Φανταστείτε τον εαυτό σας να κάνει γεώτρηση για να βρει νερό δίπλα στο κέντρο της Αθήνας και αντί αυτού να έπεφτε πάνω σε πετρέλαιο! Μετά το αρχικό σοκ, σίγουρα θα άρχιζαν τα όνειρα για ζωή… χαρισάμενη, όπως δηλαδή συνέβη και στην περίπτωση του Χαράλαμπου Ζαμπέλη που πίστεψε ότι έπιασε την καλή, μέχρι να αποδειχθεί ότι έκανε λάθος.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Βρισκόμαστε στην Αθήνα του 1933 όπου έννοιες όπως εκτεταμένο δίκτυο ύδρευσης και αποχέτευσης αποτελούν για πολλούς όνειρο θερινής νυκτός. Στις περισσότερες περιοχές της πρωτεύουσας εάν κάποιος ήθελε πρόσβαση σε καθαρό τρεχούμενο νερό όφειλε να αυτενεργήσει και να πάρει τα δικά του μέτρα, κάνοντας γεώτρηση με την ελπίδα ότι θα βρει νερό.
Το ίδιο έκανε και ο Χαράλαμπος Ζαμπέλης ο οποίος ζούσε στο Μοσχάτο και βίωσε την απόλυτη απογοήτευση όταν συνειδητοποίησε ότι από το πηγάδι που έσκαψε έβγαινε ένα σκούρο, παχύρευστο υγρό, το οποίο μύριζε άσχημα κιόλας.
Αν και αρχικά υποβάλει τα παράπονά του στον κοινοτάρχη της περιοχής, στη συνέχεια το αρχικά σκυθρωπό πρόσωπό του φωτίζεται όταν τον ενημερώνουν ότι αυτό που βρήκε ήταν πετρέλαιο! Και μάλιστα σε βάθος μόλις 5 μέτρων! Οι εφημερίδες της εποχής «σηκώνουν» το θέμα στα ουράνια, ενώ φιλοξενούν και εκτιμήσεις ειδικών και… «ειδικών» οι οποίοι φέρονται να δηλώνουν ότι πρόκειται περί ολόκληρου κοιτάσματος, το οποίο μάλιστα to θεωρούν και αξιόλογο.
Μετά από όλα αυτά, δεν ήταν παράξενο που ο καψερός ο Ζαμπέλης άρχισε να ονειρεύεται μια καλύτερη ζωή χάρη στην πετρελαιοπηγή που ξεφύτρωσε στην αυλή του. Ωστόσο δεν διαθέτει τα απαραίτητα κεφάλαια για να προχωρήσει στα απαιτούμενα έργα και για αυτόν τον λόγο θα συνάψει δάνειο με τράπεζα προκειμένου να συστήσει εταιρία εκμετάλλευσης του υποτιθέμενου κοιτάσματος. Λίγοι, είναι αλήθεια, είναι εκείνοι που τον προτρέπουν να μην βιάζεται και να εξετάσει καλύτερα την κατάσταση πριν προχωρήσει σε ένα τόσο μεγάλο επόμενο βήμα… Δεν τους ακούει…
Αντίθετα πείθεται από τους υπόλοιπους και τελικά πείθει ουσιαστικά και τον εαυτό του ότι υπάρχει πετρέλαιο. Απλά, σύμφωνα με τους «επαΐοντες», το μόνο που χρειαζόταν ήταν ο απαραίτητος εξοπλισμός για να φτάσει σε βάθος περίπου 300 μέτρων όπου κείτεται και τον περιμένει ο «μαύρος χρυσός».
Με τον ίδιο χρεωμένο ως τον λαιμό, τα μηχανήματα αγοράζονται, οι γεωτρήσεις ξεκινούν και μετά από κάποιο διάστημα, τα τρυπάνια επιτέλους φτάνουν στο επιθυμητό βάθος. Εκεί, όμως, πετρέλαιο δεν υπάρχει ούτε για δείγμα…
Αυτό που ακολουθεί μοιάζει με ανέκδοτο… Το (λίγο) πετρέλαιο πάνω στο οποίο αρχικά είχε πέσει ο Χαράλαμπος Ζαμπέλης δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια μικρή διαρροή που προερχόταν από ένα κοντινό εργοστάσιο…
Ακόμη και μία πρόχειρη ανάλυση με τα μέσα της εποχής θα μπορούσε να είχε τελειώσει το ζήτημα πριν καν αυτό δημιουργηθεί. Ωστόσο η βιασύνη του ίδιου και τα… τσακάλια των τραπεζών που μύρισαν χρήμα, τον οδήγησαν στον δανεισμό και τελικά στην καταστροφή από τα χρέη. Σήμερα η δική του ιστορία έμεινε να υπενθυμίζει ότι το κυνήγι του εύκολου και γρήγορου πλουτισμού εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους.