Δύο από τους μεγαλύτερους Έλληνες κωμικούς (και πολλοί καλοί φίλοι), ο Κώστας Χατζηχρήστος και ο Νίκος Ρίζος, πέρασαν από πολλά μέχρι να γνωρίσουν την επιτυχία. Και στάθηκε ο ένας στον άλλον, όχι μόνο στα καλά αλλά και στα δύσκολα…
Τους δύο σπουδαίους ηθοποιούς τους ένωνε στενή φιλία και για αυτό δεν ήταν λίγες οι φορές που ανέβηκαν μαζί στο σκηνή ή εμφανίστηκαν σε ταινίες. Βέβαια οι περισσότεροι τους έχουν συνδέσει με ένα συγκεκριμένο φιλμ, το οποίο σχεδόν όλοι έχουμε δει, αλλά ελάχιστοι θυμούνται ή γνωρίζουν τον πραγματικό του τίτλο.
Όλοι μιλούν για τις σκηνές του «Μπακαλόγατου», λιγότεροι όμως ξέρουν ότι ο πραγματικός τίτλος είναι «Της κακομοίρας» και μάλιστα μια ταινία που αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά ενός ομώνυμου θεατρικού. Το έργο των Χρήστου και Γιώργου Γιαννακόπουλου ανέβηκε στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 από τον θίασο των Κώστα Χατζηχρήστου, Βασίλη Αυλωνίτη, Γεωργίας Βασιλειάδου και Νίκου Ρίζου, χωρίς όμως να γνωρίσει ιδιαίτερη επιτυχία.
Ωστόσο φαίνεται ότι ο Κώστας Χατζηχρήστος πίστευε πολύ σε αυτό κι αποφάσισε μαζί με τον αδελφό του, Δήμο, να αναλάβουν την παραγωγή για την μεταφορά του στο σινεμά, ενώ τα γυρίσματα έγιναν στα στούντιο της Φίνος Φιλμς μετά από συμφωνία. Ο Κώστας Δούκας πήρε τον αντίστοιχο ρόλο στη θέση του Βασίλη Αυλωνίτη στον οποίο και προτάθηκε αρχικά και φυσικά ο Νίκος Ρίζος διατήρησε την θέση του στο σχήμα.
Επιπλέον, σύμφωνα με δημοσιογράφο και αρθρογράφο του ellinikoskinimatografos.gr, Χρήστο Κωνσταντίνου, ο Κώστας Χατζηχρήστος ως συμπαραγωγός, έδωσε στον Νίκο Ρίζο την υψηλότερη αμοιβή από όλους τους πρωταγωνιστές. Πράγμα έτσι κι αλλιώς αναμενόμενο, αφού ο αγαπημένος κωμικός ήταν ήδη σημαντικό όνομα. Για τον «Μπακαλόγατο» ή το «Της κακομοίρας», αν προτιμάτε, έλαβε το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό για την εποχή των 40.000 δραχμών!
Καλά λεφτά, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες τόσο του Ρίζου όσο και του Χατζηχρήστου όταν ξεκινούσαν την διαδρομή τους στον χώρο.
Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, οι δυο τους μοιράζονταν το ίδιο δωμάτιο και κατά περιόδους ακόμη και το ίδιο πουλόβερ, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι και οι δύο δεν ήταν και… πρώτα μπόγια!
Μάλιστα, έπαιζαν κάθε φορά στα ζάρια το ποιος θα έχει την… τιμή να το φορέσει και άλλες το ποιος θα έχει την… λυπητερή να το πλύνει… Φαίνεται ότι η θεά Τύχη χαμογελούσε πιο συχνά στον Κώστα Χατζηχρήστο ο οποίος σχεδόν πάντα το φορούσε και σχεδόν ποτέ δεν το έπλενε. Ωστόσο αυτό τελικά δεν οφειλόταν στην μοίρα ή το ριζικό, αλλά στο γεγονός ότι είχε φροντίσει ο ίδιος! Με μαεστρία είχε πειράξει τα «κόκκαλα» κι έτσι το… επιθυμητό αποτέλεσμα δεν ήταν συγκυριακό!
Ωστόσο φαίνεται ότι ο… Ζήκος είχε κι άλλο ένα ταλέντο. Γατίσιο βάδισμα! Τα βράδια εκμεταλλευόταν τον βαρύ ύπνο του φίλου του (γνωστού… σφιχτοχέρη) και σιγά-σιγά σηκωνόταν, του έσκιζε την φόδρα ενός σακακιού που έκρυβε τα λεφτά του και όταν με το καλό πληρωνόταν κι αυτός, τα επέστρεφε πίσω, πιθανότατα ράβοντας ξανά το ύφασμα για να μην τον πάρει χαμπάρι ο κολλητός του!