Τα χρόνια από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 μέχρι τις αρχές εκείνης του ’90 ήταν τα χειρότερα σύμφωνα με τους Ισπανούς. Χρόνια με βία στους δρόμους. Χρόνια με επιθέσεις έξω από τα γήπεδα. Η Βαρκελώνη είχε μετατραπεί σε πεδίο μάχης από τον πόλεμο ανάμεσα στους Ultras.
Πρωταγωνιστές; Το ακροδεξιό group οπαδών της Μπαρτσελόνα με όνομα Boixos Nois και οι Brigadas Blanquiazules της Εσπανιόλ, που επίσης έχει έδρα την καταλανική πρωτεύουσα. Οι δύο πλευρές είχαν συχνά να διηγηθούν μια ιστορία και συνήθως αυτό συνέβαινε τα βράδια του Σαββάτου. Ενα από αυτά τα βράδια ήταν εκείνο της 1ης Δεκεμβρίου του 1990.
«Ημασταν στη στάση του λεωφορείου και μου έλεγαν συνέχεια να τρέξω, όμως δεν μπορούσα». Το εκ γενετής πρόβλημα στο πόδι, δεν του το επέτρεπε. «Με περικύκλωσαν και ξαφνικά είδα μπροστά μου έναν σωρό τύπους από τους Brigadas Blanquiazules. Ενας από αυτούς με χτύπησε με μια σιδερόβεργα στο κεφάλι. Επεσα αναίσθητος και όταν ξύπνησα είδα κόσμο να τρέχει. Οι φίλοι μου είχαν πάει στην Plaza del Sol για να πάρουν ξύλα και ρόπαλα, όμως όταν γύρισαν, οι άλλοι είχαν φύγει».
Ο Σέρχι Σεγκάρα δέχθηκε επίθεση με μαχαίρια από Ultras της Εσπανιόλ. «Στο νοσοκομείο είπαν ότι ήμουν πολύ τυχερός. Ενα εκατοστό πιο πάνω και είχα φύγει». O Σεγκάρα, γνωστός ως Draculín, ήταν μέλος των Boixos Nois της Μπαρτσελόνα. Τις επόμενες μέρες, στο νοσοκομείο, εκεί όπου οι γιατροί έκαναν τα πάντα για να σώσουν τη ζωή του, πάρθηκε η απόφαση που έμελλε να στερήσει μια άλλη.
«Οταν ήμουν στο νοσοκομείο, οι φίλοι μου από τους Boixos Nois ήρθαν να με δουν» είπε αργότερα ο Draculín. Εκανε μάλιστα σαφές ότι εκείνη τη στιγμή αποφασίστηκε εκδίκηση για ό,τι συνέβη και πως γνώριζε όλους όσους συμμετείχαν σε αυτό που θα ακολουθούσε. «Δύο από αυτούς ήταν μαζί μου τη μέρα που μου επιτέθηκαν» δήλωσε και η εκδοχή του είναι ίδια με αυτή της Αστυνομίας.
Η εκδίκηση ήρθε στις 13 Ιανουαρίου του 1991. Πέντε μέλη των Boixos Nois πήγαν στο Sarria, το τότε γήπεδο της Εσπανιόλ, προς το τέλος του αγώνα με στην Σπόρτινγκ Χιχόν για την La Liga. Αφού περίμεναν να βγουν οι οπαδοί που έφεραν διακριτικά της ομάδας, είδαν δύο με κασκόλ. Τους ακολούθησαν μέχρι την πασίγνωστη κεντρική οδό, Diagonal, κατέβηκαν από το αυτοκίνητο και άρχισαν να τους ρίχνουν μαχαιριές.
Από την επίθεση έπεσε νεκρός ο 20χρονος, Φρεντερίκ Φρανσουά Ρουκιέρ, ενώ ο 16χρονος, Χοσέ Μαρία Αρμπολέας, τραυματίστηκε σοβαρά. Η ιστορία είχε μόλις γραφτεί, η Ισπανία είχε τον πρώτο νεκρό από συμπλοκή Ultras και θύτης ήταν ένας οπαδός της Μπαρτσελόνα.
Η Αστυνομία δεν δυσκολεύτηκε να συλλάβει τους 5 νεαρούς που συμμετείχαν στη δολοφονία. Τέσσερις από αυτούς, ομολόγησαν την πράξη τους. «Πήγαμε εκεί για να τους ρίξουμε μαχαιριές». Ο Χοσέ Αντόνιο Ρομέρο Ορς, γνωστός ως Jaro, ηθικός αυτουργός και εκτελεστής της επίθεσης, παραδέχθηκε πως στο τελειωτικό χτύπημα έβαλε το μαχαίρι «μέχρι τη λαβή» στο σώμα του Ρουκιέρ.
Το θλιβερό περιστατικό βύθισε στο πένθος πολύ κόσμο, όμως όχι τον Draculín. «Ξέφυγαν από τα όρια και θεωρώ πως αυτό που έκαναν οι φίλοι μου ήταν σωστό. Εγώ παραλίγο να χάσω τη ζωή μου. Οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος».
Τρία χρόνια μετά, το Δικαστήριο καταδίκασε τα μέλη των Boixos Nois για δολοφονία και τραυματισμό και επέβαλλε φυλάκιση 76 ετών. Δύο χρόνια αργότερα, το ανώτατο Δικαστήριο αύξησε την ποινή σε 140 έτη κρίνοντας την ενέργεια ως «πρωτόγονη και σχεδόν ζωώδη». Παρά το γεγονός αυτό, από το 1998 μέχρι σήμερα, είναι ελεύθεροι.
Ως συνέπεια από τον θάνατο του Ρουκιέρ, τα μέτρα της Αστυνομίας στους αγώνες πολλαπλασιάστηκαν, όμως οι ίδιες οι ομάδες δεν έκαναν πολλά για να σταματήσουν τις μάχες ανάμεσα στους Boixos Nois και τους Brigadas Blanquiazules. Τα ματς ανάμεσα σε Μπαρτσελόνα και Εσπανιόλ χαρακτηρίστηκαν «υψηλής επικινδυνότητας», η Αστυνομία απέτρεψε νέα δολοφονική επίθεση, όμως οι Boixos Nois σε κάθε επίσκεψή τους στην έδρα της Εσπανιόλ, σήκωναν πανό με το όνομα του Jaro.
Οι σχέσεις ανάμεσα στα club των οργανωμένων και τη διοίκηση της Μπαρτσελόνα παρέμειναν ήρεμες παρά τα όσα είχαν συμβεί. Αυτή η κατάσταση διατηρήθηκε μέχρι το 2003, όταν ο Ζοάν Λαπόρτα, απαγόρευσε στους Boixos Nois την είσοδο στο γήπεδο. Ο τότε και σημερινός πρόεδρος των Blaugrana δέχθηκε απειλές, όμως η καμπάνια του με όνομα «μηδενική ανοχή στους ultras» ουσιαστικά απενεργοποίησε τις αντιδράσεις που υπήρξαν.
Πριν μερικά χρόνια οι Boixos Nois επέστρεψαν με κάποια μεμονωμένα περιστατικά στις περιοχές γύρω από το Camp Nou όμως όχι μέσα σε αυτό…