Δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει μεγαλώσει στην Γαλικία, μια από τις πιο φτωχές επαρχιακές πόλεις της Ισπανίας, και να μην γνωρίζει την ιστορία του «ανθρώπου με το ποδήλατο». Μπορεί να μην έχει διευκρινιστεί το αν αποτελεί αληθινή ιστορία ή πρόκειται για θρύλο, αλλά όπως και να έχει είναι ένα στόρι που συνοψίζει τέλεια την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων εκείνης της εποχής.
Η ιστορία πηγαίνει ως εξής: ένας ποδηλάτης από την Γαλικία, φορτωμένος με μια τσάντα γεμάτη κάρβουνα, περνάει κάθε μέρα τα σύνορα της Ισπανίας με την Πορτογαλία. Κάθε μέρα οι τελωνειακοί τον σταματάνε θεωρώντας πως μέσα στα κάρβουνα έχει κρύψει κάτι παράνομο. Κάθε μέρα ψάχνουν τον σάκο με τα κάρβουνα, κάθε μέρα γίνονται χάλια από αυτά και τελικά, αφήνουν τον ποδηλάτη να περάσει, αφού (φαινομενικά) δεν μεταφέρει κάτι παράνομο.
Μικρή λεπτομέρεια: η παρανομία του συγκεκριμένου τύπου ήταν πως περνούσε λαθραία ποδήλατα από τα σύνορα! Και το μυαλό των συνοριοφυλάκων όχι απλά δεν πήγαινε σε αυτό αλλά ούτε καν πρόσεχαν πως κάθε μέρα, ο συγκεκριμένος Γαλικιανός περνούσε τα σύνορα με διαφορετικό ποδήλατο! Η ιστορία αυτή (ή μήπως μύθος;) συμβολίζει την πονηριά και την ευστροφία των Γαλικιανών όταν κάνουν παρανομίες.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός πως όταν ο θρυλικός Πάμπλο Εσκπομπάρ κατάφερε να «βάλει πόδι» στην Ευρώπη εισάγοντας και εκεί ναρκωτικά, το πέτυχε μέσα από την Γαλικία! Η συγκεκριμένη πόλη άλλωστε ήταν ένα αληθινό άντρο του ναρκωεμπορίου: αυτό που ήταν για την Ιταλία η Νάπολη, ήταν η συγκεκριμένη πόλη για την Ισπανία.
Το κουμάντο στην Γαλικία το έκαναν για χρόνοι οι έμποροι ναρκωτικών. Η πόλη μπορεί να ήταν φτωχή αλλά στα προάστιά της, εύκολα μπορούσε να διακρίνει κανείς ορισμένες πέρα για πέρα πολυτελείς βίλες: άνηκαν στα αφεντικά της τοπικής μαφίας. Η δύναμή τους ήταν τόσο μεγάλη που μπορούσαν να εισάγουν και να εξάγουν ναρκωτικά χωρίς οι Αρχές να κάνουν καν τον κόπο να τους ελέγχουν.
Τι καλύτερο λοιπόν για τον Πάμπλο Εσκομπάρ να ξεκινήσει μια συνεργασία με αυτούς τους ανθρώπους; Μάλιστα, η συνεργασία τους εγκαινιάστηκε σε μια εποχή που το καρτέλ του Μεντεγίν, στο οποίο έκανε κουμάντο ο Εσκπομπάρ, βίωνε πολύ δύσκολες στιγμές εξαιτίας των δαγκάνων του νόμου που είχαν εγκλωβίσει τα στελέχη του.
Ο ίδιος ο Εσκπομπάρ κρυβόταν κάπου στην κεντρική Αμερική ενώ πολλοί από τους άντρες του είχαν διαφύγει στην Ευρώπη. Μάλιστα, όταν δυο από αυτούς πιάστηκαν από την Ίντερπολ και κλείστηκαν στο ίδιο κελί με δυο τσιράκια της γαλικιανής μαφίας, το… κονέ έγινε πανεύκολα: η ιδιότυπη αυτή τετράδα επικοινώνησε με τα αφεντικά της και έτσι, η μαφία της Γαλικίας και το καρτέλ του Πάμπλο Εσκομπάρ ξεκίνησαν μια συνεργασία – πυρηνική βόμβα μεταξύ τους.
Και κάπως έτσι, η κοκαΐνη του επικίνδυνου Κολομβιανού μαφιόζου κατέκλυσε και την Ευρώπη εκτός από την Κολομβία και τις ΗΠΑ. Και με «έδρα» την Γαλικία, την πόλη που τα ναρκωτικά έμπαιναν και έβγαιναν χωρίς κανείς μαφιόζος να ενοχλείται, η μπίζνα του Εσκομπάρ προσομοίαζε με την ιστορία του ανθρώπου με το ποδήλατο που έμπαινε και έβγαινε από την πόλη παρανομώντας χωρίς κανείς ποτέ να τον ενοχλεί.
Βέβαια, σε αντίθεση με τον κύριο της συγκεκριμένης ιστορίας, ο Εσκπομπάρ δεν την έβγαζε με λαθραία μετακίνηση τόσο αθώων πράγματων όσο μερικά ποδήλατατα…