«Θέλουμε να οδηγήσεις το θηρίο»: Ο «ωραίος» της Ferrari που υπέγραψε το συμβόλαιο θανάτου του για να σπάσει ένα ρεκόρ
Βρείτε μας στο

Στις αρχές του 1950 ο Εουτζένιο Καστελότι θρηνεί τον θάνατο του πατέρα του. Είναι μόλις 20 ετών και αυτή η απώλεια είναι τεράστια. Παράλληλα, όμως, τώρα που εκείνος δεν είναι πια στην ζωή, ο νεαρός μπορεί να ακολουθήσει το όνειρό του. Να γίνει οδηγός αγώνων ταχύτητας, επιλογή με την οποία οι γονείς του ήταν κάθετα αντίθετοι.

Αν αυτό το τραγικό γεγονός δεν είχε συμβεί τότε, σίγουρα η πορεία του Καστελότι θα ήταν διαφορετική και θα είχε την κατάληξη που είχε όταν μερικά χρόνια αργότερα πλήρωσε το πάθος του για τα αυτοκίνητα, αφήνοντας την τελευταία πνοή του μέσα σε ένα μονοθέσιο της Maserati.

Ο «ωραίος» όπως τον αποκαλούσε ο Τύπος της εποχής στην μεταπολεμική Ιταλία, είχε ήδη παρακούσει τις επιθυμίες της οικογένειάς του συνάπτοντας δεσμό (έναν από τους πολλούς) με τραγουδίστρια της όπερας, είχε (δικαίως) την φήμη του γυναικοκατακτητή, αλλά εκτός του «ωραίου φύλου», διαχειριζόταν και την… κάψα του με την ταχύτητα.

«Θέλουμε να οδηγήσεις το θηρίο»: Ο «ωραίος» της Ferrari που υπέγραψε το συμβόλαιο θανάτου του για να σπάσει ένα ρεκόρ

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν μια «κλασική» περίπτωση ενός νέου που μεγάλωνε στην βόρεια Ιταλία, διέθετε χρήματα κι επομένως είχε όλη την άνεση να ασχοληθεί με τα αυτοκίνητα, ζώντας στην «καρδιά» των γεγονότων και της ακμάζουσας αυτοκινητοβιομηχανίας της χώρας.

Το πρώτο αμάξι του ήταν η θηριώδης για τα δεδομένα του ’50 Ferrari 166 MM, με την οποία ξεκίνησε να λαμβάνει μέρος σε αγώνες, κατακτώντας μάλιστα την 6η θέση στο θρυλικό «Mille Miglia», ενώ το 1952 πλησιάζει ακόμη περισσότερο το όνειρό του, μεταπηδώντας στην Formula 2, ενώ παράλληλα έρχεται πρώτος στο Gold Cup της Σικελίας, στο Circuito di Senigallia και στο πορτογαλικό Grand Prix.

Περίπου εκείνη την εποχή γνωρίζεται με τον δύο φορές παγκόσμιο πρωταθλητή Αλμπέρτο Ασκάρι, θρύλο του αθλήματος και εθνικό ήρωα για την Ιταλία, που ουσιαστικά του ανοίγει τον δρόμο για την Formula 1, με τους δύο άνδρες να αναπτύσσουν μια στενή φιλική σχέση μέχρι τον θάνατο. Και των δύο…

Τον θέλουν οπαδοί όλων των ομάδων: Ο καταλληλότερος για να αναλάβει την Εθνική...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ Τον θέλουν οπαδοί όλων των ομάδων: Ο καταλληλότερος για να αναλάβει την Εθνική…

Ήταν η 26η Μαΐου 1955 και πλέον τόσο ο Ασκάρι όσο και ο Καστελότι είναι ομόσταυλοι στην ομάδα της Lancia. Ο «ωραίος» είχε κατορθώσει να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, κάνοντας το ντεμπούτο το στην F1 τον προηγούμενο Ιανουάριο. Μια «παρθενική» εμφάνιση που πάντως δεν ήταν επιτυχημένη, καθώς είχε ένα ατύχημα που δεν του επέτρεψε να τερματίσει καν στο Grand Prix της Αργεντινής, όμως σταδιακά προσαρμοζόταν στις απαιτήσεις με αποτέλεσμα να κατορθώσει να ανέβει στο πόντιουμ και να πάρει την 2η θέση στο φημισμένο Grand Prix του Μονακό μόλις τέσσερις μέρες πριν συμβεί το περιστατικό το οποίο τον σημάδεψε.

Η Ferrari βρίσκεται σε φάση ανάπτυξης του νέου μονοθεσίου της, 750, και έχει ζητήσει από τον Καστελότι να το δοκιμάσει. Στην πίστα της Μόντσα μεταβαίνει και ο Ασκάρι, περισσότερο για να παρακολουθήσει από κοντά τον φίλο του, όμως δεν μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό να καθίσει κι εκείνος πίσω από το βολάν του αυτοκινήτου κι έτσι δανείζεται το αγωνιστικό κράνος του. Ξεκινά κι αυτός να το τεστάρει, όμως στον 3ο γύρο χάνει τον έλεγχό του, δεν αποφεύγει το ατύχημα και τελικά αφήνει την τελευταία πνοή του κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια του Εουτζένιο, που μερικές μέρες αργότερα είναι ένας από εκείνους που κουβαλούν το φέρετρο του αδικοχαμένου παγκόσμιου πρωταθλητή…

Αυτό το τραγικό συμβάν επηρεάζει βαθύτατα τον Καστελότι, αλλά δεν στέκεται αρκετό για να τον πείσει να αποσυρθεί. Άλλωστε είναι ακόμη νέος, πολλά υποσχόμενος και αρκετοί ειδικοί βλέπουν στο πρόσωπό του έναν μελλοντικό πρωταθλητή. Η συγχώνευση της Ferrari με την Lancia πιθανολογείται ότι θα αποτελέσει το σημείο καμπής και αφετηρία για την εκτόξευση της καριέρας του. Υπάρχει, όμως, ένα πρόβλημα.

Ο «γάμος» αποδεικνύεται προβληματικός αφού το μονοθέσιο D50 παρουσιάζει πολλά μειονεκτήματα και οι υπεύθυνοι της ομάδας αναγκάζονται να το αποσύρουν για λόγους ασφαλείας, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο Εουτζένιο Καστελότι ζήτησε να το δοκιμάσει ώστε να βελτιωθεί, προτείνοντας στον Έντσο Φεράρι να υπογράψει συμβόλαιο που θα απάλλασσε την «σκουντερία» από κάθε ευθύνη σε περίπτωση θανάτου του. Πρόταση που πάντως έπεσε στο κενό.

Έστω και χωρίς ανταγωνιστικό αμάξι, ο Καστελότι τερματίζει 3ος στο πρωτάθλημα οδηγών, ενώ την επόμενη σεζόν έρχεται 6ος και παράλληλα συνεχίζει να τρέχει σε διάφορους άλλους αγώνες ή να κάνει δοκιμές με πρωτοποριακά αυτοκίνητα ή υπό ανάπτυξη μονοθέσια. Τότε, τον Μάρτιο του 1957 είναι που ο ίδιος ο Φεράρι του προτείνει να δοκιμάσει να σπάσει το ρεκόρ ταχύτητας της πίστας της Μόντενα, προσφέροντάς του για να το πετύχει, ένα αληθινό θηρίο, μια εντυπωσιακή Maserati 250 F.

Ο Καστελότι δεν το σκέφτεται πολύ. Από την Φλωρεντία όπου συζούσε με την πριμαντόνα της όπερας, Ντέλια Σκάλα, ταξιδεύει μέχρι την γειτονική πόλη και χωρίς δισταγμό ή καθυστέρηση μπαίνει στο μονοθέσιο με μοναδικό στόχο το ρεκόρ. Μερικά λεπτά αργότερα, όμως, χάνει τον έλεγχο, όπως είχε συμβεί δύο χρόνια νωρίτερα με τον επιστήθιο φίλο του, Αλμπέρτο Ασκάρι, συγκρούεται σε κολώνα και τελικά βρίσκει κι εκείνος αντίστοιχο φινάλε. Αντί για την καρό σημαία του τερματισμού, βλέπει μόνο την ζωή του να περνά μπροστά από τα μάτια του, μέχρι να ξεψυχήσει στην άσφαλτο…

Στις 16 Μαρτίου γράφεται ο επίλογος της τραγωδίας με την κηδεία του που πραγματοποιήθηκε στην γενέτειρά του στο Λόντι της βόρειας Ιταλίας. Ο «ωραίος» δεν υπήρχε πια.