Σύμφωνα με τον αστικό μύθο, ο Αδόλφος Χίτλερ -ως νεαρός δεκανέας- θα μπορούσε να είχε χάσει την ζωή του κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Άλλωστε από ένα καπρίτσιο της μοίρας υπήρξε ο μοναδικός επιζών της διμοιρίας του στα χαρακώματα, γλιτώνοντας απλά με έναν τραυματισμό στο πόδι και μια παροδική τύφλωση.
Εκείνο που δεν είναι ευρύτερα γνωστό είναι πως ο άνθρωπος που 25 χρόνια αργότερα θα οδηγούσε τον πλανήτη στην χειρότερη τραγωδία του, «φλέρταρε» άλλες δύο φορές με τον θάνατο, αλλά και πάλι κατάφερε να επιβιώσει και να συνεχίσει την πορεία του (κι εκείνη της ανθρωπότητας) προς τον όλεθρο.
Βρισκόμαστε πια στο 1923 και η Γερμανία γονατίζει από τις παρενέργειες της ατιμωτικής και αβάσταχτης Συνθήκης των Βερσαλλιών, που την καθιστούσε υπεύθυνη για την αιματοχυσία που προηγήθηκε και την υποχρέωνε να καταβάλει τεράστιες πολεμικές αποζημιώσεις, ιδίως στην Γαλλία. Η κοινωνία, ακολουθώντας την πορεία της οικονομίας, όδευε προς κατάρρευση, γεγονός που την έκανε να στραφεί προς τα άκρα. Ήταν η περίοδος του μετασχηματισμού του Εθνικοσοσιαλισμού σε… σωτήρια δύναμη, στα πρότυπα του Μουσολίνι στην Ιταλία.
Όπως λοιπόν οι φασίστες του Μπενίτο ανέβηκαν στην εξουσία κάνοντας μια μεγαλειώδη πορεία προς την Ρώμη και απαιτώντας να τους δοθούν τα ηνία μιας παρηκμασμένης χώρας, έτσι και οι Ναζί του Χίτλερ πίστεψαν πως ήταν δυνατό να κάνουν το ίδιο.
Το περίφημο «Πραξικόπημα της Μπυραρίας» προέβλεπε πως οι Ναζί θα έμπαιναν ένοπλοι στην «Löwenbräukeller», εκεί όπου η βαυαρική κυβέρνηση είχε καλέσει περίπου 3.000 μεγάλους επιχειρηματίες της εποχής και θα τους υποχρέωναν να τους ανακηρύξουν… σωτήρες της Γερμανίας. Την ίδια ώρα που ο ίδιος ο Χίτλερ έμπαινε στο κτήριο πυροβολώντας στον αέρα, συνεργάτες του καταλάμβαναν άλλα στρατηγικά σημεία ενδιαφέροντος του Μονάχου, εγκαθιστώντας μια «Επαναστατική», όπως την ονόμαζαν, τοπική κυβέρνηση, με επόμενο στόχο το Βερολίνο.
Την επόμενη ημέρα 3.000 οπλισμένοι άνδρες βάδισαν στους δρόμους του Μονάχου, θεωρώντας ότι στο πέρασμά τους δεν θα συναντούσαν την παραμικρή αντίσταση. Επικεφαλής τους ήταν ο Χίτλερ και ο Λούντερντορφ, ενώ ανάμεσά τους βρίσκει κανείς κάποια από τα ηγετικά στελέχη του μετέπειτα Γ’ Ράιχ, όπως τους Ρούντολφ Ες και Χέρμαν Γκαίρινγκ.
Τα πράγματα δεν κύλησαν έτσι όπως υπολόγιζαν…
Η μια νύχτα που είχε μεσολαβήσει αποδείχτηκε αρκετή για την νόμιμη κυβέρνηση του Βερολίνου, η οποία είχε προλάβει να οργανωθεί και να πάρει τα δικά της μέτρα προστασίας. Στην πλατεία Οντεόν δυνάμεις της αστυνομίας έστησαν καρτέρι σε εκείνες των στασιαστών. Στη σύντομη αλλά σκληρή μάχη που ακολούθησε έπεσαν νεκροί περίπου 21 άνθρωποι. Ένας εξ αυτών ήταν και ο διπλανός του Χίτλερ, ο οποίος παρέσυρε τον μετέπειτα Φύρερ στο έδαφος. Ακολούθησαν πυροβολισμοί που δίχως αμφιβολία θα του αφαιρούσαν την ζωή εάν -σε μια κίνηση απόλυτης αυτοθυσίας- δεν έπεφτε πάνω του ο προσωπικός του φρουρός, Ούρλιχ Γκραφ.
Έκανε το σώμα του ασπίδα και πέθανε αντί για εκείνον. Μετά το θραύσμα που τον τραυμάτισε αντί να τον σκοτώσει στα χαρακώματα, ο Χίτλερ στεκόταν για δεύτερη φορά ασυνεπής στο ραντεβού του με τον θάνατο. Και λίγους μήνες αργότερα θα κατόρθωνε να ξεγελάσει τον Χάρο ξανά.
Το «Πραξικόπημα της Μπυραρίας» είχε αποτύχει και οι εμπνευστές του οδηγήθηκαν στην δικαιοσύνη με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, για την οποία σχεδόν σε όλο τον κόσμο η προβλεπόμενη ποινή ήταν μία. Η καταδίκη σε θάνατο. Λένε πως κατά την διάρκεια της δίκης, ο Χίτλερ έπεσε σε κατάθλιψη και σκεφτόταν να αφαιρέσει ο ίδιος την ζωή του για να μην δώσει την χαρά στους πολιτικούς αντιπάλους του να το κάνουν αυτοί. Όπως καλά γνωρίζουμε όλοι, δεν αυτοκτόνησε… Ενώ με μια απόφαση της οποίας τις συνέπειες ουδείς μπορούσε να φανταστεί, το δικαστήριο δεν τον οδηγεί στο εκτελεστικό απόσπασμα, αλλά τον καταδικάζει σε φυλάκιση… Για άλλη μια φορά είχε ξεφύγει…
Αν και η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν πενταετής κάθειρξη, εκείνος έμεινε στην φυλακή μόλις για οκτώ μήνες. Όταν βγήκε, είχε μετασχηματίσει κατά πολύ τον τρόπο σκέψης και δράσης του. Αντιλήφθηκε πως θα είχε περισσότερες ελπίδες επικράτησης αν έπαιζε με τους κανόνες της δημοκρατίας. Αν, δηλαδή, δεν δοκίμαζε να κλέψει βίαια την εξουσία, αλλά την διεκδικούσε μέσα από εκλογές. Λιγότερο από δέκα χρόνια μετά, η σκέψη του αποδείχτηκε σωστή. Με τις ψήφους του λαού το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα αναρριχήθηκε εκεί που ονειρευόταν ο ηγέτης του. Ο άνθρωπος που δεν σκοτώθηκε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που δεν έπεσε νεκρός στην πλατεία Οντεόν και που δεν καταδικάστηκε σε θάνατο, θα γινόταν Καγκελάριος. Για τις τρεις φορές που εκείνος δεν έχασε την ζωή του, η ανθρωπότητα θα πλήρωνε «φόρο» δεκάδες εκατομμύρια άλλες…