Αν και για πολλά χρόνια έμεινε σε ένα συρτάρι ξεχασμένη. Μέχρι που ο Θάνος Μικρούτσικος την ανέσυρε, έδωσε ρυθμό και μελωδία στους στίχους του Άλκη Αλκαίου και παρέδωσε στο κοινό την «Ρόζα». Το κομμάτι που αρνήθηκε να ερμηνεύσει η Χαρούλα Αλεξίου κι έτσι κατέληξε στον Δημήτρη Μητροπάνο, του οποίου η μορφή όταν χόρευε το εμβληματικό ζεϊμπέκικο έμεινε στην ιστορία.
Όλα αυτά μέχρι η ιστορία τελικά να γίνει σιωπή, όπως λέει και το τραγούδι, στις 17 Απριλίου 2012, όταν ο ανυπέρβλητος λαϊκός ερμηνευτής έφευγε από αυτόν τον κόσμο έχοντας παλέψει για χρόνια με πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας.
Ωστόσο ο Δημήτρης Μητροπάνος δεν άφησε αυτά τα προβλήματα να σταθούν εμπόδιο στον τρόπο με τον οποίο βίωνε ο ίδιος αυτήν την μοναδική σχέση που είχε αναπτύξει στο πέρασμα του χρόνου με τον κόσμο. Αποκορύφωμα του πείσματος και της θέλησής του ήταν αναμφίβολα εκείνη η συναυλία του Σεπτεμβρίου του 2008 στο Καλλιμάρμαρο. Τότε που ενώ μόλις τον προηγούμενο Μάιο είχε μεταβεί στο Παρίσι για μεταμόσχευση νεφρού.
Εκείνο το βράδυ 70.000 θεατές, σχεδόν παραληρούντες, τον αποθέωσαν με παρατεταμένο χειροκρότημα που κράτησε 5 ολόκληρα λεπτά και σταμάτησε μόνο όταν ο ίδιος πήρε το μικρόφωνο και άρχισε να τραγουδά, με το πλήθος να τον συνοδεύει. Το αποκορύφωμα της συναυλίας ήρθε αναμφίβολα την ώρα της «Ρόζας», με τον Μητροπάνο να ρίχνει τις χαρακτηριστικές στροφές του, όπως συνήθιζε να κάνει.
Αυτή η λεβέντικη κίνηση, με τα χέρια ανοιχτά λες και παραδιδόταν στο θεϊκό και τα πόδια να σέρνουν ένα «βαρύ» χορευτικό είναι ίσως το απόλυτο σήμα κατατεθέν μιας καριέρας κατά την διάρκεια της οποίας δεν υπήρξαν οι συνηθισμένες «εκπτώσεις». Μιας καριέρας που ολοκληρώθηκε με τον ίδιο να μένει σχεδόν μέχρι την τελευταία στιγμή αγέρωχος και να δείχνει άφθαρτος κι ανέγγιχτος από όσα συνέβαιναν παράλληλα.
Και όταν λέμε «σχεδόν μέχρι την τελευταία στιγμή» κυριολεκτούμε καθώς το ημερολόγιο έγραφε 31 Μαρτίου του 2012 όταν ανέβηκε ξανά στην σκηνή για να ερμηνεύσει τα τραγούδια στο Ηράκλειο της Κρήτης. Κι όπως έκανε πάντα, αποζημίωσε το κοινό με τον δικό του τρόπο, όπως συνέβαινε από την ημέρα που κυκλοφόρησε το κομμάτι-θρύλος. Ρίχνοντας μερικές στροφές την ώρα που παιζόταν η «Ρόζα»…
Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που το έκανε… Δίχως κανείς να το γνωρίζει τότε, ο Μητροπάνος θα σταματούσε τις δημόσιες εμφανίσεις του και εκείνοι οι θεατές είχαν το προνόμιο να γίνουν μάρτυρες της ύστατης έκφρασης λεβεντιάς από τον Δημήτρη Μητροπάνο. Ο Δημήτρης Μπάσης που ήταν μαζί του αυτό το βράδυ, θυμάται: «Η στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν στο Ηράκλειο Κρήτης στις 31 Μαρτίου του 2012. Όταν στη Ρόζα σηκώθηκε να χορέψει ζεϊμπέκικο, γονάτισα αυθόρμητα για να χτυπήσω παλαμάκια. Δεν το ξέραμε, ήταν το τελευταίο του ζεϊμπέκικο, εκεί στη φωτιά με τον κόσμο να τον αποθεώνει όρθιος. Χαιρετηθήκαμε στο αεροδρόμιο και είπαμε να βρεθούμε μετά το Πάσχα. Δεν τα είπαμε ποτέ»…
Λίγες ημέρες αργότερα ο Μητροπάνος θα μπει στο στούντιο για να ηχογραφήσει τρία κομμάτια («Της Μοναξιάς Οι Σκλάβοι», «Γράψε Μου Κάτι», «Υπάρχουν Κάτι Μελωδίες») για τον δίσκο αφιέρωμα στον αγαπημένο του συνεργάτη, Μάριο Τόκα, με τίτλο «Ήλιος Κόκκινος», ο οποίος τελικά κυκλοφόρησε τον Ιούνιο εκείνης της χρονιάς. Μια δουλειά που ωστόσο δεν πρόλαβε να δει καθώς στις 17 Απριλίου έφυγε από αυτόν τον κόσμο σε ηλικία 64 ετών. Σίγουρα όχι «πλήρης ημερών», όπως είθισται να λέμε, αλλά δίχως αμφιβολία πλήρης εμπειριών και συναισθημάτων χάρη σε αυτή την ανυπέρβλητη σύνδεση της παρουσίας του με τον κόσμο.