Μορφή. Τελεία και παύλα.
Για κάποιους ήταν ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς του 20ου αιώνα- ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, για να μην ξεχνιόμαστε- και σε κάθε ευκαιρία εξυμνούν την δράση του στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, όπου και τραυματίστηκε στο μέτωπο (του πολέμου, όχι το κυριολεκτικό μέτωπο).
Για άλλους, δεν υπήρξε τίποτα περισσότερο από ένα… σκυλί του συστήματος, που φυλούσε με ζήλο την άρχουσα τάξη και «γάβγιζε» εναντίον όσων τολμούσαν να σηκώσουν κεφάλι και ν’ αμφισβητήσουν το κόμμα και τις αποφάσεις του.
Όμως σε όποια όχθη κι αν στέκει κανείς, ένα πράγμα είναι αδιαμφισβήτητο: είτε σου άρεσε ο επί σειρά ετών υπουργός Δικαιοσύνης (και όχι μόνο) είτε τον απεχθανόσουν, όφειλες να παραδεχτείς πως ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος ήταν… μορφάρα.
Δεν είναι τυχαίο πως υπήρξε επί σειρά ετών ο αγαπημένος των Α.Μ.Α.N., με τον Σωτήρη Καλυβάτση να δίνει ρέστα με τα διάφορα «Στο διάλο όλοι σας! To hell ρε, to hell!», συνοδευόμενα από τις απαραίτητες μούντζες.
Εκείνο που επίσης δεν αμφισβητείται είναι πως επρόκειτο για έναν άνθρωπο ο οποίος στρόφαρε με… ανησυχητικούς ρυθμούς και έπρεπε να βουτάει τρις ημερησίως το κεφάλι του στο νερό για να μην αρπάξει φωτιά.
Μπορεί οι ατάκες του για τα σκυλάδικα (τα οποία τιμούσε δεόντως- άλλωστε ήταν αυτός που είχε βγάλει το «Λαίδη» για την Άντζελα…) να έμειναν στην ιστορία, όμως εξίσου θρυλικά ήταν τα όσα έκανε στις αίθουσες των δικαστηρίων.
Για τους μικρότερους ηλικιακά που δεν τον πρόλαβαν, ο Γιαννόπουλος υπήρξε ένας από τους πιο διαπρεπείς δικηγόρους των Αθηνών και διετέλεσε και πρόεδρος του συλλόγου- ενός συλλόγου που δεν του φέρθηκε και πάρα πολύ καλά, είναι η αλήθεια, όταν βρέθηκε στο αξίωμα του υπουργού Δικαιοσύνης. Μα αυτό είναι παντελώς άσχετο με την παρούσα ιστορία και επιφυλασσόμαστε για περαιτέρω ανάλυση στο απώτερο μέλλον.
Τα χρόνια που ασκούσε τη δικηγορία ο Γιαννόπουλος ξεστόμισε, όπως ήταν αναμενόμενο, μερικές ατάκες που έμειναν με ανεξίτηλο χρώμα στην συνείδηση όλων όσων ήταν παρόντες ή τους τις μετέφεραν εκ των υστέρων.
Υπάρχει, ωστόσο, μία εκπληκτική ιστορία που αποδεικνύει το πόσο τετραπέρατος ήταν ο δικηγόρος Γιαννόπουλος. Μία ιστορία που έχει αποκτήσει πλέον διαστάσεις θρύλου στους νομικούς κύκλους και, όπως συμβαίνει πάντα όταν κάτι αφήνει την «στείρα» πραγματικότητα κι ανοίγει τα φτερά του για την τηλαυγή σφαίρα του μύθου, ορισμένες λεπτομέρειες διαφέρουν ανάλογα με το ποιος την αφηγείται. Εκείνο που δεν αλλάζει, όμως, είναι ο κεντρικός της πυρήνας.
Το στόρι, λοιπόν, είναι το εξής: σε έναν πελάτη του Ευάγγελου Γιαννόπουλου είχαν κάνει μήνυση για εξύβριση, με την υπόθεση να οδηγείται στις αίθουσες των δικαστηρίων.
Εκεί ο ενάγων άρχισε να λέει πως ο κύριος Τάδε (δεν έχουν σημασία τα ονόματα, αλλά αφήστε να έχουμε και το κεφάλι μας ήσυχο καλού-κακού…) τον καθύβρισε με τους πλέον χυδαίους χαρακτηρισμούς και ζητά την παραδειγματική του τιμωρία.
Τότε παρενέβη ο Γιαννόπουλος και πήρε τον λόγο. Ζήτησε από τον δικαστή αν μπορεί να διαβάσει κάτι και αφού του δόθηκε το ΟΚ γύρισε προς τον μηνυτή κι άρχισε να διαβάζει κάτι από ένα χαρτί που είχε μπροστά του.
Όταν τελείωσε, ρώτησε τον ενάγοντα: «Σας φάνηκε υβριστικό το συγκεκριμένο απόσπασμα;»
«Υβριστικότατο!», απάντησε αμέσως εκείνος.
«Από την Βίβλο ήταν…», του αντιγύρισε ο Γιαννόπουλος και έκατσε στη θέση του.
Πού πήγε η μήνυση μετά από τέτοιο «ξεμπρόστιασμα»;
Μα, τι ρωτάτε; To hell ρε, to hell!