Οι νεότεροι σε ηλικία σήμερα δεν έχουν ζήσει σε εποχές που πράγματα τα οποία μοιάζουν σήμερα αδιανόητα κάποτε ήταν συνηθισμένα. Ωστόσο δεν είναι εκείνοι που βρίσκονται στην χειρότερη θέση αφού πρέπει να υποστούν ιστορίες από… γεροντάρες που διηγούνται εμμονικά τι ωραία και καλά ήταν τα… παλιά τα χρόνια.
Αυτοί που… τραβάνε βάσανα είναι εκείνοι που έζησαν στο μεταίχμιο δύο εποχών, προσπαθώντας να προσαρμοστούν σε νέα δεδομένα που δεν ίσχυαν κάποτε. Όπως για παράδειγμα, το κάπνισμα στα αεροπλάνα που απαγορεύτηκε κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Σήμερα θεωρείται περίπου απίθανο να μην συμμορφωθεί κάποιος στον κανόνα που απαγορεύει το κάπνισμα εν ώρα πτήσης, όμως, όταν ακόμη το θέμα ήταν φρέσκο, αρκετοί ήταν εκείνοι που δοκίμαζαν να ξεγελάσουν το σύστημα και να κάνουν στα κλεφτά μια-δυο τζούρες μέσα στην άκατο.
Και φυσικά οι αθλητές δεν αποτελούν εξαίρεση, αφού επίσης είναι γνωστό ότι παλιότερα με τις απαιτήσεις να είναι αρκετά διαφορετικές από τις σημερινές, αρκετοί προσπαθούσαν να βρουν την «χρυσή τομή» ανάμεσα στον τρόπο ζωής που υπαγόρευε ο πρωταθλητισμός και στα χούγια τους. Εδώ ολόκληρος Κρόιφ και κάπνιζε στα ημίχρονα στα αποδυτήρια του Άγιαξ, της Μπαρτσελόνα και της εθνικής Ολλανδίας, οι υπόλοιποι θα κολλούσαν;
Έχοντας όλα αυτά κατά νου, ας επιχειρήσουμε μια βουτιά στο παρελθόν και ας… προσγειωθούμε πίσω στο 1996. Μπορεί –αθλητικά- να μας είχε μείνει ως έθνος η πικρία ότι τους Ολυμπιακούς Αγώνες στη συμπλήρωση ενός αιώνα από την αναβίωσή τους δεν θα τους διοργάνωνε η Αθήνα, αλλά η Ατλάντα, όμως αυτό δεν σήμαινε ότι η αποστολή δεν ταξίδεψε στην Αμερική με πολυμελή ομάδα και μεγάλη δίψα για διακρίσεις.
Ωστόσο, η άτιμη η υπερατλαντική πτήση είναι πολύωρη και δοκιμάζει τις αντοχές όλων. Ιδίως των καπνιστών. Και τέτοιος διέθετε κάμποσους η αποστολή που πέταξε για τις Ηνωμένες Πολιτείες!
Στο αεροπλάνο της… χαράς που έχει ναυλωθεί ειδικά για τις ανάγκες της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, επιβιβάζονται όλοι οι Έλληνες αθλητές που είχαν εξασφαλίσει την πρόκριση στο κορυφαίο γεγονός του πλανήτη και μεταξύ αυτών η Εθνική ομάδα μπάσκετ, με προπονητή τον αείμνηστο Μάκη Δενδρινό και μέλη της μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα που έχει αναδείξει ποτέ το σπορ, όπως ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Φάνης Χριστοδούλου και ο Παναγιώτης Φασούλας.
Κοινό χαρακτηριστικό και στους τρεις είναι αναμφισβήτητα το τεράστιο μπασκετικό ταλέντο τους, όμως, οι διαφορές στον χαρακτήρα ήταν από τότε εμφανείς και αποτυπώνονταν και στον τρόπο παιχνιδιού τους. Πάντα συγκεντρωμένος ο «Δράκος», θέλοντας να δίνει και το καλό παράδειγμα ως αρχηγός, πιο «ανθρώπινος» ο ψηλός, παρά το παρατσούκλι «Αράχνη», ενώ ο «Μπέμπης» παρέμενε τέτοιος και εκτός παρκέ.
Όπως έκανε καθ’ όλη την διάρκεια της καριέρας του, ο Φασούλας έψαχνε τρόπο να ξεφύγει από τα στενά μαρκαρίσματα. Εκεί πάνω, στις μερικές χιλιάδες πόδια, δεν βρήκε απέναντί του κορμιά όμως του Βράνκοβιτς ή του Σαμπόνις, έπρεπε όμως να… ντριπλάρει τις αεροσυνοδούς προκειμένου να κατορθώσει να καπνίσει και να… πνίξει τα σεκλέτια του.
Και ο… αθεόφοβος τα κατάφερε!
Στύβοντας το μυαλό του και χρησιμοποιώντας τεχνικές που θα ζήλευε ακόμη και ο πολυμήχανος Οδυσσέας στα Ομηρικά έπη, ο διεθνής σέντερ προμηθεύεται μια σακούλα από αυτές που διατίθενται σε όσους δεν την… παλεύουν στα αεροπλάνα. Ανοίγει κάποιες μικρές τρύπες και την μετατρέπει σε κάτι σαν… απορροφητήρα! Τρέχει, λοιπόν, εκεί που ο καθένας μας έχει την ησυχία του, δηλαδή στην τουαλέτα και κάνει τις τζούρες του χωρίς να τον πάρει χαμπάρι κανείς και ξεγελώντας και το σύστημα εντοπισμού καπνού του αεροσκάφους.
Ίσως επειδή πίστευε ότι δεν θα τον πίστευε κανένας από τους συμπαίκτες του ή ενδεχομένως απλά σε μια… χυδαία επίδειξη δύναμης, σύμφωνα με την μαρτυρία του Γιαννούλη, επιστρέφει στη θέση του και με μια κίνηση ξεφυσά στα… μούτρα του Φάνη Χριστοδούλου λίγο καπνό!
Ο «Μπέμπης» παθαίνει σοκ! Τρελαίνεται ως φανατικός καπνιστής και ο ίδιος και ζητά από τον Φασούλα οδηγίες για το πώς θα φτιάξει κι εκείνος την σακούλα του για να απολαύσει έστω ένα τσιγάρο και να ξεχαρμανιάσει. Στην τουαλέτα, όμως, πάνω στην βιασύνη του, δεν ακολουθεί τις οδηγίες του… δασκάλου, τραβάει συνεχώς καζανάκι μέσα στον πανικό του και τελικά λίγο πριν το αεροπλάνο προσγειωθεί, γίνεται αντιληπτός.
Στο αεροδρόμιο της Ατλάντα περίπου 20 άνδρες ασφαλείας που έχουν στο μεταξύ ενημερωθεί για το περιστατικό, μπουκάρουν στο αεροπλάνο και συμπεριφέρονται στους Έλληνες λες και πρόκειται για τρομοκράτες, μέχρι τουλάχιστον να αντιληφθούν ότι απλά είναι θεριακλήδες.
Βέβαια, όταν το περιστατικό παίρνει έκταση, πίσω στην Ελλάδα γίνεται ο κακός χαμός, με σχετικούς και άσχετους να διατυπώνουν άποψη για το περιστατικό και ορισμένους να κάνουν λόγο για εξευτελισμό της Ελλάδας και να φτάνουν στο σημείο να ζητούν την αποπομπή της Εθνικής μπάσκετ από τους Αγώνες.
Για την ιστορία, με πρωτοβουλία του Παταβούκα, οι διεθνείς συνέταξαν και συνυπέγραψαν μια επιστολή και… τέλος καλό, όλα καλά. Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα συμμετέχει κανονικά. Τερματίζει στην 3η θέση του ομίλου του, επικρατώντας με 80-69 του Πουέρτο Ρίκο, με 108-86 της Νοτίου Κορέας, με 89-87 της Βραζιλίας, ενώ γνωρίζει την ήττα με 71-63 από την Γιουγκοσλαβία και τον διασυρμό με 103-62 από την Αυστραλία. Στα χιαστί θα χάσει καθαρά από την Λιθουανία (99-66) και με δύο νίκες στους αγώνες κατάταξης (115-75 την Κίνα και 91-72 την Βραζιλία) θα πάρει την άκρως τιμητική 5η θέση, κινούμενη οριακά κάτω από την ζώνη των μεταλλίων.
Μάλιστα το ματς με την «σελεσάο» ήταν το τελευταίο με τα εθνόσημα των χωρών τους για δύο «ιερά τέρατα» που παγκοσμίου μπάσκετ. Του Παναγιώτη Γιαννάκη και του Όσκαρ Σμιτ.