«Δίχως-δίχως τραγούδι, δάκρυ και φιλί,
δεν είναι α-δεν είναι άνοιξη φέτος αυτή»
Από τη «Συννεφούλα» του Διονύση Σαββόπουλου
***
Η άνοιξη του 2023 μπήκε συννεφιασμένα. Ώσπου σταδιακά έγινε μαύρη, κατάμαυρη… Η Ελλάδα θρηνεί ακόμα μία φορά για το τίποτα. Επειδή μπήκαν δύο αμαξοστοιχίες στην ίδια γραμμή. Επειδή δεν είχαν προβλεφθεί τα στοιχειώδη επί σειρά ετών. Δεκάδες άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους νέοι, «έφυγαν» ξαφνικά. Είχαν διασκεδάσει το τριήμερο, αρκετοί πιθανώς να είχαν μασκαρευτεί κιόλας. Τώρα όλη η χώρα φόρεσε το μαύρο χρώμα του πένθους. Από την Καθαρά Δευτέρα σε μία Βρόμικη Τρίτη. Ακόμα ένα ειδεχθές έγκλημα. Πολλαπλό. Στη χώρα των υπευθυνο-ανεύθυνων.
Η χώρα δεν παραδειγματίζεται. Είτε πρόκειται για τα αιματοβαμμένα Τέμπη είτε για άλλα σημεία του οδικού και σιδηροδρομικού άξονα. Το μακάβριο ντεκόρ που στήθηκε το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου θύμισε εκείνο της 30ής Σεπτεμβρίου 1968.
Τότε, 34 άνθρωποι βρήκαν φρικτό θάνατο και 125 τραυματίστηκαν, όταν συγκρούστηκαν δύο αμαξοστοιχίες που είχαν ξεκινήσει από την Πελοπόννησο για την Αθήνα. Καθεμιά μετέφερε από 2.500 επιβάτες. Στην πλειοψηφία τους ήταν ετεροδημότες, ψηφοφόροι του δημοψηφίσματος που είχε διενεργηθεί την προηγούμενη μέρα για το -χουντικό- Σύνταγμα της Ελλάδας.
Η πρώτη αμαξοστοιχία, η 304, ήταν ταχεία που ξεκίνησε από την Πάτρα στις 15:15 και σταματούσε σε όλους τους σταθμούς.
Η δεύτερη αμαξοστοιχία, η 306, ήταν υπερταχεία που ξεκίνησε από την Πάτρα στις 16:24 και σταματούσε μόνο στους μεγάλους σταθμούς.
Στις 18:20 περίπου, η 304 βρισκόταν ένα χιλιόμετρο μετά από το Δερβένι Κορινθίας, όταν κάποιος τράβηξε τον μοχλό του σήματος κινδύνου, με αποτέλεσμα ο μηχανοδηγός να ακινητοποιήσει το τρένο.
Γράφτηκαν πολλά. Το έκανε μία πανικόβλητη γυναίκα, όταν ένας ναύτης λιποθύμησε; Το έκανε ένας επιβάτης, όταν μια ηλικιωμένη γυναίκα λιποθύμησε; Το έκανε ένας ναύτης, όταν μια ετοιμόγεννη γυναίκα λιποθύμησε; Η πλειοψηφία των εκδοχών, πάντως, αναφέρεται σε κάποια λιποθυμία.
Η ουσία είναι ότι η αμαξοστοιχία ακινητοποιήθηκε. Οι σιδηροδρομικοί υπάλληλοι κατέβηκαν για να τοποθετήσουν προειδοποιητικό σήμα στο πίσω μέρος της, προκειμένου να ενημερώσουν τον μηχανοδηγό της διερχόμενης 306. Έπρεπε να διαπιστώσουν τι είχε συμβεί με το σήμα κινδύνου.
Την ίδια ώρα, τέσσερις άνδρες ηγούνταν της 306 που πλησίαζε. Ένας αδειούχος μηχανοδηγός, ο οποίος είχε επιβιβαστεί σε κάποιο σημείο του δρομολογίου, είχε αναλάβει να ξεκουράσει τον ομόλογό του. Μαζί τους βρίσκονταν επίσης ο βοηθός και ένας ακόμη σιδηροδρομικός υπάλληλος.
Το γεγονός ότι είχαν πιάσει κουβέντα, ενώ η ταχύτητα του τρένου ξεπερνούσε τα 50 χιλιόμετρα (σ.σ. δημοσιεύματα έκαναν λόγο για 80χλμ.), αποδείχθηκε μοιραίο. Δεν αντιλήφθηκαν το προειδοποιητικό σήμα της 304. Συγκρούστηκαν με το τελευταίο βαγόνι της και ακολούθησε πανικός.
Οι ντόπιοι νόμισαν ότι κάποιο τρένο έπεσε στον ποταμό Ζαχολίτικο και έσπευσαν να βοηθήσουν. Δυστυχώς ήταν γραφτό για 34 ανθρώπους να μην φτάσουν ποτέ στον προορισμό τους.
Σοβαρό σιδηροδρομικό δυστύχημα καταγράφηκε και στις 6 Ιουλίου 1960 στην περιοχή του Κορδελιού, όταν συγκρούστηκαν Ι.Χ. και αμαξοστοιχία που ερχόταν από την Αθήνα.
Τη στιγμή που έφτανε έξω από τη Θεσσαλονίκη, ο μηχανοδηγός ενημέρωσε τον φύλακα να κατεβάσει τις μπάρες, όμως, εκείνος δεν εκτέλεσε την εντολή.
Όταν πια το τρένο βρέθηκε στο σημείο μηδέν, ένα αυτοκίνητο με τέσσερις επιβάτες και οδηγό έναν έμπορο ξυλείας, επιχείρησε να διασχίσει τη διάβαση.
Το πρόσωπο του οδηγού ήταν αγνώριστο. Το πτώμα της συζύγου του εντοπίστηκε αρκετά μέτρα μακριά. Το ζευγάρι που βρισκόταν στο πίσω κάθισμα εθεάθη αγκαλιασμένο.
Μία άλλη περίπτωση σιδηροδρομικού δυστυχήματος που γράφτηκε στην Ιστορία, έγινε το μεσημέρι της 9ης Φεβρουαρίου 1926.
Μία δρεζίνα, όπου επέβαιναν μεταξύ άλλων ο Γενικός Διευθυντής των Κρατικών Σιδηροδρόμων, ο Διευθυντής της Α’ Διευθύνσεως και ο Γενικός Γραμματέας της Διευθύνσεως Σιδηροδρόμων, εκτροχιάστηκε κοντά στον σταθμό του Λιανοκλαδίου.
Ο Βικέντιος Τραυλός, Διευθυντής Α’ Διευθύνσεως, έχασε τη ζωή του. Οι υπόλοιποι επιβαίνοντες τραυματίστηκαν ελαφρά στο κεφάλι, την ωμοπλάτη, τα πόδια κ.ά.
