Γράφει η Γεωργία Τσαγκαράκη
Το 1922, σαν σήμερα, στα μέσα του καλοκαιριού η Βρετανή ακτιβίστρια Έμελιν Πανκχερστ, λίγες εβδομάδες πριν δει το σκοπό της ζωής της να πραγματοποιείται, έφευγε από τον μάταιο τούτο κόσμο καταφέρνοντας ωστόσο να πάρει τη θέση στην αιωνιότητα….
Γεννημένη στο Μάντσεστερ του 1858 από οικογένεια με αριστερές καταβολές και ενεργό πολιτική δράση, ήταν φανερό από νωρίς ότι αυτό το κορίτσι θα ήταν διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Γιατί αν και σπούδαζε Χημεία και Βιβλιοθηκονομία στο Παρίσι, το ανήσυχο μυαλό της την έσπρωχνε κοντά στα κινήματα που υποστήριζαν την ισότητα των γυναικών.
Κάπου εκεί κατάλαβε πως αυτό ήταν είχε βρει τον προορισμό της ζωής της και γνωρίζοντας το 1878 τον σύζυγό της Ρίτσαρντ Πάνκχερστ, ένθερμο υποστηρικτή της φιλοσοφίας της. Έτσι η ιδέα αυτή πήρε σάρκα και οστά.
Μαζί ίδρυσαν το σύλλογο «Women’s Francise League»,ο οποίος προωθούσε το δικαίωμα των ανύπαντρων γυναικών να ψηφίζουν σε εκλογές τοπικού επιπέδου. Οι έγγαμες γυναίκες είχαν αποκτήσει δικαίωμα ψήφου από το 1864.
Με τον σύζυγο της απέκτησε 5 παιδιά εκ των οποίων τα 3 ήταν κορίτσια και θα την ακολουθούσαν στον αγώνα της από τα εφηβικά τους κιόλας χρόνια.
Το 1898 ο σύζυγος της πέθανε όμως η Πάνκχερστ σφυρηλατημένη ως χαρακτήρας, .ανασυγκροτήθηκε και ίδρυσε το 1903 την «Women’s Social and Political Union»,οργάνωση σκληροπυρηνική αποτελούμενη αποκλειστικά και μόνο από γυναίκες.
Με μότο το «deeds,no worlds» (πράξεις,όχι λόγια) τα μέλη πάλευαν για τα δικαιώματα τους σπάζοντας τζάμια, επιτίθονταν σε αστυνομικούς και κάθε μορφής εξουσία και προκαλούσαν εμπρησμούς σε δημόσια κτήρια.
Οι προσαγωγές και η φυλάκιση των μελών αλλά και της ίδιας της Πάνκχερστ ήρθαν όμως ούτε αυτό δεν τις φόβιζε ,αντίθετα το αντιμετώπιζαν ως ευκαιρία να γίνει γνωστός ο αγώνας τους .
Η οργάνωση σταμάτησε τη δράση της σε αυτή τη μορφή όταν ξέσπασε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος . Εκείνη τη περίοδο συμμάχησε με τη κυβέρνηση καθώς προείχαν τα εξωτερικά ζητήματα . Ο εχθρός τότε ήταν κοινός και επικίνδυνος, ο γερμανικός ιμπεριαλισμός….
Η οργάνωση των Σουφραζέτων μετά τη λήξη του μεγάλου πολέμου έφτασε στην πιο ώριμη του στιγμή ως κίνημα που αγωνιζόταν υπέρ της ισότητας των δύο φύλων.
Τον Αύγουστο του 1928 ψηφίστηκε ο πολυπόθητος νόμος ,όλες οι γυναίκες άνω των 21 ετών είχαν δικαίωμα ψήφου.
Δυστυχώς η Έμελιν Πάνκχερστ είχε φύγει από τη ζωή λίγες εβδομάδες νωρίτερα χωρίς να δει να ολοκληρώνεται αυτό γα το οποίο πάλευε.
Όμως τι σημασία έχει; Ο αγώνας της είχε δικαιωθεί και είχε μείνει στην ιστορία με το παράσημο που λίγοι καταφέρνουν. Ως η γυναίκα που οραματίστηκε τη σύγχρονη γυναίκα και πάλεψε για αυτό με όλη τη ψυχή της.