Αρκούσε μια σειρά από λάθος χειρισμούς, με αποκορύφωμα το μοιραίο χειρισμό των επικεφαλής Αλεξάντρ Ακίμοφ και Λεονίντ Τοπτούνοφ στις ράβδους ελέγχου: ο αντιδραστήρας νούμερο 4 βρέθηκε σε μια πολύ ασταθή κατάσταση κι έπειτα…
Κι έπειτα τα υπόλοιπα είναι, πλέον, γνωστή ιστορία- πρωτίστως λόγω του αρκετά καλού Chernobyl του HBO: το βράδυ τις 26ης Απριλίου του 1986 η κόλαση αποφάσισε ν’ αφήσει τα κατώτερα στρώματα και να κάνει κατάληψη στη γη, καθώς η βλακώδης απόφαση να συνεχιστεί το πείραμα στο Τσέρνομπιλ, παρά το ότι τα νούμερα στις οθόνες των υπολογιστών έμοιαζαν να «κραυγάζουν» πως κάτι δεν πάει καθόλου μα καθόλου καλά, οδήγησε στο ν’ αρχίσει να ξερνάει ο αντιδραστήρας ραδιενεργή λαίλαπα που κάλυψε (σχεδόν) τα πάντα.
Το σοβιετικό καθεστώς επέτασσε το όλο σκηνικό να κουκουλωθεί εντέχνως, όμως χάρη στην- έστω και καθυστερημένη- παρέμβαση των επιστημόνων, η κατάσταση τέθηκε μερικώς υπό έλεγχο. Το κακό, ωστόσο, είχε ήδη γίνει.
Πολλοί από τους ανθρώπους που εκτέθηκαν στη δολοφονική ραδιενέργεια (όπως, για παράδειγμα, οι πυροσβέστες που έτρεξαν να σβήσουν τη φωτιά) βρήκαν τραγικό και επώδυνο θάνατο λίγες ημέρες μετά, ενώ αποφασίστηκε οι περιοχές γύρω από το Τσέρνομπιλ να εκκενωθούν άμεσα, να θανατωθούν όλα τα ζώα στα πέριξ και να ισοπεδωθεί κάθε φυτό, δέντρο και ούτω καθεξής.
Περισσότερα από 100.000 άτομα ωθήθηκαν εκτός του σπιτιού τους και αναγκάστηκαν να βρουν αλλού- πολύ πιο μακριά- στέγη, υπό το φόβο του ιοβόλου φιδιού της ραδιενέργειας που απειλούσε να τους δαγκώσει θανάσιμα. Κάπως έτσι, άπαντες «ξεριζώθηκαν».
«Άπαντες», είπαμε; Γράψτε ηθελημένο λάθος: ο 90χρονος σήμερα Ιβάν Σαμιανόκ συνεχίζει να ζει στο χωριό του, το Τουλγκοβιτσί, το οποίο βρίσκεται στην Ουκρανία, ελάχιστα χιλιόμετρα μακριά από τον πυρηνικό σταθμό παραγωγής ενέργειας του Τσέρνομπιλ.
Οι παραινέσεις των αρχών πίσω στο 1986 προκειμένου να εγκαταλείψει την οικία του άγγιζαν τα όρια της απειλής, όμως ο Σαμιανόκ διάλεξε να μείνει στο χωριό του, επιλέγοντας το θάνατο από τη ζωή σ’ ένα άλλο μέρος. Μόνο που…
Μόνο που ο θάνατος και ο Ιβάν δεν έχουν ακόμα- 33 ολόκληρα χρόνια μετά το ατύχημα- συναντηθεί. Ο ίδιος, μάλιστα, σε πρόσφατες δηλώσεις του μετά την τεράστια ετεροχρονισμένη έκταση που πήρε, λόγω τηλεόρασης, το θέμα, τόνισε πως εκείνη ακριβώς του η απόφαση, το να μείνει στον τόπο του, είναι και ο λόγος που έφτασε μέχρι τα 90 του χρόνια και… συνεχίζει.
Τόνισε δε πως ουδέποτε αρρώστησε σοβαρά, ούτε εμφάνισε ποτέ κάποια ανίατη ασθένεια που να «προερχόταν» από τη ραδιενέργεια που αλώνιζε ανεξέλεγκτη μετά το αποκρουστικό μπαμ! της 26ης Απριλίου του 1986.
«Και η αδελφή μου ζούσε εδώ με τον άνδρα της. Αποφάσισαν να φύγουν και πέθαναν από το άγχος. Εγώ δεν αγχώνομαι. Τραγουδώ, κάνω βόλτες και παίρνω τα πράγματα χαλαρά όπως ζω», δήλωσε ακόμα, αφήνοντας τους πάντες με το στόμα ανοιχτό.
Επιπρόσθετα, ξεκαθάρισε πως ουδέποτε σταμάτησε να τρώει φρούτα και λαχανικά που φύτρωναν στον κήπο του, ενώ το γάλα και το κρέας από τα ζώα που είχε αποτελούσαν μέρος της καθημερινής του διατροφής.
Πλέον, ένα φορτηγό περνά μια φορά τη βδομάδα προκειμένου να του φέρει προμήθειες, ενώ τον παππού Σαμιανόκ προσέχει η εγγονή του, που τον επισκέπτεται επίσης εβδομαδιαίως.
Όσο για το μυστικό της, σχεδόν «παράλογης» μακροζωίας του; Ένα ποτήρι βότκα την ημέρα, στην περίπτωσή του, κάνει τον άφαντο, ευτυχώς, καρκίνο πέρα.
Εν αντιθέσει, λοιπόν, με τα όσα πιστεύαμε πως συνέβησαν μετά το Τσέρνομπιλ και τη καθολική εκκένωση των πάντων, υπήρξαν κάποιοι που πήγαν κόντρα στη λογική και την έριξαν ζαλισμένη στο καναβάτσο να τραυλίζει ανεξήγητα λόγια για την «ήττα» της.
Και ο κύριος Ιβάν αποτελεί ζωντανό παράδειγμα.
Η λέξη-κλειδί της προηγούμενης πρότασης είναι αυτή που μας ζεσταίνει, μέχρι σήμερα, την καρδιά.
Ζωντανό.