«Φίλε, τελείωσε ο Ράφα. Αυτό ήταν…»
Αυτή η φράση ακούστηκε τόσες πολλές φορές. Από το 2003 και την είσοδο στο κόσμο των Grand Slam, μήνες πέρασαν για να χάσει τα δύο πρώτα εξαιτίας τραυματισμού. Αυτό συνεχίστηκε μέσα στα χρόνια, διάφορα προβλήματα δεν του επέτρεπαν να έχει σταθερή παρουσία στα Major. Φτάσαμε στο 2021 και ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Μετά το Roland Garros, έμεινε εκτός από Wimbledon και US Open.
«Ο τραυματισμός μου δεν είναι κάτι καινούριο, είναι ο ίδιος που έχω από τότε. Ακούω το σώμα μου έτσι ώστε να παίξω για όσο το δυνατόν περισσότερα χρόνια».
Κάποια στιγμή αυτές τις μέρες, η Alize Lim, από το Cube του Eurosport, τον ρώτησε. «Το διάστημα που ήσουν εκτός, σκεφτόσουν ότι μπορεί να μην επιστρέψεις ποτέ»; Η απάντηση όχι μόνο προκάλεσε έκπληξη, δεδομένου ότι ο Ισπανός είναι ο απόλυτος fighter, ήταν σχεδόν είδηση. «Κάθε μέρα που περνούσε». Ούτε «είχα πίστη, θέληση», ούτε «δεν τα παράτησα ποτέ». Οχι για τον Ράφα, ο οποίος είναι πάντα τόσο ευθύς και ειλικρινής. Τον Δεκέμβριο, έφτασε κοντά στο να αποσυρθεί, όμως δεν έγινε έτσι.
Το τι συνέβη αυτές τις μέρες στην Αυστραλία, λίγο-πολύ το γνωρίζουν όλοι. Στον τελικό, κόντρα στο φαβορί και Νο1 του ταμπλό, Ντανίλ Μεντβέντεβ, ο Ράφα έκανε μια ανατροπή που ο ίδιος χαρακτήρισε ως «μεγαλύτερη» της καριέρας του. Είναι πραγματικά δύσκολο να την περιγράψεις.
Στο 3ο μόλις game χρειάστηκε να σκουπιστεί το κορτ επειδή είχε γίνει λίμνη εξαιτίας του ιδρώτα που έσταζε από πάνω του. Στο 2ο set ήταν πάνω με break δύο φορές, έχασε set-point, ήταν 5-3 μπροστά στο tie-break, αλλά το έχασε κι αυτό. Στο 3ο, ο ψυχρός Ρώσος προηγούταν 3-2 ήταν στο 0-40 με τριπλό break-point. Ακόμα και όταν το γύρισε και σέρβιρε για το τουρνουά, δέχθηκε break, όμως στο φινάλε έμεινε εκείνος όρθιος να χαμογελά…
Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, ήταν ο 35χρονος που σήκωσε το 21ο Grand Slam. Ο αριστερόχειρας από την Μαγιόρκα πέρασε για πρώτη φορά στο Νο1 της λίστας που κατά γενική ομολογία κρίνει το ποιος θα είναι ο καλύτερος όλων των εποχών. Για πρώτη φορά πέρασε πάνω από τον Φέντερερ, που επί σειρά ετών θεωρούνταν αδιανόητο ότι μπορεί κάποιος να τον ξεπεράσει. Ο Ναδάλ ήταν η Νέμεσις για τον σπουδαίο Ελβετό, όμως ο μεγαλύτερος άθλος του, δεν είναι αυτός…
Δεν είναι ότι πέρασε στην κορυφή μήνες πριν έρθει το αγαπημένο του, Roland Garros. Είναι ότι σε όλη του καριέρα, πέρα από αντιπάλους, έμαθε να αφήνει πίσω και τους τραυματισμούς. Και φυσικά να επιστρέφει στο κορυφαίο επίπεδο κατακτώντας σημαντικούς τίτλους και γράφοντας ιστορία.
Μετά το 2004 και το stop σε Roland Garros και Wimbledon, το πρόβλημα στο πόδι επέστρεψε στα τέλη του 2005 και τον άφησε έξω από το Australian Open του 2006. Το 2009, ήταν το γόνατο που δεν τον άφησε να παίξει στο Wimbledon, όπως και το 2012 όταν τέθηκε off από το US Open, ενώ το στομάχι τον κράτησε μακριά από το Αυστραλιανό του 2013.
Τέσσερα σερί χρόνια χωρίς απουσία σε Major, δεν έζησε ποτέ. Το 2014 έχασε το US Open εξαιτίας του καρπού και το 2016 λόγω του ίδιου προβλήματος άφησε στη μέση το Roland Garros και έχασε το Wimbledon. Χωρίς να μετράμε την ηθελημένη απουσία του από το US Open του 2020 λόγω της κατάστασης με τον Covid-19, είναι 10 οι φορές που πρόβλημα υγείας δεν του επέτρεψε να παίξει.
Με μαθηματικά που θα συζητηθούν, μπορούμε να πούμε ότι από τις 18 σεζόν του στο tour, έχει χάσει τις 2.5. Είναι δηλαδή ο παίκτης που ακόμα και στο peak της απόδοσής του, έχει χάσει μακράν τα περισσότερα Grand Slam από εκείνους που διεκδικούν τον τίτλο του κορυφαίου που εμφανίστηκε ποτέ στο άθλημα.
Για να γίνει πιο εύκολα αντιληπτή ή διαφορά, αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι ο Φέντερερ, μετά το ντεμπούτο του στα Grand Slam το 1999, χρειάστηκε να περάσουν… 69 διοργανώσεις [μαζί με τα προκριματικά] και να έρθει το Roland Garros του 2016 για να χάσει κάποιο Major. Το ίδιο ισχύει για τον Νόβακ Τζόκοβιτς. Ο Σέρβος μπήκε στα μεγάλα τουρνουά το 2005 και έπαιξε σε 51 σερί τέτοια μέχρι τα τέλη του 2017, όταν και ένας τραυματισμός στον αγκώνα τον άφησε εκτός US Open. Στη συνέχεια, δεν έλειψε ποτέ ξανά εξαιτίας προβλήματος.
Η πορεία του Ναδάλ καμία σχέση δεν έχει με των δύο. Ο Ράφα χρειαζόταν να κάνει πάντα ένα comeback. Εμαθε να ζει με αυτό. Κανένας άλλος αθλητής, σίγουρα στο τένις, ίσως και γενικότερα, δεν έχει καταφέρει να επιστρέψει τόσες πολλές φορές και να το κάνει όντας και πάλι σε top-top-level.
Μόνιμα, ειδικοί και μη, προέβλεπαν ότι αυτό το επίπονο, physical, στιλ παιχνιδιού θα τον καταστήσει παλαίμαχο μετά τα 30, όμως ο μυθικός Ισπανός βρίσκεται ακόμα εδώ να δαγκώνει το βαρύ ασημικό. «Ελπίζω να υπερασπιστώ τον τίτλο μου εδώ σε έναν χρόνο» είπε στους Αυστραλούς.
Εχοντας επιστρέψει από πολύ δύσκολες καταστάσεις εντός και εκτός κορτ, ο Matador από την Μαγιόρκα αποτελεί τον ορισμό του refuse-to-lose παίκτη. Ο ίδιος έσπευσε να κατέβει από το βάθρο που του έστησαν τα media για τον κορυφαίο όλων των εποχών, αφού ξέρει ότι η «μάχη» έχει πολύ δρόμο ακόμα. Στην πραγματικότητα όμως, είναι θριαμβευτής.
«Στην καριέρα μου πέτυχα πολύ περισσότερα απ’ όσα είχα ονειρευτεί…».