπος στο τιμόνι της ομάδας που χτίζει αργά και σταθερά έναν Παναθηναϊκό μπολιασμένο με τις ποδοσφαιρικές αρχές του παρελθόντος. Βλέπουν ότι το «τριφύλλι» έχει μια δεκάδα ποιοτικών παικτών (Μπρινιόλι, Βαγιαννίδης, Σένκεφελντ, Μάγκνουσον, Πέρεθ, Βιλένα, Τσέριν, Μπερνάρ, Τζούρισιτς, Ιωαννίδης) γύρω από τους οποίους χτίζεται μια ομάδα με ορίζοντα (τουλάχιστον) τριετίας.
Οι επιλογές του Γιοβάνοβιτς
Είναι πολύ εύκολο, αλλά και πολύ απλοϊκό αναζητώντας την αιτία της ήττας από την Μπράγκα να σταθείς στην αλλαγή του Ιωαννίδη με τον Σπόραρ. Να συμφωνήσουμε ότι ο Σλοβένος δεν είναι σε καλή κατάσταση και ότι ο Έλληνας επιθετικός δεν είναι πια ένας εξελίξιμος παίκτης. Είναι ένα σύγχρονο φορ που παίζει με μέτωπο και πλάτη, κρατάει με ευκολία την μπάλα και ξέρει να τροφοδοτεί στο χώρο τους ακραίους με ποιοτικά χτυπήματα που θυμίζουν δεκάρι. Δεν νομίζω όμως ότι το πρόβλημα του Παναθηναϊκού χθες ήταν στο «9» μετά το 60’ επειδή έγινε αλλαγή ο Ιωαννίδης.
Το πρόβλημα ήταν ότι το 9άρι του Παναθηναϊκού (ο Φώτης στην αρχή και μετά ο Σπόραρ) δεν είχε τον παίκτη στην τριάδα πίσω του που θα γίνει ο δεύτερος επιθετικός, που θα παίξει κοντά του για να συνεργαστεί μαζί του και να ανοίξει πιο εύκολα την άμυνα της Μπράγκα. Τον ρόλο αυτό στο φετινό πλάνο του Γιοβάνοβιτς τον έχει ο Τζούρισιτς. Όταν ο Σέρβος μπήκε στον αγωνιστικό χώρο ο Σπόραρ βρήκε το στήριγμα που έψαχνε και ο Παναθηναϊκός σε λίγα λεπτά έβγαλε 3 σπουδαίες ευκαιρίες.
Μετά Χριστόν προφήτες
Ήταν λάθος λοιπόν η χρησιμοποίηση του Μπερνάρ; Όχι, γιατί ο Βραζιλιάνος είναι σε εξαιρετική κατάσταση, είναι μεγάλος παίκτης και οι μεγάλοι παίκτες είναι για τα μεγάλα παιχνίδια. Ως μετά Χριστόν προφήτες μπορούμε να πούμε ότι ίσως να ήταν πιο ορθολογικό ένα σχήμα με τον Πέρεθ και τον Βιλένα στο 6 και το 8, τον Μπερνάρ έξω αριστερά και τον Τζούρισιτς σε ρόλο σύρτη πίσω από τον Ιωαννίδη. Δεύτερος επιθετικός σε φάση επίθεσης και δεκάρι σε φάση άμυνας.
Σε μια τέτοια περίπτωση βέβαια ο Ιβάν θα έπρεπε να θυσιάσει είτε τον Παλάσιος, είτε τον Μαντσίνι. Το ματς όμως όπως αποδείχτηκε και στο χορτάρι, φώναζε ότι ήταν κομμένο και ραμμένο για τον Παλάσιος (ήταν βέβαιο ότι θα βρει χώρους και θα τρυπήσει το αριστερό άκρο της Μπράγκα), ενώ κι ο Μαντσίνι αφενός είναι ο ακραίος με τις πιο ποιοτικές εκτελέσεις, αφετέρου είχε ανεβασμένη ψυχολογία μετά το γκολ στην Πορτογαλία.
Απ’ την άλλη η χρησιμοποίηση του πολύ καλού Μλαντένοβιτς στην αρχική ενδεκάδα στη θέση του Χουάνκαρ που δεν έχει καθαρό μυαλό στα τελευταία παιχνίδια, θα ήταν μια κίνηση με πολύ μικρότερο ρίσκο.
Ένας Μπεργκ θα μας σώσει
Μετά από κάθε αποτυχία του Παναθηναϊκού εάν δεν φταίει ο Σπόραρ (ο νέος Βύντρα για τους φίλους του «τριφυλλιού») σίγουρα θα φταίει (για τους αναλυτές) το γεγονός ότι δεν έχει έναν Μπεργκ στην κορυφή της επίθεσης που θα κάνει τη μισή φάση γκολ. Βέβαια, υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια που ξεχνούν οι νοσταλγοί της εκτελεστικής δεινότητας του Σουηδού. Κάτι που έχει παραδεχτεί και ο ίδιος ο Μπεργκ σε δηλώσεις του, αλλά και που είναι πολύ εύκολο να το αντιληφθεί κανείς, κάνοντας μια πολύ απλή και γρήγορη έρευνα.
Δείτε τι (δεν) έκανε ο Σουηδός όταν έπαιζε μόνος του στην επίθεση, χωρίς στήριγμα και δείτε πώς άρχισε να γίνεται killer και να βγάζει μάτια όταν στην ενδεκάδα μπήκε ο αντιτουριστικός Καρέλης. Ο Έλληνας επιθετικός ξεκίναγε από τα άκρα της επίθεσης και συνέκλινε με αποτέλεσμα και να τραβάει παίκτη πάνω του ώστε ο Μπεργκ να μην έχει μονίμως δυο κολλημένους στα νώτα του αλλά και να παίζει σε κοντινά μέτρα με τον Σουηδό ώστε να συνδυάζονται πιο εύκολα.
Killer σέντερ φορ που μπορούσε να παίξει μια άμυνα μόνος του χωρίς να έχει την παραμικρή βοήθεια από την τριάδα στην πλάτη του ήταν ο Ντρογκμπά. Κι επειδή νέο Ντρογκμπά είναι λίγο δύσκολο να βρεις, να πληρώσεις και να τον πείσεις να έρθει στην Ελλάδα είναι πιο ρεαλιστικό να συζητάμε για ένα σχέδιο για το πώς οι παίκτες πίσω από τον φορ θα τον στηρίξουν και θα τον αξιοποιήσουν.
Πέρυσι με τον Γιοβάνοβιτς να προτιμάει το σχήμα με τους 3 κεντρικούς μέσους και τα δυο εξτρέμ κάτι τέτοιο θα έμοιαζε με mission impossible. Φέτος με τον Τζούρισιτς στην εξίσωση σε ρόλο… Νίκου Λυμπερόπουλου (κάτι ανάμεσα σε δεκάρι και δεύτερο επιθετικό) το πρόβλημα είναι πιο εύκολο να λυθεί. Αρκεί να πάρει παιχνίδια το δίδυμο (Τζούρισιτς- Ιωαννίδης ή Τζούρισιτς – Σπόραρ) για να βρει τους αυτοματισμούς του.
ΥΓ Ο Βαγιαννίδης θυμίζει όλο και πιο πολύ Γιούρκα. Όχι στα προσόντα (άλλο στιλ μπακ οι δυο τους) αλλά στην αυτοπεποίθηση με την οποία παίζει τη θέση πλέον. Πιο σημαντικό κι απ’ το ξεπέταγμα του μικρού που αφήνει δυο μέτρα πίσω τους αντιπάλους του είναι το γεγονός ότι χτίζει ψυχολογία και νοοτροπία μεγάλου παίκτη. Χρειάζεται μόνο διάρκεια και να βελτιώσει την ποιότητα της σέντρας του στο τελείωμα της προσπάθειάς του.
ΥΓ 1 Βιλένα- Τσέριν (δυο καθαρά οχτάρια) δύσκολα μπορούν να σταθούν μόνοι τους στο κέντρο κόντρα σε ποιοτικούς αντιπάλους. Αντιθέτως μια τριάδα με Πέρεθ στο 6 και μπροστά Βιλένα – Τσέριν σε σχηματισμό ανάποδου τριγώνου έχει πολλά να δώσει. Σίγουρα θα τη δούμε σε κάποιο ντέρμπι όταν ο Γιοβάνοβιτς θα θέλει να πνίξει τον αντίπαλο του στο κέντρο με επιθετική άμυνα απ’ τα χαφ του.
ΥΓ2 Ο Μπρινιόλι είναι πλέον ένας ολοκληρωμένος κίπερ που εμπνέει εμπιστοσύνη στην άμυνά του και βελτιώνεται χρόνο με το χρόνο, προσθέτοντας κι άλλα στοιχεία στο παιχνίδι του. Τα εύσημα πηγαίνουν τόσο στον ίδιο όσο και στον προπονητή τερματοφυλάκων του Παναθηναϊκού για τη δουλειά που έχει κάνει.