Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «Έλληνας Ταρζάν». Εξάλλου πέθανε μόλις λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του μυθιστορήματος “Tarzan of the Apes”. Ο λόγος για τον Νικόλαο Βλαχάκη. Και, όχι, η ιστορία που θα διαβάσετε, δεν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας.
Στα τέλη, λοιπόν, του 19ου αιώνα, με επικρατέστερο έτος το 1894, ένας Κρητικός από τα Μάλια αποφασίζει να εγκαταλείψει την ιδιαίτερη πατρίδα του. Είχε μπει στο μάτι των Οθωμανών για την επαναστατική του δράση, επομένως δεν τον… έπαιρνε να παραμείνει στο νησί. Μαζί του παίρνει μία εικόνα της Παναγίας, ένα αντίγραφο της Αγίας Γραφής και μια ελληνική σημαία.
Ο Βλαχάκης καταφέρνει να διαφύγει στη Μικρά Ασία και, εν συνεχεία, να κατευθυνθεί προς την Αφρική. Οι πιθανότητες επιβίωσης μέχρι να καταλήξει στον προορισμό όπου είχε θέσει (ή, τέλος πάντων, εκεί που θα έκρινε ότι μπορεί να κάνει ένα νέο ξεκίνημα), δεν είναι πολλές. Τα χιλιόμετρα δεν μπορούν να υπολογιστούν με ακρίβεια.
Πέραν της απίστευτης ταλαιπωρίας, ο Κρητικός καλείται να ξεπεράσει και ένα σωρό κινδύνους που κρύβει η αφρικανική ζούγκλα. Άγρια θηρία, επικίνδυνα έντομα για την εποχή, καιρικές συνθήκες, πείνα, ασθένειες… Αρχικά φτάνει στο λιμάνι της Μπέιρα στη σημερινή Μοζαμβίκη και, κατόπιν, βαδίζει μέχρι την περιοχή Τσιρούντου (ή Κιρούντου), στις όχθες του ποταμού Ζαμβέζη. Στις μέρες μας υπάρχει πόλη στη Ζάμπια, καθώς και χωριό στη Ζιμπάμπουε με αυτό το όνομα.
Η απόσταση Μπέιρα-Τσιρούντου ξεπερνά τα 900χλμ. Είναι σαν να πήγε από την Αθήνα στην Κατερίνη και πάλι πίσω. Καταφέρνει να επιβιώσει ακόμη και από το «Πέρασμα του Διαβόλου». Εγκαθίσταται στην τότε Ροδεσία.
Ο Νικόλαος καλλιεργεί τη γη της Τσιρούντου, ασχολείται με την κτηνοτροφία, εργάζεται σε ορυχεία… Επιδίδεται ακόμη και σε κυνήγι άγριων θηρίων, προκειμένου να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Ο θρύλος λέει ότι σκότωνε κροκόδειλους με ρόπαλο και πως, χάρη στη γενναιότητά του, είχαν σωθεί αρκετοί ιθαγενείς.
Λίγα χρόνια αργότερα, στις αρχές του 1900, ο Βλαχάκης ανεβαίνει στην πατρίδα του, αλλά επιστρέφει με τον μικρότερο αδερφό του Δημήτριο. Μέχρι να γίνει αυτό, έχει ήδη μετατραπεί σε άτυπο ηγέτη ανάμεσα στις φυλές της περιοχής. Οι δύο Έλληνες εγκαθίστανται πλέον σε ένα μικρό νησάκι του Ζαμβέζη, υψώνοντας τη γαλανόλευκη σημαία.
Τα αδέρφια λαμβάνουν έκταση γης, ασχολούνται με την καλλιέργεια του καπνού και δημιουργούν μία φάρμα με το όνομα «Δήμητρα». Παράλληλα, εξακολουθούν να ασχολούνται με το κυνήγι άγριων ζώων. Δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους ντόπιους, δεδομένου ότι τα πηγαίνουν θαυμάσια.
Αμφότεροι γίνονται ταίρι με γυναίκες ιθαγενείς. Ο Νικόλαος αποκτά μία κόρη, ο Δημήτριος γεμίζει παιδιά την περιοχή, αφού σταματά στον τρομερό αριθμό των 32! Ο χρόνος σταματά στις 13 Απριλίου 1913, όταν ο μεγαλύτερος αδερφός καλείται να παλέψει με ένα λιοντάρι στο δάσος. Τραυματίζεται σοβαρά και τρεις ημέρες αργότερα εκπνέει. Το «αντίο» του γίνεται με τιμές τοπικού βασιλιά, δείγμα της αξίας που είχε αποκτήσει όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Ο μικρότερος παραμένει στην περιοχή. Μεταδίδει στους απογόνους του τις έννοιες του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. Τα ονόματα των «σπόρων» του είναι ελληνικά. Η μόρφωση και η ανατροφή δίνονται απλόχερα.
Ο κύκλος των πρωτοπόρων Κρητικών κόβεται με τον θάνατο του Δημήτριου στις 17 Σεπτεμβρίου 1939. Όμως, έχουν καταφέρει να μετατρέψουν το επίθετό τους σε θρύλο. Υπολογίζεται ότι περίπου 3.500 άνθρωποι συμπεριλήφθησαν ή συμπεριλαμβάνονται στα μέλη της φυλής που δημιούργησαν τα δύο αδέρφια.
Σε δημόσια ομιλία του, ο Κένεθ Κάουντα, δηλαδή ο πρώτος πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ζάμπιας, απένειμε στους Βλαχάκηδες τον τιμητικό τίτλο της 64ης φυλής της χώρας. Τα σχόλια περισσεύουν. Μια ιστορία σαν παραμύθι.
Το βιβλίο «Born and Bred in the Zambezi Valley» της απογόνου Τζέιν Βλαχάκη-Νας περιλαμβάνει στοιχεία της οικογένειας, ενώ αποτελεί πολύτιμη πηγή για τους λάτρεις της Αφρικής και τους φοιτητές κοινωνιολογίας.
Παράλληλα, ο Μητροπολίτης Ζάμπιας Ιωάννης ιδρύει ένα ιεραποστολικό κέντρο στην πόλη Τσιρούντου, το οποίο θα περιλαμβάνει εκκλησία, πνευματικό κέντρο, κλινική, σχολείο και τεχνική σχολή.
Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος Β’ έθεσε τα θεμέλια για το έργο εν έτει 2020 και, πλέον, αναζητούνται πόροι για την υλοποίησή του.
Εως τώρα έχει πραγματοποιηθεί η νομική διαδικασία για την αγοραπωλησία και τη μεταβίβαση γης από τον απόγονο Χάρη Βλαχάκη στην Ιερά Μητρόπολη Ζάμπιας.
Εχουν χαραχθεί τα όρια του οικοπέδου, ενώ παράλληλα έχει εκπονηθεί αρχιτεκτονικό σχέδιο του ιεραποστολικού κέντρου και ενδεικτική τιμολόγηση εργασιών.
Η μνήμη των Βλαχάκηδων δεν θα σβήσει ποτέ. Το τραγούδι «Ο Ταρζάν» του Γιάννη Μαρκόπουλου θα μπορούσε να έχει γραφτεί για τον Νικόλαο, ο οποίος έκανε την αρχή, προτού τον ακολουθήσει ο καρπερός Δημήτριος. Ο ένας έβαλε τις βάσεις, ο άλλος διαιώνισε το όνομα με τα 32 παιδιά.