«Τα έχω όλα προγραμματίσει στο μυαλό μου εδώ και έξι μήνες. Ξέρω πως πρέπει να τρέχω. Οι 200αρηδες δεν πρέπει να έχουν δυνάμεις μόνο στα 150μέτρα τα τελευταία 50 κάνουν τη διαφορά».
Με την παραπάνω περίοδο συστήθηκε στον παγκόσμιο Τύπο ο Κώστας Κεντέρης το 2000. Λίγο νωρίτερα απ΄αυτή τη δήλωση είχε τρέξει τα 200 μέτρα στα 20.09 σε τελικό Ολυμπιακών Αγώνων και γινόταν ο πρώτος λευκός που παίρνει το χρυσό μετά τον Πιέτρο Μενέα.
Η συγκεκριμένη κούρσα έμεινε στην ιστορία του αθλητισμού ως η κούρσα όπου ένας λευκός κέρδισε 7 μαύρους. Και μπορεί σήμερα μια τέτοια φράση να ακούγεται ρατσιστική, αλλά όταν μιλάμε για ένα άθλημα που διαχρονικά οι μαύροι αθλητές είναι κυρίαρχοι, τότε αντιλαμβάνεται ο νέος του σήμερα τι υποδηλώνει η συγκεκριμένη φράση.
Αν σκεφτεί κανείς πως η κούρσα του αιώνα στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου του 2012 περιελάμβανε 7 μαύρους και έναν λευκό (Μπολτ, Μπλέικ, Μαρτίνα, Γουίρ, Σπίρμον, Τζομποντουάνα, Κινιόνεζ, Λεμέτρ), με τους 4 εξ αυτών να είναι της ύψιστης κλάσης, τότε αντιλαμβάνεται κανείς πως αυτή η φράση ήθελε να υπερτονίσει την τρομερή δουλειά που έριξε στο σώμα του και στην προπόνηση του συνολικά ο Κεντέρης. Κάτι που αποτυπώνεται και στα λεγόμενα του.
Αυτό που πάντοτε έχει ενδιαφέρον πίσω από τους θριάμβους, αφορά σε πράγματα που παίρνουν καιρό για να γίνουν γνωστά, ιδίως τότε που ήταν η εσχατιά της αναλογικής εποχής και οι απαρχές της ψηφιακής, με τους ρυθμούς και την ταχύτητα διάδοσης να μην είναι καν σε φάση αρχικής επιτάχυνσης, αλλά τοποθέτησης στο κουλουάρ.
Μια παρένθεση σε αυτό το σημείο. Μπορεί να ήταν μια συλλογική, μια εθνική πληγή αυτό που συνέβη το 2004, αλλά δεν θα αναιρέσει ποτέ από μέσα μας το συναίσθημα της ανατριχίλας στις κούρσες που ο Κεντέρης έκοψε πρώτος το νήμα, δηλαδή αυτή στο Σίδνεϊ, στο Έντμοντον και στο Μόναχο.
Κλείνει η παρένθεση. Εκτός από την σκληρή προπόνηση που έκανε για ένα εξάμηνο ο Κώστας, υπήρξε και ένα δείγμα ευρεσιτεχνίας, πρακτικότητας και ευφυΐας από πλευράς του τεχνικού τιμ που τον καθοδηγούσε.
Κάτι που δεν ήταν τότε ιδιαιτέρως γνωστό – ενδεχομένως ούτε και σήμερα να το θυμούνται πολλοί – αφορά στην διαφορά μήκους των ποδιών του Κεντέρη. Το ένα του πόδι ήταν ενάμιση εκατοστό κοντύτερο και αυτό επηρέαζε σε κάθε περίπτωση το τρέξιμο του σε τέτοιες εντάσεις. Μπορεί σε επίπεδο προκριματικών ή πανελληνίου πρωταθλήματος να μην ήταν ιδιαίτερα σημαντικό, μα όταν φτάνεις για πρώτη φορά σε τελικό τεράστιας διοργάνωσης, χωρίς να ξέρεις αν στο μέλλον θα έχεις άλλη ευκαιρία, τότε επιστρατεύονται όλες οι θεμιτές μεθοδεύσεις.
Έτσι λοιπόν, ο φυσιοθεραπευτής του, Χρήστος Καρβουνίδης, σκέφτηκε να τοποθετήσει στο κοντύτερο πόδι έναν δεύτερο, ειδικό πάτο στο παπούτσι, ώστε να τα εξισορροπήσει. Μια λεπτομέρεια που φαίνεται μη άξια αναφοράς σε ένα άλλο πλαίσιο, μα εν προκειμένω ίσως και να αποτέλεσε έναν τεράστιο παράγοντα για να ενθουσιάσει ο Κώστας Κεντέρης το Australia Stadium των 110.000 θεατών, όλο τον ελληνικό λαό παγκοσμίως και πάρα πολλούς ανταποκριτές του ξένου Τύπου που πάλευαν για να μια καλύτερη θέση στο τέλος της κούρσας.
Εκεί όπου ο Κεντέρης ήταν στην κορυφή του πόντιουμ, δίπλα του στη θέση αργυρού και στη θέση χάλκινού μεταλλίου οι Ντάρεν Κάμπελ-Άτο Μπόλτον, και ο Τζον Καπέλ, ο κορυφαίος εκείνη τη χρονιά στο αγώνισμα με χρόνο κάτω από 19.90, 8ος και καταϊδρωμένος!
«Τον Κώστα μού τον έφερε ο Πλούταρχος. Επειδή το ίδιο πρόβλημα είχε και η Γερμανίδα σπρίντερ Πάσκε, του έκανα ακτινογραφίες και μέτρησα το μήκος των οστών του. Είδα λοιπόν το πρόβλημα και του σύστησα αυτά τα λειτουργικά πέλματα. Το θέμα δεν ήταν και τόσο απλό γι’ αυτό έκανε πολλές ασκήσεις εξισορρόπησης και λειτουργίας του κέντρου βάρους. Τα αποτελέσματα φάνηκαν ύστερα από ένα χρόνο – τα προβλήματα εξαφανίστηκαν» είχε δηλώσει ο Χρήστος Καρβουνίδης, ο άνθρωπος που άλλαξε τη ζωή του Κεντέρη.
Μέχρι να βρει το πρόβλημα του, ο Χρήστος Καρβουνίδης, ο Κεντέρης είχε δοκιμάσει τα πάντα. Με τη βοήθεια (και) του Γιώργου Λιάνη ο Έλληνας πρωταθλητής είχε γυρίσει όλους τους γιατρούς σε Ελλάδα και εξωτερικό. Κανείς δεν μπορούσε να να βρει τον λόγο για τον οποίο τραυματιζόταν διαρκώς και δεν μπορούσε να ακολουθήσει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα προπόνησης λόγω των αφόρητων πόνων.
Ο Καρβουνίδης το βρήκε, του έδωσε τη λύση με την πατέντα του ειδικού πάτου στο παπούτσι και κάπως έτσι γράφτηκε η ιστορία. Η οποία ό,τι κι αν έγινε μετά δεν θα ξεγραφτεί ποτέ…