Στις 4 Ιουλίου του 1994 ο Τούρκος διπλωμάτης στην Αθήνα, Ομέρ Σιπαχίογλου, πέφτει σε ενέδρα στο Φάληρο. Είναι 6:50 το πρωί. Την ώρα που ανοίγει την πόρτα για να επιβιβαστεί στο αυτοκίνητό του, δύο άνδρες τον πλησιάζουν και ο ένας τον γαζώνει με έξι σφαίρες στο θώρακα και την κοιλιά.
Η τριμελής ομάδα κρούσης, με το κλεμμένο Suzuki, γίνεται καπνός και το θύμα υποκύπτει σχεδόν ακαριαία στα τραύματά του. Στον απόηχο της δολοφονίας η κοινή γνώμη θα πληροφορηθεί ότι ο Σιπαχίογλου ενεργούσε ως επικεφαλής των Τουρκικών Μυστικών Υπηρεσιών στην Ελλάδα. Χρειαζόταν μια εξήγηση για το λόγο που εκτελέστηκε από το πιο γνωστό «45αρι» του δυτικού κόσμου. Το 21ο θύμα της 17 Νοέμβρη είχε ενταχθεί σε διαφορετικά κριτήρια επιλογής. Στοχοποιήθηκε, ως εκδίκηση προς την Τουρκία και τη δολοφονία του Κύπριου αγωνιστική Θεόφιλου Γεωργιάδη.
Ήταν μάλιστα η πρώτη φορά που η οργάνωση δεν υπέγραψε με το γνωστό τρόπο την προκήρυξη, προσθέτοντας δίπλα στο «17 Νοέμβρη» το όνομα «Θεόφιλος Γεωργιάδης». Στην τετρασέλιδη προκήρυξη γινόταν λόγος για τη δολοφονία του Γεωργιάδη ως αποτέλεσμα του τουρκικού επεκτατισμού και μιλιταρισμού. Παράλληλα για άσκηση εθνοκάθαρσης σε βάρος των Κούρδων και της ελληνοκυπριακής κοινότητας στη Βόρεια Κύπρο, ενώ ο συντάκτης ασκούσε σφοδρότατη επίθεση κατά του Ανδρέα Παπανδρέου, κατηγορώντας τον για ελαστική πολιτική απέναντι στην Τουρκία.
«Ο Κύπριος αγωνιστής δολοφονήθηκε στις 20 Μάρτη του ’94 στην Κύπρο από πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας της ΜΙΤ, επειδή σαν πραγματικός πατριώτης και διεθνιστής αγωνιστής θεωρούσε σαν στοιχειώδες καθήκον του να βοηθάει έμπρακτα πολιτικά και υλικά τον αγώνα του Κουρδικού λαού ενάντια στον τούρκικο φασιστικό επεκτατισμό».
Το καρτέρι στον Τούρκο κατάσκοπο ήταν η εκδίκηση για το αντίστοιχο που είχαν στήσει οι άνδρες της ΜΙΤ σε έναν από τους πιο γενναίους άνδρες που έβγαλε η Μεγαλόνησος, έξω από το σπίτι του στη Λευκωσία, τέσσερις μήνες πριν. Ένας μοτοσικλετιστής τον πλησίασε και αφού τον πυροβόλησε πέντε φορές από πολύ κοντινή απόσταση, απομακρύνθηκε με μεγάλη ταχύτητα. Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης είχε γίνει τόσο ενοχλητικός για την Τουρκία που γνώριζε και ο ίδιος ότι έπαιζε κορώνα – γράμματα τη ζωή του. Άλλωστε είχε δεχτεί ουκ ολίγα απειλητικά τηλεφωνήματα τους μήνες που προηγήθηκαν της εκτέλεσης. Ήταν ένας βαθιά καλλιεργημένος άνθρωπος που εξελίχθηκε σε σύμβολο του διεθνούς κινήματος για τον κουρδικό αγώνα.
Ο Κύπριος ακτιβιστής είχε υπηρετήσει στην Εθνική Φρουρά και την 32η Μοίρα Καταδρομών με το βαθμό του Εφέδρου Ανθυπολοχαγού. Ακολούθως, εκπαιδεύτηκε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού και στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ανορθοδόξου Πολέμου. Στην Κύπρο συνέχιζε να υπηρετεί ως έφεδρος και υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Παγκυπρίου Συνδέσμου Εφέδρων Καταδρομέων.
Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο της Αθήνας με εξειδίκευση στην τουρκολογία και συνέχισε τις σπουδές του σε Γαλλία και Γερμανία. Με την επιστροφή του στην Κύπρο προσελήφθη αρχικά στην Αστυνομία, ενώ ακολούθως ανέλαβε τη θέση του λειτουργού στο Τμήμα Τουρκικών Θεμάτων του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Βαθύς γνώστης των τουρκικών θεμάτων, έδωσε εκατοντάδες συνεντεύξεις και διαλέξεις γύρω από την επεκτατική πολιτική της Τουρκίας. Αρθρογραφούσε και έδινε διαλέξεις σχετικά με το Κυπριακό, το Κουρδικό, το Αρμενικό και τη γενοκτονία των Ποντίων – μια αταλάντευτη, ατρόμητη φωνή ανάδειξης των τουρκικών βαρβαροτήτων που απέκτησε διεθνή υπόσταση. Το 1988 ίδρυσε με συντρόφους του στη Λευκωσία την Κυπριακή Επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν και έκτοτε κλιμακώθηκε η δράση του.
Ήταν παράλληλα ένθερμος υποστηρικτής της αποκατάστασης της ελευθερίας στην Κύπρο και πρωτοστάτης στην ανεύρεση των αγνοουμένων. «Όσο ζω θα επιμένω ότι οι αγνοούμενοι βρίσκονται εν ζωή. Δεν θα δεχτώ να θαφτούν ζωντανοί κι αν χαθώ, η ψυχή μου από ψηλά θα αγωνίζεται γι’ αυτούς», είχε δηλώσει. Σε ένα άρθρο του, το 1992, καυτηρίαζε τις επαφές Μακαρίου-Ντενκτάζ το 1977 για επίλυση του Κυπριακού, γράφοντας τα εξής: «Το δίκαιο και η βιωσιμότητα της λύσης αυτής στηρίζεται πάνω στη βάση της εκδίωξης των 200.000 νόμιμων κατοίκων της περιοχής, των ομαδικών τάφων πάνω από 6.000 σφαγιασθέντων ή πεσόντων της εισβολής και 1619 αγνοουμένων (83 Ελλαδίτες)».
Στις αρχές Μαρτίου του ’94 ο Γεωργιάδης διοργάνωσε συνέδριο στις Βρυξέλλες στο οποίο πήραν μέρος 200 σύνεδροι μεταξύ των οποίων πανεπιστημιακοί, Τούρκοι διανοούμενοι και 50 βουλευτές από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Το διήμερο συνέδριο, είχε ως κεντρικό θέμα την αλληλεγγύη προς τους Κούρδους και ως κεντρικός ομιλητής ο Γεωργιάδης κατηγόρησε σε αυτό ανοιχτά την Τουρκία για τις βιαιοπραγίες της εναντίον του κουρδικού πληθυσμού.
Το μεσημέρι της 20ης Μαρτίου παρέλαβε από το αεροδρόμιο της Λάρνακας τον Γιάτο Ροζ, εκπρόσωπο των Κούρδων στην Ευρώπη, οποίος επισκέφθηκε την Κύπρο για να έρθει σε επαφή με την Επιτροπή Αλληλεγγύης. Λίγη ώρα νωρίτερα είχε παραδώσει στον δημοσιογράφο Γιώργο Σπανό ένα άρθρο προς δημοσίευση σχετικό με τη γιορτή του «Νεβρόζ», η οποία είναι ταυτισμένη με την εξέγερση των Κούρδων ενάντια στους Τούρκους. Η επέτειος της μεγάλης εθνικής γιορτής για τους Κούρδους είναι την 21η Μαρτίου και όπως εκτιμήθηκε αργότερα από τις κυπριακές Αρχές δεν ήταν καθόλου τυχαίο που η ΜΙΤ επέλεξε την παραμονή της για να στείλει ένα σαφές μήνυμα.
Ο Γεωργιάδης δεν πρόλαβε να διαβάσει το άρθρο του. Την ίδια νύχτα θα έπεφτε νεκρός από το χέρι Ελληνοκύπριου εκτελεστή.
Το σενάριο που έχει επικρατήσει και βασίζεται σε μαρτυρίες συγκρατούμενων του ανθρώπου που θεωρήθηκε εντολέας της δολοφονίας, είναι ότι αυτή σχεδιάστηκε από τις Τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίες σε συνεργασία με την τουρκική εθνικιστική παρακρατική ομάδα του Αμπντουλάχ Τσατλί, η οποία οργάνωσε τα αιματηρά επεισόδια του ‘96 στην Πράσινη Γραμμή και την δολοφονία των Τάσου Ισαάκ και Σολομώντα Σολομού.
Οι ηθικοί αυτουργοί της εκτέλεσης ήρθαν αρχικά σε επαφή με τον Χασάν Ζορτί, γνωστό λαθρέμπορο με το ψευδώνυμο «Σκόρδος», ο οποίος δραστηριοποιούνταν στην κατεχόμενη Κύπρο. Ο Ζορτί διατηρούσε στενές επαφές με Ελληνοκύπριους, ανθρώπους του υποκόσμου. Σύμφωνα με όσα διέρρευσαν αργότερα, οι Τούρκοι πράκτορες έδωσαν στον «Σκόρδο» 4.000 κυπριακές λίρες και τέσσερα κιλά ηρωίνης προκειμένου να στρατολογήσει επαγγελματίες δολοφόνους.
Η πρώτη επαφή του Ζορντί έγινε στη Λεμεσό με έναν Ελληνοκύπριο λαθρέμπορο. Αυτός όμως, όχι μόνο αρνήθηκε να αναλάβει το συμβόλαιο θανάτου, αλλά ενημέρωσε και τις διωκτικές αρχές. Παρά την καταγγελία αλλά και τις αναφορές του ίδιου του Γεωργιάδη πως είναι αποδέκτης απειλών για τη ζωή του, η κυπριακή αστυνομία δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία.
Η δεύτερη πόρτα που χτύπησε ο Ζορτί ήταν αυτή του αδίστακτου κακοποιού και ισοβίτη τότε Ανδρέα Αριστόδημου, του επονομαζόμενου και ως «Γιουρούκη». Το αντάλλαγμα ήταν η απόδραση από τις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας. Ο Γιουρούκης ανέθεσε τη δουλειά στον έξω κόσμο και συγκεκριμένα στον αδερφό του, Κύπρο Αριστοδήμου, που ήταν γνωστός στην πιάτσα με το ψευδώνυμο «Όλμος». Συνεργοί του στη δουλειά ήταν δυο ακόμη δαχτυλικά αποτυπώματα της εποχής, οι Ανδρέας Πουμπουρής και Πανικός Ψαρράς.
Ο άνθρωπος που φέρεται να γάζωσε τον Θεόφιλο Γεωργιάδη ήταν ο «Όλμος». Τρεις μήνες αργότερα, στις 12 Ιουνίου του ’94, ο «Όλμος» βρέθηκε νεκρός, με επτά σφαίρες στο κεφάλι, σε ορεινή περιοχή της Λεμεσού! Οι άλλοι δυο πέθαναν αργότερα, ύστερα από επιθέσεις με εκρηκτικούς μηχανισμούς στα αυτοκίνητά τους. Τον Απρίλιο του 1995 ο Γλαύκος Κληρίδης, τότε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ανακοίνωσε ότι όλοι οι δολοφόνοι του Θεόφιλου Γεωργιάδη ήταν νεκροί. Πότε δεν έγινε γνωστό αν υπήρξαν θύματα αντιποίνων ή αν έπρεπε να σιγήσουν για πάντα επειδή γνώριζαν πολλά…
Ο Γιουρούκης κατάφερε πράγματι να αποδράσει από το κελί του λίγο καιρό αργότερα, αλλά το σχέδιο ήταν πρόχειρα εκτελεσμένο και λίγη ώρα αργότερα επέστρεψε στη φυλακή. Ήταν ο πρώτος ισοβίτης της Κύπρου κι έμεινε έγκλειστος από το 1987 έως το 2012. Απεβίωσε πέντε χρόνια μετά την αποφυλάκιση του, σε ηλικία 55 ετών, από μια σπάνια ασθένεια.
Στο σημείο που δολοφονήθηκε ο Γεωργιάδης έχει στηθεί προτομή, ενώ το αμφιθέατρο του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών της Κυπριακής Δημοκρατίας έχει μετονομαστεί σε «Θεόφιλος Γεωργιάδης» έχει μετονομασθεί. Στην κηδεία του, Κούρδοι έκαψαν την τουρκική σημαία στον δρόμο από τον οποίο πέρασε η νεκρική πομπή, ενώ η μνήμη του τιμάται από το Πολιτιστικό Κέντρο Κουρδιστάν «Θεόφιλος» που εδρεύει στη Λεμεσό.