Γράφει η Γεωργία Τζαγκαράκη
Η ημέρα του Αγίου Γεωργίου, εθνική γιορτή της Αγγλίας, έδωσε αλλά και πήρε τον σπουδαιότερο ποιητή και συγγραφέα που γεννήθηκε ποτέ επί αγγλικού εδάφους… ή μήπως όχι;
«Ρωμαίος και Ιουλιέτα», «Άμλετ», «Όνειρο θερινής νυκτός» και «Μάκβεθ» είναι κάποια από τα σημαντικότερα θεατρικά έργα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, του πιο «μεταφρασμένου» παγκοσμίως δημιουργού.
Ο Σαίξπηρ γεννήθηκε στην οδό Stanley στο Stratford up on Avon στις 23 Απριλίου του 1554. Εκεί μεγάλωσε. Έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο στις 23 Απριλίου του 1616. Έχει γράψει μερικά από τα καλύτερα έργα στην ιστορία της λογοτεχνίας ή απλά τα έχει υπογράψει -σύμφωνα με κάποιους!
Ο πατέρας του κατασκεύαζε γάντια και είναι ελάχιστες οι πληροφορίες που διασώζονται από την εποχή εκείνη σχετικά με την οικογένειά του, αρκούν όμως για να γεννήσουν υποψίες στους καχύποπτους, συντηρώντας μία από τις μεγαλύτερες θεωρίες συνωμοσίας όλων των εποχών.
Η ταπεινή του καταγωγή σε συνδυασμό με την απαιτητικότητα των γνώσεων που χρειάζονται ώστε να γεννηθούν τα αριστουργήματά του, έκαναν τους ειδικούς να αμφισβητήσουν την πατρότητα των έργων του.
Πώς γίνεται ένας άνθρωπος με ελλιπή μόρφωση να μπορέσει να γράψει έργα με πάμπολλα ιστορικά, πολιτικά και γεωγραφικά στοιχεία, κείμενα που απαιτούν εξοικείωση με αυλικούς τρόπους συμπεριφοράς και ομιλίας;
Η ερώτηση δεν είναι ρητορική καθώς η απάντηση κατά τους υποστηρικτές αυτής της θεωρίας υπάρχει απλά είναι κάπως μπερδεμένη.
Ο Φράνσις Μπέικον υποκόμης του Σαίντ Ώλμπανς, ο Έντουαρντ ντε Βιρ, 17ος κόμης του Ντέρμπυ και ο Κρίστοφερ Μάρλοου είναι οι τρεις διεκδικητές της… πατρότητας των έργων του Σαίξπηρ με επικρατέστερο ως σήμερα τον πρώτο. Επικρατέστερος ως εκείνος που έγραψε όλα αυτά τα αριστουργήματα.
Η θεωρία λέει πως ο Φράνσις Μπέικον προσέλαβε τον Σαίξπηρ, που τότε ήταν αποτυχημένος ηθοποιός, για να υποδυθεί τον συγγραφέα καθώς δεν ήθελε να εμπλακεί με τον «χυδαίο» χώρο του θεάτρου.
Αυτή η πλεκτάνη που πιθανώς ο κοινός νους βρίσκει εξωφρενική και τραβηγμένη έχει βρει υποστηρικτές και πολλούς συγγραφείς όπως τους Ουώλτ Ουίτμαν, Μάρκ Τουέην και Χένρι Τζέιμς αλλά και προσωπικότητες όπως ο Σίγκμουντ Φρόυντ.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει πως το 2011 κυκλοφόρησε η ταινία «Ο Ανώνυμος» που έμελλε να επαναφέρει στο φως την «απάτη» που φέρεται να έχει στηθεί και να θέσει και πάλι ερωτήματα για την αυθεντικότητα των κειμένων θυμίζοντας στους παλαιότερους και μαθαίνοντας στους νεότερους αυτήν την άκρως ενδιαφέρουσα και μυστήρια ιστορία. Αλήθεια ή όχι αυτή παραμένει η μεγαλύτερη διαμάχη της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Από την άλλη, υπάρχουν και αυτοί που θεωρούν πως η σωστή αντίδραση δεν είναι η ερώτηση «πώς το έκανε» αλλά η σκέψη «τι υπέροχα που το έκανε». Και φυσικά υπάρχουν οι υπέρμαχοι του «πίστευε και μη ερεύνα». Η αλήθεια είναι πως το μυαλό όλων μας ερεθίζεται από τέτοιες σκέψεις και μας αρέσει να συντηρούμε το μυστήριο της συνωμοσιολογίας.
Ας μένει λοιπόν η ιστορία των έργων του Σαίξπηρ παρέα με την «Νταϊάνα που δεν πέθανε ποτέ» τον «αραχτό σε ένα νησί Έλβις Πρίσλει» και τους ψεκασμούς που μας ποτίζουν τα αεροπλάνα κάθε απόγευμα, ώστε να τα επαναφέρουμε στη μνήμη μας όταν η κουβέντα με τους φίλους μας τείνει να χωλαίνει για να ανάβουν λίγο τα αίματα.
Όπως έγραφε ο Σαίξπηρ ( ; ), άλλωστε, «All well that ends well»…