Γράφει ο Μάριος Αγγελέτος
Από παιδί Αιγυπτίων μεταναστών στις ΗΠΑ, στον άνθρωπο που ενσάρκωσε έναν από τους σπουδαιότερους τραγουδιστές όλων των εποχών.
Όλα αυτά χωρίς να ξεχάσει από πού προήλθε, ούτε ποιος είναι. Άλλωστε ο Ράμι Μάλεκ μπορούσε να καταλάβει το «βάρος» και την κληρονομιά του Φρέντι Μέρκιουρι…
11Μπορεί οι δύο τους να μην είχαν τόσα κοινά, τουλάχιστον όχι τόσα όσα νόμιζαν. Όταν ο Ράμι ήταν μόλις τεσσάρων ετών, ο Μέρκιουρι και οι Queen έδιναν στις 13 Ιουλίου του 1985 στο «Γουέμπλεϊ» στο Live Aid, πιθανών την σπουδαιότερη παράσταση της μουσικής ιστορίας. Πάνω από 72.000 άτομα να «κρέμονται» από τα χείλη του, οι φωνές του να αντηχούν σε όλο το στάδιο, εκείνες όμως του κόσμου ακόμα περισσότερο. Ένα θέαμα μαγευτικό ακόμα και για αυτούς που το βλέπουν σήμερα, ακόμα και αν δεν το έζησαν από κοντά.
Άλλωστε αυτός ήταν ο Φαρούκ Μπολσάρα, αυτός ήταν ο στόχος του. Να μαγεύει τα πλήθη, να υπηρετεί την μουσική, ακόμα και μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του. Ο Μάλεκ κατάλαβε από την αρχή πως είχε μπροστά του την μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του, αλλά είχε κερδίσει το δικαίωμα να ελπίζει.
Ο ρόλος του Έλιοτ Άντερσον στο Mr Robot ανέδειξε το τεράστιο ταλέντο του, ο ρόλος ενός ανασφαλή χάκερ που παλεύει για έναν μεγαλύτερο σκοπό και η εσωτερική σύγκρουση που βιώνει η ίδιος, κατά την διάρκεια αυτού του αγώνα.
«Κοίτα, εάν θέλεις να υποδυθείς έναν άνθρωπο που ροκάρει όσο κανένας άλλος, καλά θα κάνεις να σκίσεις», αυτά ήταν τα λόγια του ίδιου όταν αποφάσισε να σηκώσει αυτό το φορτίο. Η ζωή του ίδιου του Μέρκιουρι δεν είχε άλλωστε από την αρχή ως το τέλος της τίποτα το απλό, από το μπούλινγκ που δεχόταν σε μικρή ηλικία για τα δόντια του και όσο μεγάλωνε τον ρατσισμό για την καταγωγή εκείνου και των γονιών του. Κάτι με το οποίο μπορούσε και ο Μάλεκ να ταυτιστεί, ως μετανάστης πρώτης γενιάς από την Αίγυπτο.
Ποτέ δεν θέλησε να κρύψει τις ρίζες του, δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη, αντιθέτως τις «αγκάλιασε». Όταν παρέλαβε το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου τόνισε: «Είμαι παιδί μεταναστών από την Αίγυπτο, είμαι Αμερικανός πρώτης γενιάς, η ιστορία μου γράφεται αυτή την στιγμή». Όλα αυτά ενώ είχε παραδεχθεί την ίδια την σημασία της καταγωγής του, τον ρόλο της πολιτιστικής κληρονομιάς στην ζωή του ίδιου.
«Δεν αλλάζει ακόμα και να είσαι πρώτης ή δεύτερης γενιάς, είμαι Αιγύπτιος. Μεγάλωσα ακούγοντας αιγυπτιακή μουσική, αγαπούσα την Ουμ Κουλθούμ και τον Ομάρ Σαρίφ, ήταν οι άνθρωποι μου. Μεγάλωσα στο Λος Άντζελες και ο κόσμος δεν ξέρει ότι υπάρχει τόσο μεγάλη αιγυπτιακή κοινότητα».
Ένιωθε λοιπόν και ο ίδιος από την αρχή πώς είναι να είσαι διαφορετικός, ίσως αυτή ήταν η μοναδική του διαφορά με τον Φρέντι. Ο Φαρούκ ένιωσε την ανάγκη μέσω μίας νέας ταυτότητας, αυτής του Φρέντι Μέρκιουρι, να ενώσει τον κόσμο μέσω της μουσικής.
«Όταν βγαίνει στην σκηνή έχει την προσοχή όλων και λέει: “Μπορεί να μην ταιριάζω εδώ και να μην νιώθω πως ανήκω εδώ, αλλά σε αυτή την σκηνή ανήκουμε όλοι μαζί». Ήταν ο τρόπος του να μεταφέρει το μήνυμα του.
Η διαδικασία ακόμα και στο να μοιάσει σε έναν τόσο σπουδαίο άνθρωπο ήταν δύσκολη. Από τα προσθετικά δόντια που έπρεπε να φορέσει ο Μάλεκ, για να είναι ίδιος με τον Μέρκιουρι, μέχρι και οι άπειρες ώρες που πέρασε ακούγοντας την μητέρα του να μιλάει.
Η προσπάθεια ανάμειξης της γλώσσας Γκουτζαράτι και των αγγλικών, για να βγει το επιθυμητό αποτέλεσμα, όλα για να ακουστεί όσο το δυνατόν περισσότερο σαν τον ίδιο τον Φρέντι. Οι άπειρες ώρες προσπαθώντας να απαθανατίσει κάθε κίνηση του στο Live Aid, μάλιστα τραγουδώντας και ο ίδιος σε πολλές περιπτώσεις.
Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να τον απογοητεύσει. Όπως η ψήφος εμπιστοσύνης που έλαβε από την αδερφή του ίδιου του, όταν εκείνη τον αντίκρισε ντυμένο όπως ο αδερφός της για πρώτη φορά. Τα συναισθήματα αργά ή γρήγορα την κατέκλυσαν, βλέποντας ξανά τον αγαπημένο της αδερφό μετά από τόσα χρόνια, έστω και έτσι.
Οι ίδιοι οι συμπαραστάτες του σε αυτό το μουσικό ταξίδι, οι Μπράιαν Μέι και Ρότζερ Τέιλορ, αποκάλυψαν πως από την πρώτη στιγμή κατάλαβαν ότι ο Ράμι ήταν ο ιδανικός για τον ρόλο. Ο ιδανικός για να δουν τον φίλο τους να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια εκείνων, αλλά και όλου του κόσμου, για μία τελευταία φορά.
Ο κόσμος τελικά με την σειρά του «αγκάλιασε» την προσπάθεια του, είχε πετύχει στην μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του. Είχε κάνει τον Φρέντι περήφανο, έδειξε με τον καλύτερο τρόπο ποιος ήταν και τι ήθελε να προσφέρει. Και ποιος ξέρει, μπορεί όσο εκείνος ήταν εκεί ψηλά και τον άκουγε, να χόρευε πάλι στους ρυθμούς του Radio Ga Ga, του Hammer to Fall και του Bohemian Rhapsody.