Η Μαριάννα Μασάδη είναι μια Ελληνίδα που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γερμανία και φτάνει στο σήμερα έχοντας ως στόχο να προσφέρει μια δική της μουσική πρόταση στη γερμανική και ελληνική κουλτούρα, που συνδέει αυτούς τους φαινομενικά αντίθετους κόσμους.
Καθώς τα τραγούδια της τα τελευταία χρόνια ακούγονται πολύ στη Γερμανία και αποθεώνονται για τον πολύ μοναδικό συνδυασμό ήχων και στίχων, η Μαριάννα Μασάδη ετοιμάζει και τον πρώτο της δίσκο στα ελληνικά, θέλοντας να παρουσιάσει στο ελληνικό κοινό όλα όσα πρεσβεύει καλλιτεχνικά κι αισθητικά.
Σε μια περίοδο που συνδέεται και η ίδια για πρώτη φορά με την ελληνική της καταγωγή, αφού προσφάτως αγόρασε σπίτι στην Κέρκυρα και θέλει να ζήσει κατά βάση εκεί, η Μαριάννα Μασάδη μιλάει στο Menshouse για τις μουσικές της επιρροές και όσα θέλει να πει στον ακροατή της.
– Τι είναι για σένα η μουσική και πώς αρχίζει η πορεία σου σε αυτή μέχρι το σήμερα;
Η μουσική είναι για μένα το μεγαλύτερο βάλσαμο. Πια, είναι σαν την αναπνοή μου. Δεν υπάρχει μέρα που να μην την έχω στη ζωή μου. Κι επειδή μεγάλωσα με τραγούδια του Χατζιδάκι, του Λέο Λέανδρος, που έχουν μια βαθύτερη ευαισθησία, θέλησα να ακολουθήσω αυτή την πορεία. Έτσι, κάποια στιγμή αποφάσισα να κάνω κάτι που για τα ελληνικά δεδομένα ενδεχομένως να είναι ασυνήθιστο, αλλά στη Γερμανία είναι μια μεγάλη τάση. Μιλάω για τη μίξη των ειδών της μουσικής, ένα υφολογικό fusion που στη Γερμανία το λέμε schlager.
Το κομμάτι «Καληνύχτα» που άκουσες, είναι η επιτομή αυτής της τεχνοτροπίας, το έχει γράψει μια από τις πιο γνωστές συνθέτριες στη Γερμανία, έχει παντρέψει την ελληνική μουσική με γερμανικά στοιχεία και τώρα, σε λίγο καιρό, θα κυκλοφορήσω και τραγούδια που έχει γράψει στίχους ο Νίκος Μωραΐτης και μουσική η Όλγα η Κουτσούκαλη. Γι΄αυτό έχω ακολουθήσει ένα καλλιτεχνικό μονοπάτι που μιλάει αισιόδοξα, που παρακινεί προς το χαρούμενο.
Αυτό με νοιάζει και στις συναυλίες μου. Να χαμογελάω και οι άνθρωποι όταν φεύγουν, να είναι χαμογελαστοί. Εγώ όταν βρίσκομαι στη σκηνή, είμαι γεμάτη από αγάπη και χαρά. Κι επειδή εκτός από το τραγούδι, εγώ είμαι και χορογράφος, έχω ασχοληθεί πολλά χρόνια με τη χορογραφία, μου είναι δύσκολο στη σκηνή να αποδώσω κάτι που έχει πόνο ή απώλεια. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το απορρίπτω. Θέλω όμως να υπάρχει ζωντάνια στη σκηνή, να γίνεται μια γιορτή στις συναυλίες μου.
– Εσένα σε ενδιαφέρει επομένως απλά να εκφράσεις όσα νιώθεις κι αν αυτά που νιώθεις αγγίξουν κάποιους, θα είσαι ικανοποιημένη. Δε σε νοιάζει να αγγίξουν τους εκατοντάδες χιλιάδες σώνει και ντε…
Έτσι ακριβώς είναι. Αν εγώ έχω εκφραστεί, τότε κάπου θα φτάσει το συναίσθημα μου. Θα είναι ένας, θα είναι δύο, θα είναι 100.000; Ας είναι όσοι είναι.
– Λένε πως για να γίνεις καλλιτέχνης, πρέπει να έχεις περάσει μέσα από την προσωπική σου φωτιά, να έχεις βουτήξει βαθιά στα σκοτάδια σου. Ισχύει για σένα αυτό;
Κοίτα, εγώ μεγάλωσα με πολλή αγάπη. Είχα πάντοτε αρμονία. Σε κάθε άνθρωπο έρχονται προβλήματα, αλλά έρχονται για να τα ξεπεράσεις. Κάτι πολύ σκοτεινό δεν μπορώ να σκεφτώ. Εγώ είμαι και της άποψης πως και το πολύ μαύρο, έχει τον λόγο του για να εμφανιστεί, κάπου θέλει να σε οδηγήσει. Θα σου συμβεί κάτι, αλλά σε 4-5 μήνες θα το κοιτάς από μακριά και θα είναι ασήμαντο. Όλα είναι της στιγμής. Ένας άνθρωπος άμα είναι ευαίσθητος, αναγνωρίζω ότι μπορεί να φανεί εύκολο θύμα για τους κακούς ανθρώπους.
Εγώ πιστεύω πολύ στη δύναμη ενός χαμόγελου. Όχι μόνο για να σου φερθεί κάποιος καλά, αλλά και για να υψώσεις τείχος σε όσους θέλουν να σε βλάψουν και να τα αφήσεις έξω από τη ζωή σου. Αν είσαι αρνητικός, όλα θα έρθουν στραβά. Αν ξυπνήσεις με ένα χαμόγελο, αν είσαι υγιής, που είναι το πιο βασικό, τότε όλα τα ξεπεράσεις. Η υγεία είναι το μόνο που πρέπει να σε απασχολεί. Τα υπόλοιπα είναι ευλογία να σου εμφανιστούν, για να βγεις δυνατός μέσα απ΄αυτά.
– Με όσα μου λες, κατανοώ ότι δεν επιτρέπεις σε κανέναν να δει τις αδυναμίες σου κι έχεις υψωμένα τείχη. Αλλά πιστεύω ότι η μουσική, η τέχνη, είναι μια έκφραση των αδυναμιών με μια μορφή πανοπλίας, με την ασπίδα της τέχνης.
Το ασπάζομαι κι εγώ αυτό. Έχω έναν συνδυασμό δυναμισμού και ευαισθησίας. Η ευαισθησία μου είναι κάτι που το δουλεύω με μένα και δεν θα το δείξω σε κάποιον. Όταν ανέβω στη σκηνή, δε σκέφτομαι ότι είμαι ευάλωτη. Σε αυτή την ηλικία, με τις εμπειρίες και σοφίες της ζωής, ξέρω πια τι θέλω. Δύσκολα θα με πληγώσει κάποιος πλέον. Κι αν συμβεί, θα κάτσω να αναλύσω τον λόγο, να δω αν το πρόβλημα βρίσκεται όντως σε μένα ή στον άλλον.
Κι αν υπάρχει σεβασμός μεταξύ των ανθρώπων, τότε θα δείξω την ευαισθησία μου. Αν όχι, τότε θα κλείσει η πόρτα. Με αυτή την προσέγγιση, με τη μουσική μου εν τέλει δεν ανοίγω την πόρτα προς τις αδυναμίες μου, αλλά προς τις ευαίσθητες πλευρές μου, έχοντας όμως ξεκάθαρο στον άλλον ότι δεν μπορεί να τις πειράξει.
Εδώ χρειάζεται να κατανοεί ο καθένας ότι όσα άτομα κι αν έχεις στη ζωή σου, παιδιά, συντρόφους κλπ., στο τέλος, είσαι μόνος, εσύ και ο εαυτός σου. Κάθε άνθρωπος αποφασίζει ο ίδιος τον δρόμο που θα πάρει.
– Έχω μια φιλοσοφία ότι κάποιος, για να φτάσει να μοιραστεί κάτι με μια πλατιά μάζα κοινού, άγνωστου προς τον ίδιο, πρέπει να είναι είτε πολύ πλήρης είτε να έχει πολλά κενά μέσα του. Τι ισχύει για σένα;
Όταν πάω σε μια συναυλία μου, όταν θα βγω στη σκηνή, θα πω συνήθως κάποια λόγια, θα μιλήσω με το κοινό, θα υπάρχει ένα θέμα, μια αρχή, ένα σημείο κορύφωσης. Είμαι πολύ προετοιμασμένη όταν θα βγω στη σκηνή. Όλο αυτό για να το πετύχω, σημαίνει για μένα ότι έχω καλύψει μέσα μου όσα θέλω, άρα δεν έχω κενά. Είμαι γεμάτη όταν απευθύνομαι στον κόσμο, στο ακροατήριο, σε κάθε άνθρωπο που ακούει τη μουσική μου.
– Ανέφερες ότι χορογραφείς κιόλας. Τι κάνεις για να διατηρείς το σώμα σου;
Από πολύ μικρή ασχολούμαι με αθλητισμό. Μπαλέτο, κολύμβηση, σκι, 100 μέτρα σπριντ. Η καθημερινότητα μου λοιπόν περιλαμβάνει καθημερινά 2-3 ώρες στούντιο, ένα ζέσταμα χορού και περνάω αρκετό καιρό που τα σβήνω όλα και αφοσιώνομαι στο σώμα.
Άλλοι άνθρωποι σε αυτή την ηλικία μπορεί να έχουν ανασφάλειες με το ότι μεγαλώνουν. Εγώ είμαι καλά, το έχω αποδεχτεί και προχωράω. Έχω και μια γονιδιακή ευλογία, κληρονομική, που σίγουρα με βοηθάει. Προσέχω πολύ και τη διατροφή μου. Δηλαδή δεν πρόκειται να φάω μετά τις 7 το βράδυ.
Το σώμα μου το φροντίζω όσο περισσότερο, σε βαθμό που μετά από δύο γέννες, έχω καλύτερο σώμα απ΄αυτό που είχα στα 16-17 μου. Πρέπει να μπορείς να αγαπάς το σώμα σου, τον εαυτό σου, να σου αρέσεις. Κανένας άνθρωπος δεν είναι τέλειος. Και το σώμα δεν είναι όλο το πακέτο. Είναι μέρος του πακέτου. Εγώ αγαπώ το μέσα και το έξω μου, έχω ενθουσιασμό 15χρονου, νιώθω κοριτσάκι. Κι όποτε έχω όρεξη, παίρνω τη μικρή τη Μαριάννα και της δίνω χώρο να παίξει.
– Δεν είναι όμως εύκολο μέσα στην καθημερινότητα να βρίσκεις συχνά το παιδί μέσα σου…
Εγώ έχω δουλέψει για να τον βρίσκω εύκολα, όποτε το έχω ανάγκη. Σε αυτό έχει συμβάλλει και ο περίγυρος. Όταν είσαι με ανθρώπους που σε βλάπτουν, το παιδί φοβάται, κρύβεται και μένει ο ενήλικας μόνος. Όταν γύρω σου έχεις ανθρώπους να σε αγαπούν, το παιδί είναι παρόν. Είναι δηλαδή ζήτημα εμπειριών της ζωής σου που καθορίζουν πόσο ζωντανό θα μείνει αυτό το παιδί μέσα μας.
– Θα διέγραφες πράγματα από το παρελθόν σου αν μπορούσες;
Όχι. Ό,τι έγινε, έγινε. Θα σου πω πώς το βλέπω. Υπάρχει η αρχή και το τέλος της ζωής. Και στα ενδιάμεσα διαστήματα, οι μεγάλοι σταθμοί της ζωής. Αν έκανα στην εφηβεία μια βλακεία, την έκανα, έμαθα, πήγα στον επόμενο σταθμό. Αυτό το λάθος ήταν το μάθημα μου για να γίνω πιο ώριμη στον επόμενο σταθμό. Αν διαγράψω κάτι, διαγράφω όλα όσα ακολούθησαν.
Φωτογραφία: Isa Belle
– Πόσο εύκολο ήταν για σένα να συνεχίσεις να είσαι η Μαριάννα η ανεξάρτητη γυναίκα, πέρα από τις άλλες ιδιότητες; Η μητρότητα σε περιόρισε στη ζωή σου;
Εγώ έγινα μάνα συνειδητά. Έβαλα στόχο στη ζωή μου να τα μεγαλώσω και να τους δώσω τα πάντα. Ειδικά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Έκανα πράγματα επαγγελματικά, αλλά σε χαμηλό βαθμό, γιατί τα παιδιά ήταν πρώτα για μένα. Όταν έφτασαν στο σημείο να είναι υπεύθυνα για τον εαυτό τους, στα 17-18 τους, τότε ξαναβρέθηκα με τη μικρή Μαριάννα, συνομίλησα μαζί της για τα όνειρα που σταμάτησαν και το πάμε από την αρχή. Είμαι παρούσα πάντα για τα παιδιά, αλλά έχω τη ζωή μου τώρα. Αυτός είναι για μένα ο κύκλος της ζωής.
– Είσαι άνθρωπος που ακολουθεί απαρέγκλιτα ένα μονοπάτι ή θα αλλάξει κατεύθυνση αν εμφανιστούν ευκαιρίες που τον γοητεύουν;
Δεν ήμουν ποτέ απόλυτη στο ότι πρέπει την τάδε στιγμή να κάνω κάτι. Κατάλαβα ότι η ζωή σου φέρνει εμπειρίες και ευκαιρίες που θα ανταμείψουν μια προσπάθεια που έχεις καταβάλλει πριν. Τίποτα προφανώς δεν έρχεται από μόνο του αν δεν προσπαθήσεις γι΄αυτό, αλλά όταν ξεκινάς την προσπάθεια, αρκετές φορές δεν έχεις φανταστεί που θα σε οδηγήσει. Το βλέπεις και το κατανοείς αρκετά μετά. Για μένα δεν πρέπει να προγραμματίζεις τα σημαντικά στη ζωή.
Δεν χρειάζεται ζόρι. Υπάρχει για μένα η παρέμβαση της μοίρας, του τυχαίου. Πολλά γίνονται για έναν σκοπό. Είμαι κι ένας άνθρωπος που εκλαμβάνω ως σημάδια πολλά που συμβαίνουν και τα ερμηνεύω ως γεγονότα που έγιναν για να με βγάλουν από διλήμματα. Η μαγική λέξη σε όλα είναι η υπομονή για μένα. Και μες στην πανδημία την κατάλαβα ακόμα καλύτερα.
– Πώς εξισορροπείς την κατάσταση ανάμεσα στην προσωπική σου συναισθηματική κατάσταση και την περιρρέουσα κοινωνική ατμόσφαιρα;
Δεν είναι κάτι που μπορεί κάποιος να το πετυχαίνει πάντοτε. Δηλαδή τώρα με τον πόλεμο στην Ουκρανία, τις πρώτες εβδομάδες πονούσα, δε μπορούσα να κοιμηθώ. Κι ενώ στη ζωή μου είχα ευχάριστα πράγματα να περιμένω, το ότι ένιωθα ανήμπορη, δε μου επέτρεπε να τα απολαύσω. Κάποια στιγμή αποφάσισα κάπως να τα αφήσω λίγο έξω από το μέσα μου για να μπορέσω να συνεχίσω.
– Πιστεύεις στην ανθρωπότητα;
Στους δικούς μου ανθρώπους που έχω στη ζωή μου, πιστεύω. Αλλά σε πάρα πολλούς δεν πιστεύω. Και δεν βλέπω πώς θα αλλάξει αυτό. Το ερώτημα που καλούμαστε όλοι να απαντήσουμε, είναι αν η πίστη μας σε κάποιους ανθρώπους είναι πιο δυνατή από τη δυσπιστία μας απέναντι σε αρκετούς άλλους. Και πιο βασικό, είναι να μετρήσεις το πόσο πιστεύεις στον ίδιο σου τον εαυτό. Ο κόσμος δε μπορεί να αλλάξει. Οι συνθήκες αλλάζουν, αλλά ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Μπορούμε μόνο να δίνουμε αγάπη σε κάποιον με την ελπίδα να αλλάξει, αλλά αν όλη του η ζωή έχει περάσει με έναν τρόπο, αν κάνει κι επιλογές μακριά από την αγάπη, τότε δε θα αλλάξει.