Αν και έμεινε στη συνείδηση των περισσότερων ως κωμικός, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος διέπρεψε σε δραματικούς ρόλους στους οποίους είχε την ευκαιρία να ξεδιπλώσει το μοναδικό ταλέντο του και να βγάλει στο «πανί» εκείνο το μελαγχολικό κομμάτι του εαυτού του που –εν μέρει- είχε «χτιστεί» μέσα από τις δυσκολίες που πέρασε.
Άλλωστε μιλάμε για έναν άνθρωπο που έζησε από πρώτο χέρι την φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, την οποία περιέγραψε με μαεστρία σε παλιότερη συνέντευξή του, με λίγα λόγια που προκαλούν ανατριχίλα. «Δεν ξεχνιούνται όσα χρόνια και αν περάσουν. Πώς να σβήσει από τη μνήμη μου η εξόρμησις στο ύψωμα του Αγ. Αθανασίου στη Χειμάρα; Ανεβήκαμε με χέρια και πόδια, πολεμώντας με πέτρες. Είχα, θυμάμαι, πέντε φυσίγγια επί 20 ώρες. Εκεί που είχαμε σκαρφαλώσει, δεν μπορούσαν να μας φτάσουν τα μεταγωγικά. Κι εμείς πολεμούσαμε με πέτρες». Όμως –λες και δεν είδε αρκετό θάνατο στο αλβανικό μέτωπο– χρειάστηκε να ξεπεράσει ακόμη μία δραματική απώλεια αρκετά χρόνια αργότερα.
Βρισκόμαστε στο 1978 και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος είναι πλέον κάτι παραπάνω από καταξιωμένος ηθοποιός. Έχει ήδη στο βιογραφικό του περίπου 130 ταινίες, με τελευταίο δείγμα δουλειάς τον γλυκόπικρο ρόλο του ταβερνιάρη Γιώργη Κολαούζου στο «Ο κυρ-Γιώργης εκπαιδεύεται», ενώ την ίδια ώρα είναι ο βασικός πρωταγωνιστής στο σίριαλ-θρύλο «Λούνα Παρκ» και παράλληλα συνεχίζει την εξαιρετική διαδρομή του και στο θέατρο.
Στις 12 Ιανουαρίου εκείνης της χρονιάς βρισκόταν στο δρόμο ακριβώς λόγω της συμμετοχής του σε παραστάσεις με τον θίασό του που ανέβαζε το έργο «Ο Μαγκούφης». Βρισκόταν μαζί με συναδέλφους του σε ένα αμάξι με το οποίο επέστρεφαν από τα Φάρσαλα στην Χαλκίδα, έχοντας παίξει το προηγούμενο βράδυ. Στις 9.30 το πρωί, στο 6ο χιλιόμετρο της επαρχιακής οδού Φαρσάλων-Μικροθηβών το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο νεαρός –τότε- ηθοποιός Γιάννης Μιχαλάκος. Από την χιονόπτωση που είχε δημιουργηθεί, υπήρχε πάγος στο οδόστρωμα που έγινε η αιτία εξαιτίας της ολισθηρότητας να χάσει ο οδηγός τον έλεγχο του αμαξιού και εκείνο να προσκρούσει σε στύλο της ΔΕΗ. Από τα συντρίμμια ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος βγαίνει με σπασμένη κλείδα και θλαστικό τραύμα στο κεφάλι. Στο πίσω κάθισμά δίπλα του κάθονταν Πόπη Λάζου και Μίνα Πολίτου οι οποίες τραυματίζονται πιο ελαφρά, αλλά δεν ισχύει το ίδιο με την γυναίκα η οποία βρισκόταν στη θέση του συνοδηγού.
Ήταν η Χάρις Λουκέα. Μια 42χρονη ηθοποιός που παράλληλα εργαζόταν και ως φωτομοντέλο. Η εξαδέλφη της μάλιστα είχε αναδειχθεί και Σταρ Ελλάς… Η ίδια πάντως προτιμούσε τον κινηματογράφο και είχε παίξει σε μια σειρά ταινιών, με πιο γνωστές τις «Γκόλφω», «Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας» και «Η κυρά μας η Μαμή». Παράλληλα εργαζόταν και στο θέατρο και ήταν παντρεμένη, έχοντας και ένα παιδί. Εκείνο το πρωινό έμελλε να αποδειχθεί μοιραίο για εκείνη.
Το αμάξι θα μπορούσε πολύ εύκολα να έχει ακινητοποιηθεί στο χιόνι που σχημάτιζε μικρούς λόφους αριστερά και δεξιά του οδοστρώματος, αλλά από καθαρή σύμπτωση προσέκρουσε στον στύλο… Σε μια εποχή που έννοιες όπως οδηγική ασφάλεια δεν είχαν περάσει στη συνείδηση των επιβατών, με αμάξια δίχως αερόσακους και τις ζώνες να είναι μάλλον… διακοσμητικές, μια τέτοια σύγκρουση που σήμερα μάλλον δεν θα προκαλούσε τίποτα παραπάνω από αμυχές, έγινε η αιτία για να φύγει ο Χάρις Λουκέα από την ζωή.
Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος επηρεάστηκε σφόδρα από το περιστατικό, ενώ πληροφορήθηκε αργότερα την «τύχη» της συναδέλφου του. Στις ελάχιστες φορές που αναφέρθηκε στο γεγονός μονολογούσε για την «κακιά ώρα» που σκόρπισε την δυστυχία και τον θάνατο. Κράτησε μέσα του εκείνη την δυσάρεστη ανάμνηση, μέχρι το μοναχικό δικό του «φευγιό» από αυτόν τον κόσμο που ήρθε στο διαμέρισμά του και έγινε αντιληπτός αρκετές ημέρες αργότερα. Το ημερολόγιο έγραφε 13 Απριλίου 1984 και ο κορυφαίος ηθοποιός ήταν 72 ετών.