Αν ρωτούσες εκείνους που τον ήξεραν, θα σου έλεγαν ότι -από ένα σημείο και μετά- ο Dale Earnhardt Sr οδηγούσε εντελώς διαφορετικά από ό,τι είχε συνηθίσει τον κόσμο όλα αυτά τα χρόνια. Διάολε, δεν ήταν η στρατηγική της υπομονής που του είχε χαρίσει 7 φορές τον τίτλο στα NASCAR. Όχι, βέβαια… Ήταν η δίψα του για τη νίκη και ο εγωισμός του που τον έφερνε στην κορυφή των πιο επιτυχημένων οδηγών όλων των εποχών του είδους του μηχανοκίνητου αθλητισμού που κυριαρχεί στην Αμερική.
Κι όμως… Στον τελευταίο γύρο του θρυλικού Daytona 500, εκείνος αντί να κυνηγήσει τη νίκη όπως είχε κάνει άλλες 73 φορές στο παρελθόν, έδειχνε απόλυτα ικανοποιημένος με την τρίτη θέση. Η διαφορά εκείνης της ημέρας σε σχέση με όλες τις άλλες ήταν ότι μπροστά του είχε δύο αμάξια της δικής του ομάδας. Και ακόμη πιο μεγάλη σημασία για τον 49χρονο πιλότο έκανε το γεγονός ότι στο ένα από αυτά βρισκόταν ο γιος του. Σε ένα σπορ που ήδη εκείνη την ημερολογιακή χρονιά είχε μετρήσει ήδη τρεις νεκρούς κατά την διάρκεια αγώνων, δεν ήταν διατεθειμένος να αφήσει κανέναν να τον ακουμπήσει.
Λειτουργώντας λοιπόν σαν ασπίδα, επικεντρώθηκε στο πώς θα προστατεύσει πρώτα το αίμα του, τον Dale Earnhardt Jr και μετά την ιδιοκτησία του. Ο Intimidator, όπως ήταν ένα από τα παρατσούκλια του, είχε επαφή (κάτι πολύ συνηθισμένο) με τον Marlin και στη συνέχεια συγκρούστηκε με τον επερχόμενο Shrader, με μια ταχύτητα που υπολογίζεται στα 260 χιλιόμετρα την ώρα. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα τα δύο αυτοκίνητα κατέληξαν εκτός πίστας. Ο Shrader βγήκε από το αμάξι του και κατευθύνθηκε προς τον συνάδελφό του. Ήξερε πολύ καλά πως πίσω από το τιμόνι του αυτοκίνητου με το Νο. 3 καθόταν ο κορυφαίος όλων. Όπως εξομολογήθηκε πολύ καιρό αργότερα, με το που τον αντίκρισε κατάλαβε πως ήταν νεκρός...
Σύμφωνα με τους γιατρούς, ο θάνατός του υπήρξε ακαριαίος. Οι φυσικοί επιβεβαίωσαν με ψυχρούς αριθμούς τα γεγονότα. Το αμάξι του Dale Earnhardt Sr βρήκε τον τσιμεντένιο τοίχο σε γωνία 55-59 μοιρών σε σχέση με το μέσο του οχήματος ή 13 μοιρών σε σχέση με το σημείο πρόσκρουσης. Η ταχύτητα ήταν μεταξύ 253 και 259 χιλιομέτρων την ώρα, ενώ ο Shrader υπολογίστηκε ότι προσέθεσε περίπου 70 ακόμα. Μέσα σε 80 χιλιοστά του δευτερολέπτου όλα είχαν τελειώσει. Το σπορ είχε χάσει ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα που είχαν αναδειχθεί ποτέ και ο Dale Earnhardt Jr τον πατέρα του, στον πρώτο αγώνα εκείνης της σεζόν.
Η 18η Φεβρουαρίου 2001 έμεινε στην ιστορία ως η «Μαύρη Κυριακή» του NASCAR…
Διάφοροι φανατικοί θεώρησαν «ένοχο» τον Marlin και άρχισαν να του στέλνουν επιστολές με απειλές ακόμη και για την ζωή του. Ωστόσο δεν είχε κάνει κάτι παράνομο, ανήθικο ή ηθελημένο. Αυτή ήταν η φύση του σπορ. Γεμάτη με ανάλογα περιστατικά, συγκρούσεις και θανάτους. Ο Dale ήταν ο 28ος αυτής της μακάβριας λίστας και παράλληλα το 8ο θύμα στο συγκεκριμένο σιρκουί. Αν υπήρχαν υπεύθυνοι, θα έπρεπε να αναζητηθούν όχι μεταξύ των οδηγών που έπαιζαν την ζωή τους κορώνα-γράμματα, αλλά ανάμεσα σε αυτούς που τους υποχρέωναν να αγωνιστούν κάτω από επικίνδυνες συνθήκες, χωρίς να μεριμνήσουν για κανόνες ασφαλείας που θα περιόριζαν τον κίνδυνο σε κάποιο πιο φυσιολογικό επίπεδο.
Γράμματα ή τηλεφωνήματα με απειλητικό περιεχόμενο δέχτηκαν και οι άνθρωποι της εταιρείας που προμήθευε τις ζώνες ασφαλείας. Κι εκείνοι, όμως, αρνήθηκαν ότι παρέδωσαν υλικό που απείχε από τα στάνταρντς που τους είχαν ορίσει. Απλά εκεί υπήρχε ένα τεράστιο κενό που «κατάπινε» τους οδηγούς τον έναν μετά τον άλλον. Ο θάνατος του Earnhardt αποδείχθηκε πως δεν ήταν «ακόμα ένας». Ήταν ο θάνατος ενός πολυπρωταθλητή, ενός θρύλου, και ήταν δεδομένο πως θα έφερνε ριζικές διαφοροποιήσεις. Το NASCAR δεν μπορούσε να αντέξει κι άλλο αίμα.
Στο αμέσως επόμενο διάστημα προωθήθηκαν μια σειρά από μέτρα σχετικά με τις προδιαγραφές που θα έπρεπε να τηρούνται τόσο στα αυτοκίνητα όσο και στις πίστες. Ζώνες ασφαλείας έξι σημείων αντί για πέντε, ειδικός προστατευτικός εξοπλισμός για τους αυχένες και τα κεφάλια των συμμετεχόντων, μπάρες από αφρώδες υλικό αντί για δολοφονικό τσιμέντο ήταν μερικά από αυτά.
18 χρόνια μετά την απώλεια του Dale Earnhardt Sr δεν έχει σημειωθεί κανένα θανατηφόρο περιστατικό, τουλάχιστον στο υψηλότερο επίπεδο. Ποτέ ξανά στο παρελθόν το πρωτάθλημα NASCAR δεν είχε να επιδείξει μεγαλύτερη περίοδο χωρίς να χαθεί μια ζωή. Είναι κρίμα που χρειάστηκε η θυσία τόσων ανθρώπων, με τελευταία εκείνη του πιο επιτυχημένου οδηγού στην ιστορία, για να συμβεί το προφανές. Να μπει δηλαδή σε πρώτο πλάνο ο άνθρωπος και όχι η λογική της αρένας.