Εννιά μέρες έμεινε στην φυλακή. Θηλυκού γένους και η ίδια η λέξη, αποδείχθηκε ακόμη μία θηλυκιά που δεν μπόρεσε να τον κρατήσει κοντά της για όσο «ήθελε». Το «έγκλημα» του Ανδρέα Μπάρκουλη ήταν ο βρέθηκαν πάνω του δύο έτοιμα τσιγάρα (τσιγαριλίκια τα έλεγαν πίσω στις «πιάτσες» του μακρινού 1973) και ένα μικρό κομμάτι χασίς. Το… έγκλημα του ήταν 3,17 γραμμάρια.
Η «ψαχτική» είχε γίνει μετά από «καρφωτή», έτσι για να παραμείνουμε στους όρους της εποχής. Η αστυνομία περίμενε τον ηθοποιό έξω από το θέατρο, όπου γνώριζε μεγάλη επιτυχία με τον «Έρωτα των Τεσσάρων συνταγματαρχών» του Ουστίνοφ. Την ώρα που ετοιμαζόταν να μπει στο αυτοκίνητό του, άνδρες σε υπηρεσία τον πλησίασαν και μετά τον έλεγχο στον οποίο τον υπέβαλαν, βρήκαν πάνω του τη συγκεκριμένη ποσότητα.
Είχε προηγηθεί η ομολογία της Ελένης Καραγιαννίδου-Ντρέιβις (πρώην ιερούδουλου, σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του Μπάρκουλη) ότι υπήρξαν «νταλαβέρια» με τον γνωστό ηθοποιό.
Αν βάλεις κάτω τα στοιχεία, καταλαβαίνεις ότι είναι μια υπόθεση που με τα σημερινά δεδομένα μοιάζει αστεία, σχεδόν φαιδρή για να δικαιολογεί την συνέχεια. Όμως το γεγονός ότι ο Μπάρκουλης ήταν αυτός που ήταν (ένα δοξαστικό ρεμάλι, όπως αναφέρεται στο ίδιο βιβλίο), σε συνδυασμό με τις αριστερές πεποιθήσεις του, έδεσαν το… γλυκό.
Η αστυνομία είχε στα χέρια της μια υψηλού προφίλ σύλληψη με την βαρύγδουπη κατηγορία της «εμπορίας ναρκωτικών» και ο φερόμενος ως παραβάτης ήταν αυτός ο… «αλήτης» ο Μπάρκουλης, που ήταν γόης, είχε πιει όλο τον… Βόσπορο σε αλκοόλ, έβγαζε του κόσμου τα λεφτά και τα χάλαγε επί τόπου σε…. ακολασίες κι επιπλέον το «παιζε» κι αριστερός!
Ένας τύπος που ζούσε ακριβώς στον αντίποδα αυτού πρότασσαν τα ήθη της εποχής.
Όπως είχε συμβεί περίπου την ίδια περίοδο με τον τραγουδιστή Στράτο Διονυσίου (ο οποίος επίσης την είχε «πατήσει», βρέθηκε στην φυλακή κι είδε την καριέρα του και την υπόληψή του να διαλύονται πριν επιστρέψει ξανά ως μάγκας και νικητής) έτσι κι ο Μπάρκουλης «κρεμάστηκε» στα «μανταλάκια», με τις εφημερίδες της εποχής να τον φιλοξενούν στις σελίδες του δικαστικού κι αστυνομικού ρεπορτάζ.
«Ο εισαγγελεύς ποινικής αγωγής Αθηνών κ. Καζαντζής ήσκησε δίωξιν δια παράβασιν του νόμου ‘περί ναρκωτικών φαρμάκων’εναντίον του πρωταγωνιστού του θεάτρου Ανδρέα Μπάρκουλη, ετών 37, και μιας γυναίκας. Ο εισαγγελεύς ήσκησε κατ’ αυτού δίωξιν δι’ αγοράν ινδικής κανάβεως (χασίς), κατοχήν και χρήσιν… Το θέμα του συλληφθέντος την Τετάρτην (7/11) δια χρήσιν ναρκωτικών πρωταγωνιστού του θεάτρου και του κινηματογράφου δημιουργεί προβλήματα τόσο δια τον ίδιον όσον και δια τον θίασον Αναλυτή-Ρηγόπουλου του οποίου ήτο βασικό στέλεχος. Το πρόβλημα που δημιουργείται δια τον Μπάρκουλην είναι ακριβώς το ίδιον με εκείνον που αντιμετώπισε ο τραγουδιστής Στράτος Διονυσίου, δηλαδή κινδυνεύει ουσιαστικά η καλλιτεχνική του σταδιοδρομία», αναφέρει η εφημερίδα «Μακεδονία».
Την επομένη κιόλας, ο εισαγγελέας αποφασίζει την προφυλάκισή του (!), με τον Μπάρκουλη να λέει τότε ότι λυπάται για το περιστατικό και αργότερα να δίνει την δική του ερμηνεία στα γεγονότα. Αργότερα η Ντρέιβις φέρεται να είπε πως εν αγνοία του είχε βάλει την κάνναβη. Μάλιστα υπέδειξε την ακριβή ποσότητα, ίδια με εκείνη που βρέθηκε πάνω του, κάτι που –όπως λέει ο Μπάρκουλης- ήταν ένδειξη πως δεν έκανε χρήση.
Οι Αρχές είχαν άλλη άποψη και τον έστειλαν στο κατάστημα κράτησης της Αίγινας, όπου πέρασε εννέα μέρες, πριν τελικά οριστεί εγγύηση ύψους 20.000 δραχμών, όπως διαβάζουμε στις εφημερίδες.
«Απεφθυλακίσθη προσωρινώς και επί εγγυήσει ο ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου Ανδρέας Μπάρκουλης ο οποίος την 12ην Νοεμβρίου είχε προφυλακισθή κατηγορούμενος δια παράβασιν του νόμου περί ναρκωτικών ουσιών… Αφέθη προσωρινώς ελεύθερος αντί της καταβολής 20.000 δραχ. ως εγγύησιν».
Λίγο καιρό αργότερα προσέφυγε στον Άρειο Πάγο κατά του βουλεύματος του συμβουλίου Εφετών για την παραπομπή του σε δίκη, το οποίο θα έβγαζε απόφαση μετά από περίπου δύο μήνες.
Στις 15 Φεβρουαρίου κατατέθηκε η αίτηση και ακριβώς μετά από 61 ημέρες, στις 16 Απριλίου 1974 ο Ανδρέας Μπάρκουλης έφευγε από την Ελλάδα στιγματισμένος. Στην Αμερική όπου βρέθηκε για τα επόμενα χρόνια ασχολήθηκε και με το τραγούδι, αλλά στην πραγματικότητα συνέχισε να είναι αυτός που ήταν πάντα, απλά σε άλλες εκδοχές. Ένα δοξαστικό ρεμάλι.