Είναι μια από τις πιο ιστορικές στιγμές της σταδιοδρομίας του Ανδρέα Παπανδρέου στη δημόσια ζωή της χώρας και μια από εκείνες που κάθε πιστό μέλος του βαθέως ΠΑΣΟΚ δεν θα ξεχάσει ποτέ:
ο Έλληνας πρωθυπουργός μόλις είχε γυρίσει από το εξωτερικό όπου και βρισκόταν για ιατρικούς λόγους, όταν και κατά την έξοδό του από το πρωθυπουργικό αεροπλάνο, αφού χαιρέτησε τον συγκεντρωμένο κόσμο που βρισκόταν στο αεροδρόμιο, γύρισε και έκανε ένα νεύμα.
Μέχρι και ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν γίνει αυτό το νεύμα, η Δήμητρα Λιάνη ήταν απλά μια αεροσυνοδός. Από εκείνο το σημείο και μετά, από τη στιγμή που στάθηκε στο πλάι του Έλληνα πρωθυπουργού και κατέβηκαν μαζί τις σκάλες, έγινε αυτόματα η «πρώτη κυρία της Ελλάδας».
Οι φήμες που ήθελαν τον Παπανδρέου να τραβιέται με μια αεροσυνοδό 36 χρόνια μικρότερή του, αποτελούσαν ένα ιδιότυπο τρόπο μικροπολιτικής αντιπολίτευσης. Υπό αυτή την έννοια, το νεύμα εκείνο του Παπανδρέου ήταν κάτι παραπάνω από μια απλή «επισημοποίηση» της σχέσης του.
Ο Παπανδρέου με την κίνησή του αυτή έδειξε πως καμία αντιπολίτευση κουτσομπολίστικου περιεχομένου δεν μπορούσε να του ασκήσει ουσιαστική κριτική. Έδειξε πως αγνοεί τους κιτρινισμούς και την σκανδαλολογία: ήταν 69 χρονών, διατηρούσε σχέση με μια 33χρονη και δεν υπήρχε κανένας λόγος να το κρύψει όπως θα ήθελαν εκείνοι που με γνώμονα την σχέση αυτή του ασκούσαν πολεμική.
Βέβαια, ο κιτρινισμός γύρω από την σχέση του Παπανδρέου με την Λιάνη δεν σταμάτησε ποτέ. Μέχρι και το τέλος της ζωής του, το 1996, όταν και ο ιστορικός ηγέτης του ΠΑΣΟΚ διένυε την τρίτη πρωθυπουργική θητεία της πολιτικής του καριέρας, η Δήμητρα Λιάνη αποτελούσε μόνιμο αντικείμενο σκανδαλοθηρικών ειδήσεων.
Μάλιστα, όχι μόνο από τους παραδοσιακούς εχθρούς του Παπανδρέου αλλά και από πάλαι ποτέ συμμάχους του, που παρουσίαζαν την Δήμητρα Λιάνη ως το βασικό πρόσωπο πίσω από τις διαφόρων ειδών κρίσεις πολιτικής ταυτότητας.
Δεν χρειάζεται να γίνει ιδιαίτερη αναφορά στα έργα τέχνης του Γιώργου Κουρή που βαφτίστηκαν πρωτοσέλιδα της Αυριανής. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην τα έχει δει και να μην αναπολεί σήμερα εκείνες τις όμορφες εποχές που το μεγαλύτερο πρόβλημα μας μέχρι να εισπράξουμε το νέο πακέτο Ντελόρ και να κλείσουμε το νέο διακοποδάνειο για τα μπάνια του λαού στη γραφική Μύκονο, ήταν «ποιος κυβερνά ετούτο τον τόπο».
Ο Παπανδρέου φρόντιζε πάντα να υποβαθμίζει ως απολίτικες τις κριτικές που του γίνονταν με γνώμονα την (πλέον) σύζυγό του. Μάλιστα, σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις που έκανε πριν το θάνατό του, είπε μια ιστορική φράση μέσω της οποίας φιλοδοξούσε να δείξει με ξεκάθαρο τρόπο πως οι κριτικές που δεχόταν για την σύντροφό του δεν είχαν την παραμικρή αξιοπιστία.
Ήταν φθινόπωρο του 1995 και ο Παπανδρέου απαντούσε σε ερωτήσεις δημοσιογράφων στα πλαίσια της καθιερωμένης, ετήσιας συνέντευξης Τύπου του (εκάστοτε) πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, όταν ένας δημοσιογράφος τον ρώτησε με ποιους συγκυβερνά και από ποιους επηρεάζεται, κάνοντας έτσι μια έμμεση αναφορά στην γυναίκα του.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, εξοργίστηκε και απάντησε με την ιστορική φράση: «Εγώ κυβερνώ, κύριε». Εκείνη την εποχή μάλιστα, είχε συζητηθεί πάρα πολύ το ελεγχόμενο αλλά πέρα για πέρα αληθινό και οργισμένο ξέσπασμά του…
Για τους πιο μερακλήδες πάντως, σε αυτόν τον μεγάλο θησαυρό που λέγεται διαδίκτυο υπάρχει ολόκληρη η εν λόγω συνέντευξη του Ανδρέα Παπανδρέου. Και όποιος μπορέσει να την δει είτε ολόκληρη είτε ένα κομμάτι της, θα αντιληφθεί την «επιθετική άμυνα» που παίζει ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ στις ερωτήσεις που του γίνονται και οι οποίες είναι αποτέλεσμα της συστηματικής μετάλλαξης σε επίπεδο οικονομικής πολιτικής που λάμβανε χώρα στο ΠΑΣΟΚ μέσα στα 90s.
Η προσπάθεια του Ανδρέα να ηγηθεί αυτής της μετάλλαξης ώστε να γίνει ομαλά και όχι απότομα έμεινε μισή λόγω του θανάτου του και ο εκνευρισμός του στην εν λόγω συνέντευξη δεν είναι ανεξάρτητος από την γενικότερη πολιτική συγκυρία.
Το συμπέρασμα πάντως είναι ένα. Με τον Ανδρέα και το παλιό ΠΑΣΟΚ, το ορθόδοξο, δεν έμπλεκες. Ας σηκώσουμε λοιπόν όλοι το ποτήρι με την belvedere ψηλά και ας πιούμε στην υγειά του κινήματος με την ευχή πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας να είναι (η σαμπάνια, ο σολομός και ο σοσιαλισμός).
