Ας ξεκινήσουμε με μια οικουμενική αλήθεια: Τα μπισκότα αρέσουν σε όλους. Δείξτε μας έναν άνθρωπο που λέει πως δεν του αρέσουν και θα σας προτρέψουμε να μείνετε μακριά του.
Κι αν ακόμα έχετε ενστάσεις τη διαχρονικότητα αυτού του προϊόντος, η ιστορία της οικογένειας Παπαδοπούλου θα σβήσει μεμιάς κάθε σας «αν». Είναι μια γλυκιά διαδρομή, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Είναι μια απόδειξη, επίσης, πως το νόστιμο ποτέ δεν χάνει.
Η αφήγηση ξεκινάει από την Πόλη. Εκεί δηλαδή όπου ζούσε η οικογένεια Παπαδοπούλου. Φτωχή πλην τίμια. Ξυλουργός ο μπαμπάς κυρ Γιάννης. Η γυναίκα του, Μαρία για να βοηθήσει τα προς το ζην, «σκάρωσε» μια δικιά της συνταγή μπισκότων. Μόνο αυτή ήξερε πώς να τα φτιάξει, τα μυστικά για να απογειώσει τη γεύση σε κάτι ξεχωριστό. «Πτι-μπερ» τα ονόμασε. Από τη διεθνή ονομασία του τετράγωνου μπισκότου με τα δοντάκια.
Τα τρία της παιδιά. Νίκος, Ευάγγελος και Θεόφιλος, γυρνούσαν τους δρόμους και τα πουλούσαν χύμα – πιο σωστά ξεπουλούσαν. Ο κόσμος τρελαινόταν για εκείνες τις πεντανόστιμες λιχουδιές της κυρίας Μαρίας. Εκείνη την εποχή, η οικογένεια τυπώνει και την πρώτη της σφραγίδα για τα προϊόντα της. Κάνουν όνειρα, γελούν…
Η επίσκεψη που τους άλλαξε τη ζωή
Αλλά δεν μπορείς να ελέγξεις το μέλλον. Ούτε (πάντα) να το προβλέψεις. Το 1922 έρχεται η Μικρασιατική Καταστροφή και οι Παπαδόπουλοι είναι ανάμεσα στους πολλούς Έλληνες που τρέχουν να φύγουν από την Τουρκία. Είναι επικίνδυνο να παραμείνουν, τα πάντα έχουν αλλάξει. Προσφυγιά…
Αρχικός τους στόχος ήταν να πάνε στη Γαλλία και πιο συγκεκριμένα στη Μασσαλία. Μόνο που η μοίρα είχε άλλα σχέδια, αυτή τη φορά ευοίωνα. Το πλοίο που τους μετέφερε σταμάτησε στον Πειραιά για ανεφοδιασμό. Δοθείσης της ευκαιρίας η οικογένεια πήγε και κάθισε σε ένα παραδοσιακό καφενείο για να πάρει μια ανάσα ξεκούρασης.
«Θα μπορούσαμε να έχουμε ένα μπισκότο;», ρωτάνε το σερβιτόρο. «Τι είναι αυτό;» τους απαντάει αυτός, αφήνοντάς τους σύξυλους. Στην Ελλάδα δεν υπήρχαν καν μπισκότα! Οι Παπαδόπουλοι αντιλαμβάνονται ότι δεν θα μπορούσαν να βρουν πιο ευνοϊκό μέρος για να διαδώσουν το μεράκι τους και κάνοντας το εμπόριο να φτιάξουν τη ζωή τους. Όταν το καράβι ξεκινάει για τη Μασσαλία, αυτοί έχουν ήδη αλλάξει ρότα. Σαλπάρει χωρίς αυτούς!
Δεν θα μπορούσαν πάντως να φανταστούν πως ο μικρός φούρνος που άνοιξαν με σπεσιαλιτέ τα πτι-μπερ της κυρίας Μαρίας θα γινόταν ένα τεράστιο brand, ένα σημείο αναφοράς σε ποιότητα και διαχρονικότητα. Τα μπισκότα όλης της Ελλάδας… Τα τρία «Παπαδοπουλάκια», βολτάρουν με τα ποδήλατά τους στις γειτονιές της Αθήνας και σκορπούν τη χαρά, μοιράζοντας τα «καλούδια» που ζυμώνει, πλάθει και ψήνει η μαμά. Το καλό πράγμα φαίνεται. Ξεχωρίζει, γίνεται όλο και πιο δημοφιλές..
Η πορεία μετά, είναι μόνο ανοδική, φρενήρης – με την εξαίρεση της φριχτής περιόδου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, βέβαια. Με τον Ευάγγελο Παπαδόπουλο πλέον στο τιμόνι αρχίζει η γιγάντωση: το 1935 γίνεται η μετατροπή σε βιοτεχνία (στα Πετράλωνα), το 1955 σε βιομηχανία. Στην Πέτρου Ράλλη, που είναι και η σημερινή έδρα της επιχείρησης. Ακολουθούν τα εργοστάσια στη Θεσσαλονίκη (1974), στο Βόλο (1984) και στα Οινόφυτα (1990), ενώ το 1971 η επιχείρηση γίνεται Ανώνυμη Εταιρία.
Τα «Caprice» που δεν αντιγράφονται και απογείωσαν παγκοσμίως την εταιρεία
Τα προϊόντα της εταιρείας όλο και πληθαίνουν κατακτώντας την αγορά, διότι γευστικά το ένα είναι καλύτερο από το άλλο. Δίπλα στα «πτι-μπερ» προστίθενται τα επίσης εμβληματικά «Μιράντα» και τα «Μαρί» (το 1930), τα best seller «Γεμιστά» (1931), τα ασυναγώνιστα σε αλμυρή έκδοση κράκερς (1935) και μετά από πολλά και ωραία φτάνουμε στο σωτήριο έτος 1978. Και την «επανάσταση»: τα καινοτόμα «Caprice». Τα πουράκια που θα μπορούσαν και να προστεθούν στη λίστα με τα πολιτιστικά προϊόντα αυτής της χώρας!
Είναι τρελή η επιτυχία που έχουν (και) εκτός συνόρων. Βασικά αυτή είναι η «ναυαρχίδα» της επιχείρησης, που την απογείωσε και την καθιέρωσε και στην αγορά του εξωτερικού. Αυτά τα «λαχταρούδια» από γκοφρέτα viennoise και κρέμα φουντουκιού και κακάο που πολλοί αντέγραψαν αλλά κανένας δεν πλησίασε ποτέ…
Σήμερα η εταιρία παράγει 150 διαφορετικές «ετικέτες». Ένας ολόκληρος στόλος φορτηγών μεταφέρει προϊόντα Παπαδοπούλου, σε 61 χώρες και στις 5 ηπείρους, από την Αργεντινή έως το Βιετνάμ. Πλήθος βραβείων, σε ελληνικές και διεθνείς εκθέσεις, κοσμεί τα γραφεία της διοίκησης.
Επιμένει ελληνικά
Και είναι μια επιχείρηση που έμεινε στην ουσία πάντα σε ελληνικά χέρια. Κάποια στιγμή, στα μέσα των 90s, μπήκε στη μετοχική σύνθεση σε ποσοστό 60% ο γαλλικός κολοσσός γαλακτοκομικών «Danone», ωστόσο ποτέ δεν υπήρξε πλήρης ταύτιση απόψεων και στόχων με τους «ξένους».
Η πρωτότοκος κόρη του Ευάγγελου, Ιωάννα, που έκανε πια κουμάντο από πλευράς της οικογένειας, δεν σταμάτησε ποτέ να επηρεάζει τα πράγματα προς την κατεύθυνση που αυτή επιθυμούσε. Και το 2008, προς μεγάλη έκπληξη του επιχειρηματικού κόσμου, κατόρθωσε να συγκεντρώσει το 100% των μετοχών της επιχείρησης. Αντί 105 εκατ. ευρώ όλα ήταν ξανά όπως παλιά.
Έπειτα από 16 χρόνια έκλεισε η περίοδος συμβίωσης με τον γαλλικό πολυεθνικό όμιλο. Η οικογένεια Παπαδοπούλου ήταν ξανά το μόνο αφεντικό. Και μάλιστα ένα καλό αφεντικό, όπως αποδεικνύουν τα μπόνους που μοιράζει συχνά στους κοντά 1.500 εργαζόμενους στα 4 εργοστάσια της εταιρείας, κάτι που δεν σταμάτησε ούτε τις πιο σκληρές περιόδους της οικονομικής κρίσης. Χώρια ότι ποτέ δεν έγιναν μειώσεις μισθών ή απολύσεις,.
Οι επενδύσεις, επίσης, δεν σταματούν ποτέ. Ούτε οι νέες ιδέες, η προσαρμογή στις πιο healthy διατροφικές επιλογές. To 2011 η εταιρεία λάνσαρε την πρώτη μπάρα δημητριακών με μπισκότο, ενώ λίγο αργότερα μπήκε και στην αγορά του συσκευασμένου ψωμιού. Ακόμα διαθέτει πλέον προϊόντα χωρίς ζάχαρη ή με μειωμένη ζάχαρη – κάτι που η «Παπαδοπούλου» έπραξε πρώτη στην ελληνική αγορά. 
Και ποιο είναι τελικά το μυστικό της επιτυχίας; «Να χαίρεσαι! Να αγοράζεις το προϊόν σου απ’ το ράφι και να χαίρεσαι. ναι ρε παιδί μου θα το ξαναπάρω. Ως καταναλωτής, ως νοικοκυρά, ως ιδιοκτήτης». Ναι, η Ιωάννα Παπαδοπούλου έχει καταλάβει ακριβώς τι ισχύει. Όταν έχεις ζήσει από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκες μέσα στη νοστιμιά, αυτό είναι το ευχάριστο αποτέλεσμα.
Η εκπληκτική διαφήμιση που είχε βγει για τα 100 χρόνια της εταιρείας αυτό ακριβώς συνοψίζει. Τη συνέχεια, τη συνέπεια, την ποιότητα. Είναι φοβερό αν το καλοσκεφτούμε πως σε μεγάλο βαθμό τρώμε τα ίδια μπισκότα με αυτά που έτρωγαν κάποτε οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας.
Με πόσο πιο εύγλωττο τρόπο να τονιστεί η αξία του κλασικού…