Αποφασισμένος να κρατήσει την προσωπική του ζωή και λεπτομέρειες του παρελθόντος μακριά από την αδηφάγο δημοσιότητα, ο Νίκος Κούρκουλος απέφευγε να μιλήσει για οτιδήποτε άλλο εκτός από την υποκριτική. Κυρίως, όμως, ήταν σχεδόν αδύνατο να του πάρεις κουβέντα για τον πρόωρο χαμό των δύο αδελφών του…
Τέσσερα παιδιά μεγάλωνε η οικογένεια Κούρκουλου, αλλά η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να χτυπηθεί αλύπητα… Ο Νίκος ήταν ο δευτερότοκος γιος του Αλκίνοου, ο οποίος προσπαθούσε να συντηρήσει την οικογένεια με όσα χρήματα του εξασφάλιζε το κουρείο το οποίο διατηρούσε στην περιοχή του Ζωγράφου. Ήταν δεδομένο ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα έπρεπε και οι υπόλοιποι «άντρες» του σπιτιού να συνεισφέρουν οικονομικά, γεγονός που σήμαινε δουλειά.
Ο Νίκος Κούρκουλος είχε αυτό που αποκαλείται «ψυχισμός του δευτερότοκου», δηλαδή πάντοτε έβλεπε με ιδιαίτερο τρόπο τον μεγαλύτερο αδελφό του και αυτή η δυναμική σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ τους, διαμόρφωσε σε πολύ μεγάλο βαθμό και τον χαρακτήρα του. «Ήμουν το δεύτερο παιδί, το νούμερο που –έτσι πιστεύω- είναι το πιο δυνατό τις περισσότερες φορές. Είναι η άμιλλα που αναπτύσσεται στο δευτερότοκο παιδί. Γεννιέται με το στίγμα ότι ποτέ δεν θα γίνει το πρώτο. Ως παιδί ζει πάντα για να ξεπεράσει τον εαυτό του», θα εξομολογηθεί το 1998 σε συνέντευξή του στον Θανάση Λάλα…
Και συνεχίζοντας, εξηγεί πως ουσιαστικά ο μεγαλύτερος αδελφός του, του έδωσε κίνητρο να προσπαθεί να κάνει τα πράγματα ακόμη καλύτερα σε σχέση με αυτόν, αδικώντας τον πολύ συχνά με τις κρίσεις και τα σχόλιά του. Ο Νίκος Κούρκουλος, όπως έχει παραδεχτεί, προτίμησε να εργαστεί και παράλληλα να βγάλει και το νυχτερινό γυμνάσιο θέλοντας να αποδείξει ότι εκείνος –σε αντίθεση με τον αδελφό του- μπορούσε και να σπουδάζει και να φέρνει και χρήματα στο σπίτι.
Αν και πολλοί δεμένοι μεταξύ τους, υπήρχε και αυτή η λανθάνουσα κόντρα την οποία πολύ συχνά συναντά κανείς στις οικογένειες, με τον Έλληνα ηθοποιό να παραδέχεται ότι αδίκησε τον αδελφό του. «Τον έλεγα χαραμοφάη. Αυτός πήγαινε στη σχολή, ενώ εγώ ήμουν ο δουλευταράς που πήγαινε και στο νυχτερινό» αποκάλυπτε στην ίδια συνέντευξή του, αναφερόμενος στο γεγονός ότι ο Σπύρος, όπως λεγόταν, βρισκόταν σε σχολή εμποροπλοιάρχων.
Μαθαίνουμε ότι στην πορεία ο δευτερότοκος γιος αντιλήφθηκε καλύτερα τον κόσμο και ζήτησε συγγνώμη από τον αδελφό του για εκείνη την εποχή. Ευτυχώς πρόλαβε να το κάνει και να αποκαταστήσει την εικόνα του μέσα του, πριν το κακό χτυπήσει το σπίτι του…
Σύμφωνα με διάφορες μαρτυρίες, ήταν ένα πρωινό που ο Νίκος ξύπνησε κάθιδρος και αναστατωμένος. «Μάνα, θα μας βρει μεγάλο κακό», είπε στην μητέρα του. Και την ίδια ώρα στην άλλη άκρη του κόσμου, ανοιχτά της Βενεζουέλας, το γκαζάδικο στο οποίο βρισκόταν ο Σπύρος ως τρίτος πλοίαρχος, έπεσε πάνω σε θύελλα που αποδείχτηκε φονική. Ο καπετάνιος επιβιβάστηκε μαζί με τους πλοιάρχους και τους μηχανικούς στην ίδια βάρκα η οποία βρέθηκε αργότερα στην ακτή, με τον νεκρό πια καπετάνιο εντός της. Οι υπόλοιποι δεν βρέθηκαν ποτέ…
Αυτός ήταν και ο μεγαλύτερος καημός της οικογένειας. Δεν βρήκε ποτέ ένα λυτρωτικό κλείσιμο, μια κάθαρση… Δεν είχαν καν τι να θάψουν και ζούσαν για καιρό με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή απλά θα άνοιγε η πόρτα και θα έμπαινε μέσα ο πρωτότοκος γιος… Πράγμα που δυστυχώς για την κυρία Αυξεντία δεν συνέβη ποτέ…
Λένε μάλιστα ότι η ερμηνεία του Νίκου Κούρκουλου στην ταινία «Ορατότης Μηδέν» στο επίκεντρο της οποίας είναι ένα ναυάγιο, επηρεάστηκε πολύ από τα προσωπικά βιώματά του και στέκονται ιδιαίτερα στην μυθική σκηνή που ο πρωταγωνιστής καίει τα υπάρχοντά του με μουσική υπόκρουση την φωνή του Στράτου Διονυσίου στο αξεπέραστο «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου», σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου και σύνθεση του Μίμη Πλέσσα.
Αυτή η βαριά σκιά της απώλειας δεν έφυγε ποτέ από πάνω τους και έγινε αβάσταχτη όταν μια νέα τραγωδία προστέθηκε μετά από μερικά χρόνια. Ήταν ο χαμός ακόμη ενός παιδιού, ακόμη ενός γιου. Σπουδαγμένος και αυτός, είχε τελειώσει το Πολυτεχνείο ως πολιτικός μηχανικός και ασχολήθηκε μαζί με τον τέταρτο αδελφό με τις κατασκευές. Εκείνη την αποχή επέβλεπε την ανέγερση μιας πολυκατοικίας όταν έχασε την ισορροπία του κι έπεσε από την ταράτσα του κτηρίου, βρίσκοντας τραγικό θάνατο.
Τότε ο Νίκος Κούρκουλος ήταν ήδη διάσημος ηθοποιός, όμως και πάλι η οικογένεια φρόντισε ώστε το θέμα να μην βγει προς τα έξω και κατάφερε να μην ασχοληθεί ο Τύπος με όσα συνέβαιναν, διαταράσσοντας την διαδικασία θρήνου και πένθους την οποία βίωσαν όπως εκείνοι ήθελαν, μακριά από αδιάκριτα μάτια και «πεινασμένους» για δράματα αναγνώστες.