Όπου κι αν εμφανίζεται ο Μίκολα Βόλκοζουμπ αντιμετωπίζεται με δέος. Και ο λόγος δεν είναι μόνο το γεγονός ότι παρά το ότι έφτασε στα 89 πετά ακόμα, αλλά το ότι σε αυτή την ηλικία είναι ενεργός και κυρίως ζωντανός, έχοντας πετάξει για 20 λεπτά, ακριβώς πάνω από τον πυρηνικό αντιδραστήρα που «ξέρασε» θάνατο στο Τσέρνομπιλ.
Στην τηλεοπτική μεταφορά της τραγωδίας η σκηνή με τον πιλότο του ελικοπτέρου που πλησιάζει τον φλεγόμενο αντιδραστήρα και δευτερόλεπτα αργότερα πεθαίνει είναι από τις πλέον καθηλωτικές.
Και παράλληλα ενδεικτικές του τι τέρας είχαν να αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα εκείνες τις πρώτες κρίσιμες ώρες, που ο «εχθρός» εμφάνιζε το πραγματικό πρόσωπό του.
Μέχρι τότε οι περισσότεροι από όσους είχαν κληθεί να βοηθήσουν δεν είχαν την παραμικρή ιδέα για την έκταση του κινδύνου στον οποίο υπέβαλλαν τους εαυτούς τους. Όμως, μετά από εκείνο το περιστατικό, ακόμη και οι πλέον αδαείς ή δύσπιστοι αντιλήφθηκαν πολύ καλά ότι συμμετείχαν σε μια κολοσσιαία επιχείρηση που ισοδυναμούσε με αυτοκτονία.
Είτε άμεση, όπως συνέβη με τον πιλότο, είτε σε βάθος χρόνου, όπως έγινε με χιλιάδες άλλους.
Ο Μίκολα Βόλκοζουμπ δεν ανήκει σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες, παρά το γεγονός ότι εκτέθηκε στη ραδιενέργεια για χρονικό διάστημα ικανό να τον σκοτώσει. Ο Ουκρανός κλήθηκε, όπως και οι συνάδελφοί του, να «μπαζώσει» το στόμα του «τέρατος». Να πετάξει δηλαδή με το Mi-8 του πάνω από τον πυρήνα, με στόχο να ρίξει πάνω του αδρανή υλικά τα οποία θα απορροφούσαν την ραδιενέργεια.
Στην πρώτη του αποστολή ήταν εκείνος που επιλέχθηκε (για την ακρίβεια διατάχτηκε) πήρε μαζί του έναν μηχανικό κι έναν επιστήμονα οι οποίοι θα προχωρούσαν σε μία πρώτη εκτίμηση της καταστροφής. Στη συνέχεια χρειάστηκε να πετάξει άλλες δύο φορές μεταφέροντας βόριο (κατά κύριο λόγο), χώμα, άμμο και άλλα υλικά, με την ελπίδα ότι θα περιοριζόταν η έκλυση της ραδιενέργειας.
Συνολικά έμεινε πάνω από το ραδιενεργό νέφος για σχεδόν είκοσι λεπτά. Η ειδική στολή από μόλυβδο προσέφερε μια κάποια προστασία, αλλά ο οποιοσδήποτε είχε τέτοιο βαθμό έκθεσης αντιμετωπιζόταν ως εν δυνάμει νεκρός. Κανείς δεν πίστευε ότι ο Βόλκοζουμπ θα μπορούσε να επιβιώσει από κάτι τέτοιο, ειδικά από την στιγμή που οι μετρητές ραδιενέργειας έφταναν στα κόκκινα όταν τον πλησίαζαν…
Στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύτηκε, το προσωπικό απέφευγε την επαφή ακόμη και για να του δώσει φαγητό, τα ρούχα του κάηκαν, ενώ το ελικόπτερο με το οποίο πέταξε δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ ξανά και κατέληξε σε ένα ειδικά διαμορφωμένο ιδιότυπο «νεκροταφείο» οχημάτων «ποτισμένων» με ραδιενέργεια.
Οι γιατροί προεξόφλησαν ότι ίδια θα ήταν και η τύχη του 54χρονου τότε πιλότου. Σαν από θαύμα, όμως, ο Ουκρανός επιβίωσε… Και καθώς τα χρόνια περνούσαν δεν εμφάνισε κάποια θανατηφόρα μορφή καρκίνου, όπως συνέβη με πολλούς άλλους. Τελικά, πέρασαν 36 ολόκληρα χρόνια από την καταστροφή και ο Βόλκοζουμπ όχι μόνο ζει, αλλά… βασιλεύει κιόλας!
Ακόμη και σήμερα παραμένει ζωντανός και ενεργός! Πλέον συνεργάζεται με την εταιρεία Antonov, εκπαιδεύοντας και αξιολογώντας νέους πιλότους. Όπως είναι λογικό, εκείνοι τον κοιτούν με δέος.
Ξέρουν πως μπροστά τους έχουν όχι μόνο έναν πραγματικό ήρωα, αλλά και μια ζωντανή απόδειξη του πού μπορεί να φτάσει το μεγαλείο του ανθρώπου.