Μόλις για δέκα χρόνια μπόρεσε να παραμείνει στην Ελλάδα η γνωστή αλυσίδα Wendy’s που μπήκε φουριόζα στα τέλη της δεκαετίας του 1980 στην αγορά, δημιούργησε φανατικό κοινό, αλλά τελικά «γονάτισε» κι εκείνη και αναγκάστηκε να αποχωρήσει μη αντέχοντας τις συνθήκες που δημιούργησε ο απρόσμενα έντονος εγχώριος ανταγωνισμός.
Η Pizza Hut είναι το τελευταίο τέτοιο «θύμα» αλλά όχι και το πρώτο. Απλά έρχεται να προστεθεί στη σχετική λίστα των «γιγάντων» που δεν άντεξαν το παράξενο ελληνικό περιβάλλον, όπου σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στις περισσότερες χώρες του κόσμου, οι καταναλωτές δεν δείχνουν να συγκινούνται ιδιαίτερα από το ξενόφερτο και στρέφονται στις ντόπιες αλυσίδες γρήγορου φαγητού, οι οποίες με τη σειρά τους αξίζουν τα εύσημα για τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασαν στις… εισαγόμενες προκλήσεις.
Ωστόσο για τα Wendy’s η ιστορία ήταν κάπως διαφορετική και σχετίζεται με ένα… γαλατικό χωριό κάπου στην Ολλανδία. Εκεί ένας ντόπιος επιχειρηματία είχε ακριβώς την ίδια ιδέα με τον Αμερικανό «συνάδελφό» του. Να δώσει, δηλαδή, το όνομα της κόρης του (Wendy) στο εστιατόριό του και να κατοχυρώσει την επωνυμία και τα εμπορικά δικαιώματά της σε Ολλανδία, Βέλγιο και Λουξεμβούργο. Ένα γεγονός που οδήγησε σε αέναες δικαστικές διαμάχες μεταξύ του Γολιάθ και του… αμετανόητου Δαυίδ που αρνήθηκε κάθε συμβιβασμό αλλά και πακτωλό χρημάτων από την γνωστή αλυσίδα με την… κοκκινομάλλα με τις κοτσίδες.
Αυτό το θέμα ήδη είχε δημιουργήσει προβλήματα στην εξάπλωση των Wendy’ s στην Ευρώπη, αλλά δεν εμπόδισαν τον Γιώργο Νίκα (υιό του «πατριάρχη» Παναγιώτη Νίκα, της γνωστής οικογένειας που ασχολείται με τα αλλαντικά) να φέρει στα τέλη της δεκαετίας του 1980 τα δικαιώματα για την Ελλάδα.
Το κατάστημα στο Σύνταγμα, περισσότερο και από το άλλο κεντρικό στην Ομόνοια, έγινε σήμα κατατεθέν για την εταιρεία, με τους πελάτες –ειδικά μικρότερης ηλικίας- να κάνουν ουρές προκειμένου να απολαύσουν το ξεχωριστό τετράγωνο μπιφτέκι της (την… μπριτζόλα, όπως την αποκαλούσαν οι πιτσιρικάδες), αλλά και το Frosty, το ρόφημα τύπου shake που έγινε πραγματικά ανάρπαστο!
Μέσα σε λίγα χρόνια ο αριθμός των καταστημάτων των Wendy’ s έγινε διψήφιος, μέσα από μια «λογική» εξάπλωση, πάντα σε επιλεγμένα σημεία που έδεναν με την κουλτούρα της αμερικανικής εταιρείας και με την πρωτεύουσα να παραμένει πάντα στο επίκεντρο.
Αυτή η ανοδική πορεία κορυφώθηκε το 1997, δηλαδή σχεδόν 8 χρόνια μετά την είσοδο των Wendy’ s στην ελληνική αγορά, με την εταιρεία να έχει κερδοφόρες ετήσιες χρήσεις μέχρι και τις αρχές του 21ου αιώνα, όταν και αίφνης η κατάσταση άλλαξε, μαζί με το σκηνικό του εγχώριου ανταγωνισμού.
Πέραν όμως από τις πιέσεις άλλων αλυσίδων, καθοριστικός παράγοντας για την αποχώρηση των Wendy’ s ήταν και τα εσωτερικά θέματα που προέκυψαν στην πορεία. Συγκεκριμένα, συνέβαινε το εξής παράδοξο. Για την Ελλάδα τα δικαιώματα ανήκαν στην οικογένεια Νίκα, την ίδια ώρα που η γνωστή εταιρεία αλλαντικών είχε ως κύριο πελάτη της τον απόλυτο ανταγωνιστή των Wendy’s, δηλαδή τα ελληνικότατα Goody’s τα οποία προμήθευε με αλλαντικά!
Έτσι, περίπου το 2002 –και σε συνδυασμό με τις συζητήσεις μεταξύ της μητρικής εταιρείας και των Ελλήνων εκπροσώπων- θα πέσουν οι τίτλοι τέλους για το διεθνούς φήμης brand. Η επιθυμία του Παναγιώτη Νίκα να ασχοληθεί ο γιος του με την οικογενειακή επιχείρηση, αλλά και η αδιαλλαξία των Αμερικανών αναφορικά με τους όρους συνεργασίας δημιουργούν προβλήματα, την ίδια ώρα που τα Goody’s γιγαντώνονται θέτοντας εκτός ανταγωνισμού ουσιαστικά ή περιορίζοντας σημαντικά την λειτουργία και άλλων κολοσσών, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τα McDonald’s, που ποτέ δεν μπόρεσαν να διεκδικήσουν τίποτα παραπάνω από ένα πολύ μικρό μερίδιο της αγοράς.
* Οι φωτογραφίες είναι απ’ τη σελίδα στο facebook: Bring Wendy’s back to Greece